جان خانواده های ایرانی قربانی بی کفایتی مسؤولان!
هر روز خبر جدیدی درباره
وضعیت نامناسب عرضه
دارو به ویژه برای بیماران صعب العلاج منتشر می شود. براساس خبرهای منتشر
شده،
توزیع دارو های حیاتی با مشکلات و کمبودهای زیادی روبه رو است. این وضعیت
باعث شده بخشی از بیماران به دلیل نبود داروها، فوت کنند بخشی دیگر به دلیل
دیر رسیدن داروها یا مصرف داروهای جایگزین با مشکلات و حتی معلولیت هایی
روبه رو بشوند.
در این باره بیان چند نکته لازم به نظر می رسد:
اول – در
حال حاضر مشکل داروهای صعب العلاج در دو بخش قابل بررسی است. نخست: “هزینه
بالا” و دوم: “کمیابی” که دومی نسبت به مشکل دوم، سخت تر و غیرقابل پذیرش
است.
اگر دارو
وجود داشته باشد احتمالاً می توان با هزار مشکل و بدبختی پولی برای تهیه،
فراهم کرد اما اگر دارویی نباشد در این صورت بیمار و خانواده او حتی در
صورت تمکن مالی ، چه می توانند بکنند؟
هیچ چیزی در کشور، مهم تر از جان و سلامت
مردم نیست. دولت وظیفه دارد و وظیفه دارد و وظیفه دارد برای سلامتی و حفظ جان مردم
بکوشد.
تهیه و توزیع دارو به ویژه داروهای حیاتی از جمله وظایف اصلی و مهم هر دولتی در هر نقطه از دنیاست.
وضعیت
کنونی مانند آن است که هر روز شاهد موشک باران و بمباران نقطه ای از کشور
به دست نیروهای دشمن و کشته و مجروح شدن روزانه تعدادی از مردم باشیم و
دولت هم به جای دست زدن به کاری برای توقف این روند و کشتار هر روزه مردم،
مشکلات مختلف را بهانه کند و درگیر حاشیه ها و برنامه های روزمره باشد. آیا
چنین دولتی شایستگی ستایش را دارد؟
دوم –
بخشی از مسؤولان سخن از تحریم می گویند و وجود تحریم های شدید و بسیار
متنوع را دلیل این مشکلات می دانند. در این باره باید گفت اولا: مگر بروز این تحریم
ها پیش بینی نمی شد؟ اگر پیش بینی نمی شد که این همه دیوان سالاری و ادارات و وزارتخانه ها و سازمان ها به چه کار می آیند؟
اگر
پیش بینی می شد چرا تدابیر لازم اندیشیده نشد؟ چگونه برای وضعیت گندم و
غله، پیش بینی لازم صورت گرفت و هر روز در حال واردات این کالاها هستیم اما
در بخش دارو، ناکام هستیم؟
ثانیا: آیا تهیه داروهای حیاتی سخت تر از تهیه تجهیزات و
قطعات مورد نیاز در برنامه هسته ای است که در اولی با مشکلات بسیار روبه رو هستیم
و در دومی حتی یک روز ، فعالیت های هسته ای ایران متوقف نشده است؟!
سوم –
به جرائت می توان گفت آنچه بیماران صعب العلاج و خانواده های آنها از بابت
کمبود داروهای حیاتی می کشند را هیچ کس به جز خود آنها نمی توانند کامل درک کنند.
بسیاری از مقامات با در دست داشتن وسایل و ابزارهای مختلف از دوستی که در فلان
سفارتخانه ایران کار می کند تا فلان مقام دارای نفوذ، می توانند داروی
مورد نیاز را تهیه کنند اما مردم عادی که دستشان به کانال های ویژه نمی رسد و
زخم بزرگ هزینه های سرسام آور قیمت دارو را بر تن دارند چه باید بکنند؟
وقتی
اقلام غذایی و غیر غذایی مختلف ، گران می شوند ، بسیاری از مردم ناچار آن
ها را از سبد غذایی شان حذف می کنند ولی آیا دارو که با جان انسان ها سر و
کار دارد نیز قابل حذف است؟ آیا درک این موضوع برای دولتمردان و مشخصاً
برای مسوولان وزارت بهداشت کار سختی است؟ تا کی باید خانواده های ایرانی ،
داغدار عزیزانشان شوند آن هم فقط به خاطر کمبود دارو؟!
بعد از تحریر:
دولتی که در مسؤولیت تهیه و توزیع داروهای حیاتی برای مردم خود چنین ناتوان
است چگونه سخن از مدیریت جهانی می گوید و دم از خدمات شگرف می زند و رئیس اش از محبوبیت جهانی خودش سخن می گوید؟!
