شاهزاده خانمی که مد اروپایی را وارد ایران کرد (عكس)

تاریخ ایرانی: جنیفر اسکارس متصدی پیشین فرهنگ خاورمیانه در موزه ملی اسکاتلند در گفت‌وگو با «تاریخ ایرانی» به پرسش‌هایی در باب تاثیر مد اروپا بر زنان دربار قاجار پاسخ داده است. این مدرس افتخاری در کالج هنر و طراحی Duncan of Jordanstone در بریتانیا، شرحی از تغییرات تدریجی در جامه و آرایش زنان حرمسرا قرن نوزدهم ارائه می‌دهد و از تاثیر چهارمین شاه قاجار و دخترش در دگردیسی لباس خانم‌های درباری سخن می‌گوید، آنجا که به گفته وی ناصرالدین شاه بر شکل و اندازه دامن‌ها تاثیر گذاشته و تاج‌السلطنه در شب نامزدی و مهمانی عروسی‌اش، همراه با لباسی از ابریشم صورتی با ساتن سفید، توری به سبک عروس‌های اروپایی به سر داشته است. این محقق، موزه‌دار مستقل و نویسنده، نمایشگاه‌های دائمی و موقتی بسیاری از فرهنگ‌های خاورمیانه را در موزه ملی اسکاتلند برپا و به خاورمیانه، شمال آفریقا، اروپای شرقی، ترکیه، کشورهای خلیج فارس، مصر، اردن، مراکش، تونس، رومانی و ایران سفرهای بسیاری کرده است. خانم اسکارس مقالات و کتاب‌های زیادی در باب لباس در خاورمیانه منتشر کرده است که آخرین آن «فرهنگ خانگی در خاورمیانه استبرای شروع بحث بفرمایید لباس‌های با دوخت و طرح اروپایی نخستین بار از چه زمانی به دربار قاجار در ایران وارد شد؟
پیش از دوره قاجار اطلاع از لباس‌های اروپایی در میان زنان ایرانی محدود بود. عمده اروپائیان – دیپلمات‌ها، سربازان، تاجران- که به اصفهان پایتخت صفویان سر می‌زدند مرد بودند. طبیعتا آن‌ها جامه اروپایی بر تن داشتند اما زمانی که لازم بود لباس ایرانیان را می‌پذیرفتند. جامه زنان اروپایی از طریق تصاویر وارداتی از زیبایی‌های مد روز شناخته می‌شد. تصاویری که همزمان توسط هنرمندان ایرانی که تخصصشان در نقاشی از چهره برای آلبوم مشتری‌هایشان بود گرته‌برداری می‌شد.
برخورد نزدیک با مد اروپا به اوایل قرن نوزدهم می‌رسد، زمانی که شاهان قاجار به دنبال توسعه روابط دیپلماتیک با قدرت‌های اروپایی، درباری رسمی در تهران ایجاد کردند. بریتانیایی‌ها نخستین نماینده‌شان، «هارفورد جونز» را طی سال‌های ۱۸۰۹ تا ۱۸۱۱ به نزد فتحعلی‌شاه (۱۸۳۴-۱۷۹۷) فرستادند. هنگامی که نمایندگی دائم تاسیس شد، همسران فرستادگان بریتانیا به آن ملحق شدند، کسانی که قادر بودند به دیدار خانم‌های دربار بروند و آن‌ها توانستند لباس‌های اروپایی را ببینند. «الیزابت مک نیل»، همسر «جان مک نیل»، در سال ۱۸۲۷ از سوی بانوی ارشد فتحعلی شاه به یک مهمانی دعوت شد و قصد کرد لباس ساتن سپید، تزئین شده با چین‌های توری و همچنین ردای قرمز ابریشمی بر تن کند. جامه او در تضاد با لباس‌ها و جواهرات با شکوه و پر زرق و برق خانم‌های درباری بود. بعد‌ها در سال ۱۸۵۰، «لیدی شیل» با «ملک جهان» مادر ناصرالدین شاه (۹۶-۱۹۴۸) دیدار کرد. او شرحی شگرف از لباس‌های دربار نوشته است و در یادداشت‌هایش آورده که چقدر لباس‌های ساده اروپایی‌اش خانم‌های قجری را همزمان مجذوب و متحیر کرده بود.
چه گروهی از زنان قاجار در آشناسازی حرمسرا با مد اروپایی نقش ایفا می‌کردند؟
زنانی که بالا‌ترین جایگاه را در دربار داشتند با علاقه و ارتباطاتی که داشتند مسوول آوردن مد اروپا به جامعه ایران بودند. مد روز در سبک اروپایی اواخر دوره قاجار به ایران آمد. در زمان سلطنت ناصرالدین شاه به واسطه نفوذ دخترش تاج‌السلطنه که تحصیل‌کرده بود و از آزادی زنان ایرانی پشتیبانی می‌کرد این مساله تسهیل شد. او در خاطراتش از لباس‌هایی سخن به میان آورد که در سبک و رنگ‌های روشن تجلی اروپایی‌ها بود. او همچنین حدود سال ۱۹۰۰ با لباس اروپایی تنگ چسبان پارچه‌ای و گیسوان پوشانده نشده‌اش مدل نقاشی شد
زنان حرمسرا در وهله اول که موقعیت دگردیسی در پوشش را به دست آوردند به سمت چه نوع لباس‌هایی رفتند؟ شاه و مردان دربار آیا مقاومتی درباره اشتیاق شاهزادگان دختر و زنان شاه به این نوع لباس‌ها نشان دادند؟
لباس‌های سنتی زنان دربار قاجار شناخته شده است و در بسیاری از منابع ثبت شده است. بسیاری از نمونه‌ها شامل نقاشی‌های رنگ روغن متعلق به اوایل قرن نوزدهم از زیبارویان جوان دربار، مطرب‌ها و رقصنده‌هاست که لباس‌ها و جواهرات را با جزئیات خیلی دقیق نشان می‌دهد. بعد از آن پرتره‌هایی واقع‌گرایانه‌تر از رنگ روغن و آب رنگ است و از اواسط قرن نوزدهم هم عکس‌هایی از زنان درباری در اختیار است. به علاوه کلکسیون لباس‌های سنتی در موزه‌ها و کلکسیون‌های خانوادگی هم وجود دارد.
لباس دربار اوایل قرن نوزدهم بر اساس ترکیبی از نیم تنه (ژاکت)‌های تنگ با آستین‌های بلند با شلواری که به شکل زنگوله تا زانو‌ها می‌رسید، همه ساخته شده از پارچه زربفت ابریشمی و مخمل بود. یک شال معمولا صورت را در بر می‌گرفت و زیر چانه گره زده می‌شد. بسته به وضعیت پوشنده لباس مقدار زیادی از جواهرات آویخته می‌شد. تغییرات در لباس‌های سنتی بصورت تدریجی از اواسط قرن نوزدهم شکل گرفت و شامل شلوارهای کوتاه‌تر، و دامن‌هایی در اندازه و ضخامت مختلف بود که روی شلوارهای تنگ یا جوراب‌های نازک پوشیده می‌شد. معرفی جامه اروپایی به زنان دربار تدریجی بود و از اواخر قرن نوزدهم شروع شد که شامل انطباق با سبک سنتی است. برای نمونه کت‌ها با دکمه بسته شدند و خط یقه V شکل داشتند. لباس‌های بلند با کمر تنگ و دامن‌های زخیم که زیر کت پوشیده می‌شد. شنل‌ها روی کت پوشیده می‌شد و برخی مواقع رداهای طرح اروپایی به جای چادر در لباس‌های بیرون از خانه استفاده می‌شد.
 
ناصرالدین شاه شخصا چقدر مشوق و یا مخالف لباس‌های اروپایی برای شاهزاده خانم‌ها بود؟
ناصرالدین شاه فعالانه پوشیدن لباس‌های اروپایی را تشویق می‌کرد. دخترش تاج‌السلطنه نوشته است که ناصرالدین شاه به او – زمانی که هنوز بچه بوده – امر می‌کرده است که لباس‌های اروپایی ترجیحا صورتی و سفید بپوشد. بعد‌ها لباس‌هایی که وی در نامزدی و مهمانی‌های عروسی‌اش پوشید ساخته شده از ابریشم صورتی با ساتن سفید بود که با تور سر به سبک عروس‌های اروپایی کامل می‌شد. او به حمایت از پذیرفته شدن لباس‌های کاملا اروپایی در سال ۱۹۰۰ ادامه داد. همچنین عکس‌هایی از زنان درباری در لباس‌هایی برازنده با خط یقه دکولته (یقه باز) به سبک فرانسوی دهه ۱۸۷۰ موجود است. اندازه دامن‌ها در لباس سنتی متفاوت بود تا آنکه در دهه ۱۸۶۰ کوتاه و خیلی ضخیم شدند. احتمال دارد ناصرالدین شاه بر شکل و اندازه این دامن‌ها تاثیر گذاشته باشد. در جریان اولین دیدار وی از اروپا در سال ۱۸۷۳ وی دامن‌های رقصندگان باله در پاریس را تحسین و در بازگشت آن مدل را به زنان دربار معرفی کرد.
 
تحول در پوشش اندرونی زنان دربار چگونه رخ داد؟ تفاوت این نوع جامه پیش از ورود سبک اروپایی و پس از آن به چه ترتیب بود؟ آیا حساسیت‌ها و مقاومت‌ها نسبت به تغییر آن بیشتر از باقی لباس‌ها بود؟
زنان دربار قاجار و اشرافیان متمول و طبقات سلطنتی زندگی تفکیک شده‌ای در کاخ‌ها و منازلشان داشتند و وقتی برای ملاقات با صاحبان خانه‌های دیگر و زیارتخانه‌ها و جاهایی در مراسم مذهبی که برای آن‌ها رزرو شده بود می‌رفتند ردا و حجاب به تن می‌کردند. از دیگر سو در معنای اروپایی تفاوت کمی میان جامه بیرونی و اندرونی وجود داشت. در لباس سنتی جامه اصلی زیرین زیر پیراهن گشادی از ابریشم شفاف با آستین‌های بلند و چاک عمیق در جلو بود که با نواری نگین‌دار پیش می‌رفت. این لباس زیر نیم‌ تنه‌ای کوتاه پوشیده می‌شد. شلوار سپید بلندی نیز به عنوان زیر جامه عمل می‌کرد. این‌ها برای نخستین بار در نقاشی‌های رنگ روغن رقصنده‌های دربار فتحعلی شاه دیده شد که سینه‌بند مرواریدکاری شده روی بلوزی ضخیم بر تن دارند. بعد‌ها عکسی از پسر عموی ناصرالدین شاه و همسر شکوه‌السلطنه در سال ۱۸۸۰ گرفته شد که وی را با سینه‌بندی جواهرنشان در زیر یک زیر جامه شفاف نشان می‌دهد. آگاهی از مدل‌های لباس زیر اروپایی به تدریج به زنان دربار راه پیدا کرد. مادر ناصرالدین شاهزاده‌ای فرانسوی که با یک ایرانی ازدواج کرده بود را به عنوان همنشین و مترجم شفاهی استخدام کرده بود که شاید به خوبی وی را پیرامون جامه زیر اروپایی مطلع کرده باشد. لیدی شیل در طی یکی از اولین بازدید‌هایش از دربار قجر خواهر ناتنی شاه را ملاقات کرد که با بزرگواری وی را پذیرفت و از او درباره لباس‌های بلند سپید زنان اروپایی که به عنوان لباس شب می‌پوشند پرس‌و‌جو کرد. شاهزاده جوان آن‌چنان کنجکاو بود که ندیمه‌اش را به همراه تکه‌ای ابریشم با درخواست دوختن یکی از آن لباس‌های شب نزد لیدی شیل فرستاد. اقتباس از مدل‌های جدید جامه زیر در قرن بیستم آمد و به عنوان مد روز اروپا به طور عمومی پوشیده شد و البته به نظر می‌رسد هیچ مقاومتی در میان مردان دربار قجر در خصوص این تغییر مدل‌ها وجود نداشته است.
 
آیا می‌توانید از برخی از زنان شاه یا شاهزادگان دختر به عنوان پیشروان لباس و مد در دربار قاجار نام ببرید؟ کسانی که به توسعه مد در دربار بیش از بقیه اهمیت می‌دادند.
تاثیرگذار‌ترین پیش‌قراولان مد در میان زنان دربار قجر به طور مستقیم دارای خویشاوندی با شاه بودند، بنابراین در بالا‌ترین جایگاه اجتماعی بودند. ملک جهان مادر ناصرالدین شاه لباس‌های سنتی با زیبایی والایی می‌پوشید و مرغوب‌ترین ابریشم و مخمل را برای نیم تنه و شلوار‌ها انتخاب می‌کرد. شالی از مروارید و الماس سر می‌کرد، در عین اینکه تعداد زیادی دستبند و گردن‌بند، بازو و گردنش را می‌پوشاند. بعد‌ها، دختر ناصرالدین شاه، تاج‌السلطنه بسیار مد فرانسوی را تحسین کرد و لباس‌های مد روز اروپایی اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم را بر تن کرد.
 
اصولا تغییر لباس زنان درباری، آیا به تدریج تاثیری در آرا و اندیشه‌ها و سبک زندگی آن‌ها و تعاملاتشان با شاه و شوهرانشان به همراه داشت
واکنش به این تغییرات تا حد زیادی بسته به رویکرد شوهران نسبت به تحصیلات زنان و آداب اروپایی متفاوت بود. مردان محافظه‌کار دگرگونی در لباس‌ها را می‌توانستند بپذیرند اما به اصرار به زنان برای ماندن در خانه و دنبال نکردن حرفه ادامه می‌دادند. تاج‌السلطنه که از امتیاز ثروت و نفوذ برخوردار بود، بی‌وقفه با شوهرش مخالفت می‌کرد، آن چنان که لباس اروپایی را به عنوان نشانه رهایی بر تن می‌کرد و برای آزادی زنان ایرانی کار می‌کرد.
 
 
لطفا قدری هم پیرامون ورود صنعت آرایش صورت و مو به دربار قجری بگویید. ورود آرایش اروپایی به حرمسراهای شاهان از چه زمانی و چگونه رخ داد؟
 
آرایش سنتی برای همساز شدن با لباس محلی گران‌بهای زنان دربار بود. لوازم آرایش از محصولات طبیعی بودند که می‌توانستند در خانه ترکیب شوند یا از بازار خریداری شود. شمایل ایده‌آل صورتی صاف و سفید بود که با لب‌ها و گونه‌های سرخ، چشمان و ابروهای تیره معلوم شود. صورت با ماسکی از لایه‌های پودر که برخی مواقع به رنگ سرب بود پوشیده می‌شد. گونه‌ها با پودر رژ هماتیت قرمز یا قرمز مرمری که همچنین برای لب‌ها نیز استفاده می‌شد، رنگی می‌شدند. چشمان به شدت با سرمه یا کحل که از پودر توتیا ساخته می‌شد طراحی می‌شد. ابرو‌ها به شکل حلال ماه برداشته می‌شد و با ضخامت زیاد به رنگ نیلی جدا از هم یا بهم پیوسته به شکل منحنی ادامه می‌یافت. خال زیبای سیاهی در کنج لب گذاشته می‌شد. همچنین طرح ریز برگ و گل میان ابرو‌ها، روی چانه یا گردن نقاشی یا خال‌کوبی می‌شد. حنای سرخ برای رنگ کردن پنجه دست و کف پا و همچنین رنگ کردن ناخن‌های دست و پا استفاده می‌شد. دستورالعملی هم برای لوسیون مراقبت از پوست وجود داشت، حاوی خیار برای رنگ صورت و هلو برای نرمی و رطوبت پوست. آرایش مو هنری خانگی بود که استادانه و زمان‌بر بود. موی بلند مشکی انبوه خوشایند بود و در چند رشته تا کمر زنان بافته می‌شد. گیسو در جلو صورت گسسته و حلقه حلقه بود. موهای بافته می‌توانست با جواهر و روبان تزئین شود. حنا در هر دو مدل استفاده می‌شد و مو را رنگ می‌کرد. آگاهی از لوازم آرایش مد روز اروپا در میان زنان دربار محدود بود و از این رو محصولات به راحتی در دسترس نبود. تعداد اندکی از زنان بودند که با محصولات سنتی وداع گفتند. اینجا نیز باز دوباره تاج‌السلطنه پیشگام شد و حدود سال ۱۹۰۰ مد اروپا را به کار گرفت. پرتره وی در لباس اروپایی نشان می‌دهد که او همچنین از آرایش غلیظ حذر کرده و مدل موی ساده‌ای دارد. گرچه لوازم آرایش اروپایی به طور گسترده‌ای جایگزین لوازم سنتی شد اما برخی از آنان همچنان مورد استفاده قرار گرفت – مانند حنا برای حالت و رنگ‌دهی به مو. مدل مو در طی دهه ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ از بافتنی‌های استادانه به آرایش سبک اروپای معاصر تغییر پیدا کرد. سالن‌های آرایش مو در تهران و کلان شهر‌ها باز شد چرا که مدل‌های جدید احتیاج به توانایی و آموزش حرفه‌ای داشتند که برای مشتری‌های گران قیمت خصوصی نیز کار می‌کردند.
 
 
مد در دربار قاجار چقدر جامعه زنان تهران را تحت تاثیر قرار داد؟ آیا جامعه اساسا به زنان قجری به عنوان الگوهای مد نگاه می‌کرد؟
 
عموما سبک مد دربار قاجار از سوی زنان تهران و دیگر شهر‌ها دنبال می‌شد.‌‌ همان ترکیب جامه زیر، نیم تنه، شلوار، دامن و پوشش مو وجود داشت. مهم‌ترین تفاوت در جنس پارچه‌ها و تزئینات بود. زنان دربار به زربفت و ابریشم گران‌قیمت و طیف گسترده‌ای از جواهرات دسترسی داشتند. جامه زنان طبقه متوسط و پایین‌تر از پارچه‌های کتان و برخی مواقع با نقوش ساده هندسی و گل‌دوزی دوخته می‌شد. در اینجا خیاطی هنر و صنعتی ضروری بود.
 
 
لطفا در پایان کمی در باب خیاط‌های دربار بفرمایید. آن‌ها چقدر از الگوهای اروپایی پیروی می‌کردند؟
 
لباس‌ها توسط خیاط‌ها و سازندگان لباس حرفه‌ای دوخته می‌شد، توسط ندیمان ماهر و همچنین خانم‌هایی از اندرونی. خیاط‌ها در مغازه خودشان در بازار و همچنین برای امور خصوصی کار می‌کردند. خیاط‌های مخصوص متد‌های اروپایی در برش و دوخت لباس‌ها استادانه تعلیم دیده بودند تا مقامات مرد در دربار آن‌ها را بپوشند. زنان دربار به خدمات دوزندگان اختصاصی لباس که به کاخ سر می‌زدند اعتماد داشتند. تاج‌السلطنه نوشته است که لباس‌هایی به سبک اروپایی با الگوی گل‌دوزی برای او می‌دوختند. دختران در حرمسرا هنر گلدوزی برای تزئین لباس و منسوجات خانگی را آموزش می‌دیدند و استاندارد کار‌هایشان بالا بود. افزون بر آن قلاب‌دوزان حرفه‌ای بودند که هم روی طلا و هم ابریشم کار می‌کردند. با توجه به دسترسی‌شان برای تامین پارچه و طراحی و میزان آموزش‌شان، دوزندگان قادر بودند ذائقه زنان دربار را با سبک‌ها و تزئین‌های جدید تحت تاثیر قرار دهند.
 
 
برای حضور خیاط‌ها در حرمسرا سختگیری نمی‌شد؟
 
کار برای دربار اکیدا میان خیاط‌های مذکر برای لباس مردان و خیاط‌های مونث برای لباس‌های زنان تقسیم شده بود، از این رو مشکلی برای ارتباط برقرار کردن وجود نداشت.