اولين كسي كه بايد از افزايش حقوق نمايندگان مجلس دردش بگيرد

عصر خبر- حميد هنرجو* : از مجلس- مضاف بر نهاد تقنینی بودن – انتظار می رود “صدای ملّت” باشد و دغدغه بزرگ اش، پیگیری و رفع مشکلات کشور.
“نمایندگی مردم” نه ژست سیاسی است و نه برتری اجتماعی؛ بلکه پذیرش خدمتگزاری عمومی است با کسب ماموریت چهارساله و به امضاء مردم؛   اگر حتی رخت و لباس نماینده، مانند طبقه متوسط جامعه باشد، به مفهوم تنزل شئون نیست…، وقتی مکتب گرانسنگ ما، الگوهایی اخلاقی و مردم گرا نظیر پیامبر(ص) را معرفی می کند، مجاز به غفلت نیستیم…[ از جولان گاه و بیگاه خودروهای گرانقیمت برخی در کف خیابانها و لوکس گراییهایی که تدریجا از “ضدارزش” به “ارزش” تبدیل شده و به قدری دیرهضم و آرمانکُش است که حتی حرفش هم جایز نیست، چیزی نمی گوئیم …]“نمایندگی مردم” مقام دولتی و انتصابی نیست… یک انتخاب و برآیند بینش و اراده خود مردم است، بنابراین ظاهر و باطنش نیز باید مردمی باشد، پس تصور اینکه گاهی نماینده نیز مانند افراد معمولی درخیابان، منتظر تاکسی بایستد، نباید عجیب و غریب به نظر بیاید…
 در جامعه ای که شرایط ویرانگر اقتصادی، نگهبان به بن بست رسیده را از ارتفاع برج میلاد به دل سرد زمین فرود می آورد، چگونه نماینده محترم راضی می شود به افزایش هفتاد درصدی حقوق و مزایای خود فکر کرده و رای بدهد؟!
وقتی هموطنان و همشهریان جوان و پرشمار در طول هفته، از مصائب و شرایط پیچیده خود شکوه ها داشته و بعضا حتی از سوی اطرافیان خود نیز طرد شده اند، چه معنایی می دهد که دریافتی و مزایای جنبی و هزینه های دفتر نماینده، به مرز غیرمتعارف حقوق های نجومی برسد؟
وقتی معدنچی آسیب دیده، در تماس با صدا و سیما، از اعلام نام و پخش صدایش نگران است و می ترسد همان مبلغ نازل ماهیانه هم از چنگش در بیاید ،اولین کسی که باید دردش بگیرد و خواب راحت از او سلب گردد، “نماینده” است… 
از حقوق ۷۰۰ هزار تومانی کارگر، مشکلات طاقت فرسای سرایدار و مکانیک و نظافتچی بیمارستان و راننده آژانس و دانشجو و معلم و کارمند و کاسب و… هم چیزی نمی گوییم، زیرا موضوع تازه ای نیست، فقط تعجب می کنیم که دوستان ما در خانه ملت به چه می اندیشند؟!
*پژوهشگر و فعال فرهنگی، اجتماعی