هشدار محبیان به روحانی
دولت یازدهم با شعار «اعتدال،تدبیروامید» به صحنه آمد.هر بخش از این شعار با تمایلات قشری از اجتماع ارتباط برقرار کرد و نتیجه آن جلب آرای مردم و پیروزی در انتخابات بود.
شعارهای دکتر روحانی فراتر از آنچه که نخبگان از آن می فهمند از سوی توده ها نیز با استقبال روبه‌رو شد؛البته نخبگان بیشتر با مقدمات منطقی و توده ها با نتایج محتمل آن ارتباط برقرار کردند. مثلا ؛ توده ها از اعتدال؛ دوری از تندروی در همه سطوح،نفی لجبازی مسئولان و قوا با یکدیگر،آرامش ذهن مردم و ادبیات محترمانه میان مسئولان با هم و مسئولان با مردم می فهمند. از عقلانیت؛ سود بیشتر و هزینه کمتر در رفتار ها،کنش ها و تصمیمات؛توجیه پذیر بودن رفتارها و تصمیمات مسئولان با پشتوانه عقل و نه زور و لجبازی ؛ بهره گیری از شایستگان و نه رفقا و اقوام و چاپلوسان در مناصب وپیشرفت و نه درجا زدن یا پسرفت را می فهمند.
از امید نیزآینده روشن،تصویر بهتراز کشور در داخل و خارج ،حل معضلات و مسایل کلیدی نظیربیکاری،تورم و گرانی و … را ادراک می کنند.
تردیدی نیست که هرگونه فقدان تفاهم یا سوء تفاهم میان توده ها و صاحبان قدرت مایه مشکلات بزرگی در اداره کشور می شود و در این میان این وظیفه اصحاب قدرت است که به رفع سوءتفاهم ها ازطریق آگاهی بخشی اقدام نمایند.
مهمترین وسیله شناخته شده برای رفع شکاف ادراک میان مردم و اصحاب قدرت منجمله روسای جمهور،رسانه و هنر است.فرق وسایل ارتباط جمعی با سایر وسایل آنست که رسانه و هنر«شیی» نیستند.آنها خود دارای درک،هویت و قدرت انتخاب هستند و تفکری که رسانه را «بوق» یا «بلندگو» تلقی می کند؛اندیشه ای بس عقب مانده است.از اینرو؛هر صاحب قدرتی پیش از آن که با توده ها ارتباط برقرار کند؛باید ارتباطی خردمندانه و مبتنی بر منطق با اصحاب رسانه و هنر برقرار نماید.
نگارنده در آغاز فعالیت دولت نهم هم هشدار داد که فقدان استراتژی و برنامه خردمندانه رسانه ای برای هر دولتی فاجعه بار خواهد بود؛هشداری که بی توجهی به آن اثرات فاجعه باری بر تصویر دولت دکتر احمدی نژاد گذاشت. زیرا تردید نباید کرد که برنامه ریزی نکردن یعنی برنامه ریزی کردن برای شکست.
