دوئل پایداری با روحانی به نفع مردم نیست!
دوئل جبهه پایداری و حسن روحانی، نه در میانه‌های مرداد که در گرم‌ترین‌های روزهای سال جاری در تیر ماه آغاز شده است. شیخ حسن روحانی، مرداد ماه رسما دولت را تحویل خواهد گرفت؛ اما گویا این دلیل نمی‌شود گروهی که خود را رقیب حسن روحانی می‌دانند، به سخنان پیش از مرداد ماه وی واکنش نشان ندهند!
عصرخبر: به گزارش «تابناک»، پس از هفته‌ها خبر ضد و نقیض برگزاری نشست رئیس جمهور منتخب با مجلسیان، سرانجام این دیدار انجام شد؛ دیداری که از غیر‌رسمی و غیر علنی بودن، به رسمی و علنی بودن رسید. حسن روحانی در این دیدار، مستقیم به سراغ اصل ماجرا رفت و به وضعیت بد اقتصادی کشور، تورم و بیکاری اشاره کرد.
وی در این دیدار به نمایندگان گفت: «البته در حضور نمایندگان که از آمار و ارقام واقعی باخبرند، نیازی به ارائه آمار و ارقام نیست و نیازی نیست که بگوییم شرایط کشور چگونه است؛ اما این نخستین بار است که پس از دوران جنگ تحمیلی در دو سال پیاپی، رشد اقتصادی ما منفی است. این برای اولین بار است که در کنار رشد اقتصادی منفی، کشور با تورم بسیار بالایی روبه‌روست. بیشترین تورم در منطقه و شاید در جهان، این است که کشور با تورم 42 درصد و بیکاری مواجه است.
بنا بر آمار مرکز آمار، بین سال‌های ۸۵ تا ۹۰ رقم شاغلان سالی چهارده هزار نفر بوده و همین ارقام به اختصار کافی است که شرایط کشور را نشان دهد».
سخنان روحانی در نخستین نشست با مجلسیان، سخنانی نبود که بدون پاسخ بماند؛ آن هم از سوی طیفی که باید مسئولیت آنچه در این هشت سال بر کشور رفته است، پاسخگو باشند. از همین روی، علی اصغر زارعی که خود و دوستان همراهش بار‌ها در مجلس در مقابل توضیح خواستن نمایندگان از رئیس جمهور ایستادگی و مقاومت کرده بود، به مصاف روحانی آمد و گفت: در نادرستی این آمار، همین بس که بدون هیچ محاسبه پیچیده، اگر هر واحد مسکن مهر دست‌کم یک شغل ایجاد کرده باشد، این آمار به سادگی نقض می‌شود. زارعی همچنین به روحانی هشدار داد: در کمیته‌های مربوطه در ترسیم واقعیات کشور نظیر این اطلاعات عمل نکند تا مصداق پوست خربزه زیر پای دولت جدید قلمداد نشود. متأسفانه تشخیص در آن مورد آمار رسمی، دروغ خواندن دستاوردهای گسترده، بزرگ خواندن کاستی‌ها و تکرار پیاپی آن‌ها، القای بی‌برنامگی و غیرعلمی قلمداد کردن طرح‌ها، رویه اخلاقی و منصفانه نبوده و شاید انگی به دولت گذشته باشد. بنابراین، طبیعی است که هر چه زمان بگذرد، عیار وعده‌های رئیس جمهور منتخب، بیشتر از گذشته سنجیده خواهد شد. دولتی که بنا بود در صد روز تحولی در اقتصاد کشور پدید آورد، هنوز کارش را آغاز نکرده است! شاید لازم است دست‌کم صد روز صبر کرد و بعد به مصاف این دولت رفت؛ اما چرا مصاف؟ آیا این مصاف رفتن‌ها، دردی از مردم دوا خواهد کرد؟ چه خیری در عدم اجماع و اختلاف هست که این همه مشتری دارد؟
اکنون در بخشی از کشور، محرومیت بیداد می‌کند! روستاییانی که اتفاقا به سیاست‌های یارانه‌ای رأی ندادند، انتظار تغییر و بهبود نسبی در کوتاه مدت و بلند مدت برای زندگی‌شان دارند. این مصاف رفتن‌های پیش از موعد، فرصت کار را خواهد گرفت.
فرصت برای نقد این دولت زیاد است. اما رویه‌ها باید بر بنا بر همکاری باشد. به وقت لازم می‌توان کارکرد دولت را به نقد گذاشت. باید برای مردم هم که شده، یک بار در واکنش و موضع‌گیری‌ها احتیاط نمود و صبر پیشه کرد. لزوما هر ادعایی نباید به تیغ خشم پاسخ داده شود. شاید لازم است چند وقت ادعا‌ها و پاسخ به ادعا‌ها را به خاطر مردم کناری نهاد و کار کرد؛ نه در آمار که در واقعیت. بهبود زندگی مردم لمس شدنی است. کاهش محرومیت قابل دیدن و اندازه گیری است. آمار‌ها برای مسئولان و زندگی برای مردم!
