برخی از این تغییرات ممکن است بخشی طبیعی از افزایش سن باشد، اما برخی ممکن است نشان‌دهنده یک روند بیماری باشد که در صورت عدم درمان، بینایی را تهدید می‌کند.

پیرچشمی

اکثر افرادی که به سن ۴۰ سالگی می‌رسند دچار پیرچشمی می‌شوند که نوعی دوربینی مرتبط با افزایش سن است. می‌تواند فعالیت‌های روزانه مانند خواندن و کار کردن با کامپیوتر را چالش‌برانگیز کند. اگر مجبور هستید مطالب مطالعه را دورتر نگه دارید تا روی آن تمرکز کنید، در خواندن حروف ریز مشکل دارید، به نور بیشتری برای خواندن نیاز دارید، یا چشمانتان خسته است، ممکن است پیرچشمی داشته باشید.

آب مروارید

کدر شدن عدسی چشم است. این ناحیه از چشم بیشتر از آب و پروتئین تشکیل شده است و با بالا رفتن سن، پروتئین‌های موجود در چشم شروع به جمع شدن کرده و دید را تیره می‌کند. در مراحل اولیه، آب مروارید ممکن است هیچ علامتی ایجاد نکند، اما در نهایت ممکن است متوجه تاری، تیرگی یا دید قهوه‌ای رنگ شوید. سیگار و دیابت خطر ابتلا به آب مروارید را افزایش می‌دهد. با جراحی قابل درمان است.

دژنراسیون ماکولا وابسته به سن

می‌تواند باعث کاهش یا تحریف دید مرکزی در یک یا هر دو چشم، نقاط کور یا تاری در بینایی و کاهش توانایی دیدن رنگ‌ها شود.

رتینوپاتی دیابتی

در مراحل اولیه، رتینوپاتی دیابتی ممکن است هیچ علامتی ایجاد نکند، اما با گذشت زمان می‌تواند منجر به تاری یا نوسان دید، نقاط کور، شناور (نقاط یا رگه‌های شناور در دید)، دید ضعیف در شب و رنگ‌هایی شود که محو شده‌اند. در هر مرحله از رتینوپاتی دیابتی، یکی از مهم‌ترین اقداماتی که می‌توانید انجام دهید این است که سطح قند خون و فشار خون خود را در محدوده سالم نگه دارید که خطر پیشرفت بیماری و از دست دادن بینایی را کاهش می‌دهد.

سندرم خشکی چشم

بسیاری از افراد مسن خشکی چشم را به دلیل تولید کم اشک تجربه می‌کنند. علاوه بر تاثیر بر بینایی می‌تواند باعث ناراحتی چشم از جمله سوزش، درد، قرمزی، احساس شن در چشم‌ها و حساسیت به نور شود. درمانی برای آن وجود ندارد، اما قطره‌های روان‌کننده بدون نسخه یا اشک مصنوعی تا حدودی این ناراحتی را تسکین می‌دهد و بینایی را شفاف‌تر می‌کند.

گلوکوم

به مجموعه‌ای از بیماری‌های چشمی گفته می‌شود که می‌تواند به عصب بینایی آسیب برساند. اغلب، اما نه همیشه، نتیجه افزایش فشار در چشم است که به عنوان فشار داخل چشمی شناخته می‌شود و می‌تواند منجر به از دست دادن بینایی محیطی شود و در صورت عدم درمان در نهایت باعث کوری کامل شود. بیشتر اوقات، در مراحل اولیه خود هیچ علامتی ایجاد نمی‌کند، اما می‌توان آن را در طول معاینه چشم تشخیص داد. آن را می‌توان با قطره‌های موضعی چشم یا جراحی درمان کرد.