کوریورتینیت توکسوپلاسمایی نامعمول(+ عكس)

عصر خبر: کوریورتینت توکسوپلاسمایی بوی پاپیلری یک بیماری نادر است که به علت نزدیکی ضایعه به دیسک اپتیک. همراه با تورم دیسک (papilins) می باشد. این وضعیت به صدمه فیبرهای عصبی ناحیه گرفتار منجر شده و در میدان بینایی مرکزی نقص ایجاد می کند. به همین علت برخلاف انواع دیگر کورپورتینیت توکسوپلاسمایی، اولین شکایت این بیماران، اختلال در میدان دید مرکزی می باشد. دو شیزه ای 16 ساله، بدون هیچ سابقه ای از بیماری سیستمیک و چشمی با اختلال ناگهانی در میدان دید مرکزی و عاری مختصر دید، به کلینیک مراجعه نمود که در معاینه بالینی، MG2+  یا نقص دید رنگ و کوریورتینیت همراه با تورم دیسک بینایی داشت. در بررسی فرابالینی، تیزایموبوگلوبین G و M توکسوپلاسموز در ابتدا و یک هفته بعد بالاتر از حد طبیعی بود. واژه های کلیدی: پری پاپیلری، توکسوپلاسموزیس- کوریورتینیت- نقص میدان دید مرکزی .
مقدمه توکسوپلاسما یک انگل پرتوزوال  داخل سلولی است که تنها میزبان آن گربه بوده و یکی از علل شایع اووئیت  خلفی و کاهش بینایی می باشد. تشخیص بیماری بر اساس یافته های بالینی و آزمایشگاهی و سابقه قبلی ابتلاء به توکسوپلاسموزیس می باشد. ضایعه اصلی توکسوپلاسموزیس، کورپورتینیت است. این سازواره با یاجاد التهاب در شبکیه و کوروتید زیربن و یوتره آن اغلب یک ناحیه خاصی از شبکیه را گرفتاب می کند اما در بعضی موارد، به گرفتاری چند ناحیه ای نیز منجر می شود. این سازواره از دو طریق می تواند انسان را مبتلا کند:1- از طریق داخل رحمی که به آن نوع مادرزادی اطلاق می شود. در این نوع مادری که قبلا سالم بوده مبتلا به یک عفونت توکسوپلاسمایی می شود و از این طریق جنین نیز مبتلا شده و منجر به گرفتاری چشمی و سیستمیک در جنین می گردد2- از طریق خوردن اووسیت ها   در نتیجه مصرف گوشت نپخته با سبزیجات آلوده و یا به وسیله تنفس سازواره هایی که با مدفوع خشک شده و در هوا منتشر شده گربه مبتلا یم شوند به این نوع، اکتسابی اطلاق می شود. در این افراد ابتدا یک بیماری سیستمیک اولیه ایجاد می شود که علائمی شبیه به آنفولانزا با لنفادنوپاتی و بیجانی دارند و اغلب با یک عفونت دستگاه تنفس فوقانی اشتباه می شود. اما در 3-2 درصد این افراد سازواره از طریق خون به چشم رسیده و یک کوریورتینیت ایجاد می کند. 
بحثدر توکسوپلاسموزیس، تا به حال، گرفتاری سیستم عصبی مرکزی به طرو متناوب گزارش شده است. گرفتاری عصب بینایی به صورت التهاب عصب بینایی و یا پایلیت همراه با آدم تظاهر می کند. انتشار مستقیم عفونت مغزی توکسوپلاسمایی از طرف غلاف عصب بینایی، منجر به ایجاد التهاب عصب بینایی می شود. در گزارش های متعددی سازواره توکسوپلاسما را در مایع مغزی – نخاعی و در عصب بینایی جدا کرده اند. در یک بررسی که در آن بیماری، مبتلا به مننگو آنسفالیت و رتینوکوروئیدیت نزدیک بوده، سازواره ی توکسوپلاسما در مایع مغزی – نخاعی یافت شده است. در مطالعه ی دیگر که به وسیله ی دامن و مان شوت انجام شد، سازواره های ترکسوپلاسما را از عصب بینایی یک نوزاد فوت شده به علت توکسوپلاسموزیس سیستمیک مادرزادی، جدا کرده اند. در مطالعه دیگری که درباره ی 6 بیمار مبتلا به توکسوپلاسموزیس جنینی منتشر شده محل ضایعه فعال، در دیسک بینایی بوده است ویلوسون و همکارانش نیز یک مورد نوکسوپلاسموزیس چشمی را در بالغین گزارش کردند که ابتلا، عصب بینایی همراه با یککانون التهابی شبکیه در ماکولا بوده است. این بیماران با تورم سر عصب و التهاب ویتره و نقص میدان دید مرکزی مشخص می شوند و به طور کلی تشخیص این بیماران به علت وجود نداشتن ضایعه نوعی رتینوکوروئیدیت که برای تشخیص بیماری علامت شاخص می باشد، بسیار مشکل است. چنانچه ملاحظه می شود اکثر موارد گزارش شده پاپیلیت از نوع مادرزادی بوده است و نوع اکتسابی پاپیلیت فقط یک مورد گزارش شده است که نشانه نادر بودن این نوع از رتینوکوروئیدیت توکسو پلاسما می باشد. گرچه یافته های بالینی هنوز بهترین راه تشخیص رتینوکوروئیدیت توکسوپلاسمایی هستند، اما از یافته های آزمایشگاهی به عنوان یک یافته تشخیصی درجه دوم می توان استفاده کرد، هر چند در موارد ابتلاء عصب بینایی، استفاده از یافته های آزمایشگاهی بسیار ارزشمند می باشد. این یافته ها شامل اندازه گیری میزان پادتن M و G سرم می باشد. در نوع توکسوپلاسموزیس مادرزادی، پادتن M سرم در مراحل اولیه بیماری بالا رفته اما از هفته ششم آنقدر کم می شود تا به حد طبیعی برسد. اما پادتن G سرم در مراحل اولیه بالا رفته و همیشه بالاتر از حد طبیعی باقی خواهد ماند. این تست ها به علت این که مدتی طول می کشد تا پادتن سرم به افزایش قابل تشخیص برسد و به علت این که گزارش نتیجه یک هفته به طول می انجامد برای تشخیص اولیه ارزش ندارد. تست حساسی وجود دارد که اندازه گیری میزان پادتن در مایعات داخل چشمی است که به روش ELISA  قابل اندازه گیری می باشد. تشخیص وجود پادتن در مایعات داخل چشمی که قبل از بالا رفتن پادتن های سرم قابل ردیابی است. فقط به تشخیص ضایعه کمک می کند اما میزان شدت آن را نمی تواند مشخص نماید. این تست برای تشخیص انواع گرفتاری عصب بینایی ارزش بیشتری دارد اما به علت نیاز به تجهیزات گران قیمت در دسترس نمی باشد. به وسیله فن آوری های جدید نظیر پروسه DNA و polymerase chain reaction نیز میزان بسیار کم پادگن و یا پادتن را مشخص نمود. این مورد بیماری، از این نظر اهمیت دارد که با توجه به نبودن علایم بالینی مشخصه بیماری و با توجه به فقدان امکانات آزمایشگاهی ارزشمند و نیاز به تشخیص و درمان سریع برای جلوگیری از کاهش دائمی دید بیمار، لازم است فقط بر اساس آشنایی قبلی با چنین موردی از بیماری آن را تشخیص داده و درمان را شروع نمود.