چرا از موفقیت فدراسیون فوتبال خوشحال نیستیم؟

سرویس ورزشی «فردا»:  علی کریمی در
جمع سه نامزد نهایی بهترین بازیکن آسیا قرار می گیرد و کسی خوشحال نمی شود.
فدراسیون فوتبال ایران بهترین فدراسیون فوتبال آسیا می شود و کسی خوشحال نمی شود.
راستی دلیل این خوشحال نشدن ها چیست؟ مگر نه اینست که ما همانهایی هستیم که بعد از
شکست استرالیا تا صبح در خیابانها شادی کردیم؟ مگر نه اینست که بعد از پیروزی
تاریخی مقابل آمریکا اشک ریختیم؟ مگر نه اینست که در جام جهانی فوتسال قبلی تا
ثانیه آخر بازی با ایتالیا دعا کردیم و قلبمان تند تند طپید؟ پس چرا حالا این
موفقیت ها شوری در ما برنمی انگیزد؟

یکی از دلایل
می تواند همان باشد که مسئولان فدراسیون بعد از بازی با ازبکستان یا علی کریمی بعد
از اعلام نامزدیش گفت، البته یک دلیل محتمل و تاریخی که هرگاه در ایران کسی شکست
خورده به آن متوسل شده است و آن دلیل هم چیزی جز دشمن قلمداد کردن دیگران نیست.
اینکه کسانی که از ما خوششان نمی اید خوشحال نیستند وگرنه همه خوشحال اند. آیا
باید این دلیل را قبول کرد؟ پاسخ یک نه قاطع است چرا که مردم ایران نشان داده اند
هرگاه کشورشان،در هر عرصه ای، به پیروزی برسد از ته دل خوشحال می شوند چرا که
اکثریت مردم یا از زد و بند ها و باند بازی های اهالی فوتبال خبر
ندارند و یا از آنها مبرایند. پس ملاکشان برای شادی و ناراحتی نفس پیروزی و شکست
است نه عجب و خودپسندی ای که در نزد اغلب آقایان یافت می شود.

انتخاب شدن
بعنوان بهترین فدراسیون فوتبال آسیا، موفقیت کمی نیست و طبیعتا باید خوشحالی
همگانی را در پی داشته باشد اما چرا اینگونه نشده است؟ نه تنها اینگونه نشده که
بلکه با نگاهی به مطالب سایتهای ورزشی و نظرات کاربرانشان می توان گفت با تمسخر هم
مواجه شده است.

مردم از
خود می پرسند چرا کنفدراسیون فوتبال آسیا، فدراسیون ایران را بعنوان بهترین
فدراسیون انتخاب کرده است؟ آنها شکست های سریالی تیم های مختلف فوتبال و فوتسال را
به یاد می آورند و دلیلی نمیب ینند که چنین افتخاری نصیب این فدراسیون شود. آنها
عدم استقلال فدراسیون را به یاد می آورند و نمی توانند بپذیرند کسی که حتی به گفته
خودش در فدراسیون اجازه جابجا کردن یک لیوان را هم نداشته بهترین رئیس فدراسیون آسیا
باشد. آنها انتخابات هیات های فوتبال استان فارس و کرمانشاه را به یاد می آورند و
بی تفاوتی مسئولان فدراسیون را و برایشان عجیب است فدراسیونی که به روشنی سعی در
لاپوشانی تقلب دارد شایسته چنین تقدیری باشد. آنها تبانی در لیگ فوتسال را به یاد
می آورند و نمی توانند به خودشان بقبولانند فدراسیونی که براحتی آب خوردن چشم بر
این اتفاق می بندد بهترین است.

تاریخ نشان
داده قضاوت مردم بهترین داوری است؛ نه نشان ها، نه عناوین و نه این افتخارات!
تاریخ نشان داده هرگاه قضاوت مردم در مقابل این عناوین قرار گرفته پیروزی با مردم
بوده است، چرا که برآیند نظرات عامه مردم در طول تاریخ چیزی نیست که براحتی دستخوش
خواسته های جریان و گروهی شود و یا با پول بتوان آن را خرید. مردم از انتخاب
فدراسیون فوتبال خوشحال نیستند چرا که وقتی به این فدراسیون فکر می کنند تنها شکست
را به یادشان می آورد و هیچکس شکست را دوست ندارد، پس چرا باید نماد آن را دوست
داشته و از موفقیتش خوشحال شود؟ به جرات می توان گفت موفقیت این فدراسیون در کسب
این عنوان،هر گونه و با هر معیاری که بدست آمده باشد، موفقیت شکست است!

از سوی دیگر
مردم به رفتار مسئولین فدراسیون فوتبال فکر می کنند .
مسئولین فدراسیون فوتبال مدت زیادی است که با مردم صادق نبوده اند و در خیلی از
موارد خلاف خواسته آنها عمل کرده اند. مسئولینی که عملکردشان نشان می دهد بیشتر به
روابط اهمیت می دهند و سعی می کنند کسانی در اطرافشان باشند که هوایشان را داشته
باشند، خواه ضعیف ترین آدم ها و این دلیل در کنار خیلی دلایل دیگر باعث شده تا
فوتبال ایران حال و روز خوبی نداشته باشد. فوتبال ایران مانند بیمار سرطانی ای
است که این عنوان برایش حتی یک مسکن هم محسوب نمی شود.

مطمئنا مسئولین
فدراسیون فوتبال در چند روز آینده این عنوان را دلیلی بر درستی عملکرد و حقانیت
خودشان خواهند دانست و بی شک مخالفان را به کینه توزی و عناد متهم خواهند کرد. اما نباید از یاد برد شکست
در مقابل کلمبیا در جام جهانی فوتسال تنها بدلیل بی کفایتی مسئولان رخ داده، حذف
مفتضحانه از بازهای نوجوانان اسیا مهمترین دلیلش عملکرد ضعیف مسئولین بوده و همین
مسئولین موفق با برنامه ریزی ای غیر اصولی تیم ملی فوتبال را دارند به قهقرا می
برند و اینها در کنار ناکامی های دیگر در این سالها چیزی نیستند که با یک عنوان
جبران شوند.

مردم پیروزی ای
از جنس حماسه ملبورن می خواهند، پیروزی که سهم همه باشد، پیروزی که لحظه لحظه اش
اتحاد، همدلی، تلاش، عشق و عشق و عشق باشد نه موفقیتی که تنها برای فدراسیون
نشینان نان و آبی داشته باشد، موفقیتی که به هر جایش نگاه می کنند یاد عجب و
خوپسندی، انتقاد ناپذیری، خود محوری ، خنده هایی چون سوهان روح و بی تفاوتی به
مردم و افکار عمومی بیافتند.