مدارا کنیم، وقت برای اختلاف هست

عصرخبر – روح الله رجایی*- بدانیم جایی که علیه ما، جنگ رسانه ای و روانی درست می کند، این روزها به همین اختلاف نظرها و دعوا ها و خشم ها طمع کرده است…

«درد
و بلاتون به جون من، هر چی فحش دارین به من بدین، فقط آروم باشیم…به خدا
الان وقت پنجه کشیدن تو صورت هم نیست، اگه فحش آروم تون می کنه به من فحش
بدین…»
اینها را حامد عسکری – شاعر خوشنام و کار بلد – در استوری
ایسنتاگرامش نوشته و چقدر هم خوب نوشته است. حامد درست می گوید،همه ما
عصبانی هستیم، همه داغ دیده ایم، همه نگرانیم و به قول اخوان ثالث «دلم می
سوزد و کاری ز دستم بر نمی آید».
دریغ است و حسرت و درد و گاهی خشم. این
روزها بروز این عصبانیت هزار شکل و مدل دارد؛ از صف نان و توی تاکسی تا
جمع خانوادگی، از اینستاگرام و توئیتر تا تجمع مقابل دانشگاه علم و صنعت یا
حتی سفارت انگلستان.
حساسیت در دفاع از آنچه حق می دانیم البته ارزشمند و خیلی هم خوب است، اما الان به مدارا بیشتر احتیاج داریم.

فضای
رسانه ای و روانی این روزها به شدت استعداد تبدیل دوست به دشمن را دارد.
برخی اظهار نظر ها و رفتارها حتما از نظر ما درست نیست، اما واکنش تند ما
می تواند اوضاع را خراب تر کند. اگر کسی حرفی می زند که دوست نداریم، اظهار
نظری می کند که نادرست می دانیم باید با مدارای بیشتری واکنش نشان بدهیم.

به
نظرم موج جدیدی از مهاجرت روزنامه نگاران و هنرمندان به زودی آغاز خواهد
شد. در مورد رسانه ای ها فراخوان استخدام بی.بی.سی فارسی تا 13 دی اعتبار
داشت و کیسه های زر سعودی که در دست ایران اینترنشنال و ایران وایر است،
روزنامه نگارهای بیکار و بی انگیزه را وسوسه می کند. در چنین شرایطی عجیب
نیست اگر برخی از رسانه ای ها، اظهار نظرهای عجیب و غیر متعارف می کنند.
شاید لازمه مهاجرت همین است.

می شود و می توانیم ما هم تند تر و
عجیب تر از آنها واکنش نشان بدهیم و به رفتن شان کمک کنیم. می شود نادیده
شان بگیریم و بگوییم بروند که بروند! می شود طعنه بزنیم که چرخ مملکت وقتی
شما نباشید هم پنچر نخواهد شد و خواهد چرخید.

درباره هنرمندان هم
همین است. آسان ترین کار این است “شهرام لاسمی” را به خاطر قهر کردنش از
تلویزیون تمسخر کنیم که :” قلقلی مگر حرف هم می زند؟! ” می شود آن دو  مجری
خانم که گفته اند دیگر با تلویزیون کار نخواهند کرد را تمسخر کنیم که:
“خاطره قهر کردن جیبوتی را زنده کردید”.

می شود آنها را سودجو و نمک
نشناس و فرصت طلب بدانیم. اما کمک به از دست دادن آدم هایی که در داخل
کشور کار می کنند یا روزگاری خوب کار کرده اند، بهترین کاری نیست که می
توانیم بکنیم. دستگاه رسانه ای و تبلیغاتی دشمن  قلابش را انداخته است.
شاید شاه ماهی های زیادی شکار نکند، اما با همین آدم معمولی و ساده، لشکرش
را تقویت خواهد کرد. آنها وقتی وارد چرخه کار رقیب بشوند مجبورند بر اساس
خواسته های او و در مقابل ما عمل کنند.
پوست موز انداختن زیر پای این آدم ها _ از سر عمد یا از سر خشم _ هنر نیست.

مهم
این است که بدانیم جایی که علیه ما، جنگ رسانه ای و روانی درست می کند،
این روزها به همین اختلاف نظرها و دعوا ها و خشم ها طمع کرده است. باید این
فرصت را از حریف بگیریم .
حتی به کسی که به گمان ما اشتباه می کند، حرف
تند و تیز نزنیم و یادمان باشد او هم هیجان زده و عصبانی است. با اطرافیان
مدارا کنیم و حتی مثل حامد عسکری پذیرای خشم و فحش باشیم. روزهای آرام تر
خواهد آمد، برای حرف زدن از اختلاف ها دیر نمی شود…

* روزنامه نگار و فعال رسانه