عطوان: ابهت اسرائیل زیر ضربات مقاومت شکسته شد

خبرگزاری تسنیم: عبدالباری عطوان نویسنده تحلیلگر برجسته جهان عرب در مقاله خود در روزنامه رای الیوم در دهمین سالگرد پیروزی حزب الله در جنگ 33 روزه نوشت: زمانی که مقاومت لبنان به رهبری حزب الله بر متجاوزان اسرائیلی پیروز شد و 33 روز پایداری کرد و هزاران موشک را  10 سال پیش به قلب فلسطین اشغالی شلیک نمود، موازنه قوا تغییر کرد و اسطوره برتری اسرائیل و توانمندی نیروی هوایی برای در یکسره کردن جنگ‌ها از بین رفت و اسرائیل قدرت بازدارندگی خود را از دست داد.
از آن برهه افتخار آمیز در تاریخ این امت، “اتاق های سیاه” در غرب برگزاری نشست‌ها و تحقیقات و مطالعات راهبردی را برای تدوین  طرحی به منظور محاصره این پدیده و گرفتن این پیروزی و از بین بردن ارتش‌های عرب و ایجاد گسست در کشورهای اردوگاه مقاوم (در برابر طرح های استکباری در منطقه) با وارد کردن آنها به هرج و مرج‌های خونین و ریشه کن کردن دکترین مقاومت با همه اشکال آن را آغاز کردند.
باید اندکی به عقب برگردیم و به طور مشخص به گزارش کمیته وینوگراد – که برای شناسایی علل نظامی و روانی شکست ارتش اسرائیل در جنگ 33 روزه تشکیل شد- و اعتراف های غیرمنتظره ژنرال ها و مسئولان بلندپایه و ارزیابی های آنها از این جنگ بازگردیم تا نکات زیر را از باب یادآوری از این گزارش و اعترافها بیرون بکشیم.
اولا؛ شیمون پرز نخست وزیر پیشین اسرائیل اذعان کرد که تصمیم دست او بود، وارد این جنگ نمی شد زیرا آمادگی طرف مقابل کامل بود و ارتش اسرائیل آماده نبود.
دوما؛ دان حالوتس رئیس ستاد ارتش اسرائیل در آن زمان اذعان کرد که دو علت باعث شکست نیروهایش در این جنگ شد.
الف: ناتوانی در متوقف کردن باران موشک‌های کاتیوشا به مناطق صهیونیست نشین الجلیل و به طور کلی مناطق شمال فلسطین اشغالی.(مقاومت لبنان بیش از پنج هزار موشک شلیک کرد).
ب: طولانی شدن جنگ برای مدت بیش از 33 روز (به علت پایداری مقاومت) و ناتوانی نیروی هوایی در یکسره کردن جنگ به نفع اسرائیل در طول چند روز نظیر همه جنگ های گذشته اسرائیل که معمولا نیروی هوایی کار را در طول چند روز یکسره می کرد.
سوما؛ دفاع ایهود اولمرت نخست وزیر وقت اسرائیل در برابر انتقادهای صورت گرفته از خودش و کابینه. بارزترین انتقاد مطرح شده علیه او این بود که چرا دستور یورش زمینی ارتش اسرائیل به جنوب لبنان را صادر نکرد؟ اولمرت در دفاع از تصمیم خود در برابر این انتقاد گفت: “اگر ارتش ما وارد لبنان می‌شد؛ نمی‌دانست که چطور از آن خارج شود” و اینگونه شکست بزرگتر می‌شد. حق با اولمرت بود.
چهارما؛ بسیاری از ژنرال ها و مسئولان اسرائیلی از جمله دان حالتوس به این نتیجه رسیدند که یک عقیده را نمی توان شکست داد. وی این مطلب را در اشاره به مقاومت لبنان بیان داشت. او این ژنرال ها و مسئولان اسرائیلی همچنین اذعان کردند که ارتش اسرائیل در این جنگ به یک “کیسه بوکس” تبدیل شد.
ایجاد گسست در بین مسلمانان از طریق “فتنه انگیزی طائفه ای” و تقسیم منطقه و ملت های آن براساس گرایش های مذهبی از طریق تبلیغات و کار رسانه ای برنامه ریزی شده و کارشناسی شده واکنش سریع برای تکرار نشدن شکست اسرائیل و از بین بردن پیروزی عربی – اسلامی بود. اولین گام در این چارچوب، تصمیم اتحادیه عرب برای قرار دادن مقاومت لبنان در فهرست تروریسم و اعمال محاصره ظالمانه علیه همتایانش در نوار غزه و به طور مشخص جنبش های حماس و جهاد اسلامی و نیز حمایت پنهانی از دو تجاوزگر اخیر اسرائیل به نوار غزه بود. آنها اینکارها را به امید ریشه کن کردن فرهنگ مقاومت و از بین بردن بستر مردمی و عقدیتی آنها و متنفر کردن مردم از مقاومت صورت دادند.
اما باوجود همه این اقدامات علیه مقاومت، حرتسی هالوی رئیس بخش اطلاعات نظامی ارتش اسرائیل در سخنان خود در کنفرانس امنیتی هرتزلیا در یک ماه پیش با حضور ژنرال های نخبه و نخست وزیران و مسئولان کنونی و گذشته اسرائیل گفت: جنگ آینده آسان نخواهد بود زیرا حزب الله مقادیر زیادی موشک با بردها و اندازه های مختلف بدست آورده است. حزب الله همچنین تجربه رزمی و جنگی جدیدی را در سایه جنگ خود در سوریه کسب کرده است.
عطوان افزود: من دو سال پیش از جنوب لبنان و شهرک ملیتا دیدن کردم که موزه جنگ 33 روزه مقاومت لبنان در آنجا قرار دارد. تونل‌هایی را که باعث پیروزی شد دیدم. تانک‌های منهدم شده میرکاوا را که افتخار صنعت اسرائیل به شمار می رود، مشاهده کردم. دیدم که چطور ابهت آنها زیر ضربات سنگین مقاومت در هم شکسته شده است. اذعان می‌کنم که احساس افتخار کردم و این اعتقاد راسخ در من تقویت شد که این امت و این اندیشه و عقیده هرگز شکست نخواهد خورد.
ما در این روز تاریخی از کسانی که بدنبال عادی سازی روابط با اسرائیلی ها و توطئه علیه این ملت و نیز نقشه‌های آنها برای ریشه کردن پدیده مقاومت شرافتمندانه در برابر اشغالگری و قلدری اسرائیلی ها هستند، سخن نخواهیم گفت؛ زیرا نمی‌خواهیم فضای جشن این پیروزی بزرگ را در دهمین سالگرد آن مُکَدر کنیم.