آمبولی عروق رحم چیست؟

آمبولی یکی از موضوعات نگران کننده برای همه خانم هاست چرا که این موضوع دهان به دهان می چرخد و بین خانم ها وجود دارد. اگر از قبل اطلاعاتی راجع به این مشکل داشته باشید می توانید در زمان وقوع بهترین عملکرد را داشته باشید. در این مطلب می خواهیم راجع به آمبولی شریان رحمی برایتان توضیح بدهیم.

آمبولی یعنی چه؟

اگر میخواهید بدانید آمبولی چیست باید بگوییم که  زنانی که تحت اعمال جراحی مانند سزارین یا در آوردن رحم قرار می‌گیرند با مشکلاتی مواجه می‌شوند که یکی از این مشکلات لخته شدن خون در رگ‌ها و حرکت به سمت ریه و بروز آمبولی است. عفونت ممکن است در محل عمل یا ریه فرد ایجاد شود اما شایع‌ترین عفونت در محل عمل جراحی است که می‌تواند سطحی باشد یا رحم و لوله‌ها را درگیر کند که در این صورت مراجعه به پزشک ضروری است. آمبولی عروق و عفونت جزو شایع‌ترین علایم پس از اعمال جراحی به ویژه سزارین است که هر کدام با درمان به موقع بهبود پیدا می‌کند اما چنانچه فرد دیر مراجعه کند یا تحت درمان قرار نگیرد با عوارض جدی پس از عمل مواجه می‌شود.

 
چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟

چنانچه فردی پس از عمل دچار تب، درد یا علامت غیرطبیعی شد حتماً باید به پزشک مراجعه کند چرا که این علایم با درمان آنتی‌بیوتیکی ساده برطرف می‌شود اما چنانچه مراجعه نکند می‌تواند موجب ایجاد عفونت‌های عمقی و در آوردن رحم شود.

 
همه آنچه به آمبولی شریان رحم مربوط می شود

آمبولی شریان رحمی که به آمبولی فیبروئید رحمی نیز معروف است، روشی است بسیار کم تهاجم که در آن فیبروئیداز طریق قطع جریان خون آن چروکیده می شود. این روش از سال های اولیه دهه 1980 در درمان خونریزی های پس از زایمان و سایر موارد خونریزی رحمی مورد استفاده قرار می گرفته است.پس از سال 1995 از این روش در درمان فیبروئیداستفاده شده و طرفداران زیادی پیدا کرده است.

قبل از انجام این اقدام درمانی ابتدا از رحم ترجیحا با روش ام آر آی تصویربرداری می شود تا سایر تشخیص ها نظیر تومورهای تخمدان کنار گذاشته شوند. بدین ترتیب اندازه، محل و نوع فیبروئید تعیین می شود. در این روش رادیولوژیست یک سوند یا کاتتر را از راه یک برش کوچک در پوست ناحیه کشاله ران وارد شریان رانی می کند.

کاتتر با راهنمایی اشعه ایکس و ماده حاجب به یکی از دو شریانی که خون رسانی به رحم را بر عهده دارند، وارد می گردد. این دو شریان به شریان های رحمی معروفند. سپس ذراتی به اندازه شن که از مواد مصنوعی ساخته شده اند، به درون شریان رحمی تزریق می گردند. این ذرات در رگ های تغذیه کننده فیبروئیدتجمع یافته و خونرسانی آن را قطع می کنند. این امر در نهایت منجر به چروکیدن فیبروئید می شود. هر دو شریان رحمی در یک مرحله با ورود کاتتر قابل درمان هستند.

این روش با بیهوشی موضعی انجام شده و کمتر از یک ساعت به طول می انجامد. این تکنیک را می توان به صورت سرپایی انجام داد اما معمولا برای پیگیری و کنترل ” سندرم پس از آمبولیزاسیون” نیاز به یک شب بستری شدن در بیمارستان دارد.این سندرم شامل درد لگنی، تهوع، استفراغ ، تب و ناراحتی عمومی است. درد شدید طی 12 تا 24 ساعت اول پس از انجام این روش شایع بوده و با مسکن های خوراکی یا داخل وریدی کنترل می شود. برخی زن ها تا دو هفته یا چند ماه بعد از ترشحات خونی شکایت دارند.عوارض جدی نادر بوده و به کمتر از یک درصد می رسد.

نگرانی هایی درباره بروز مشکلات تخمدانی به دلیل مهاجرت برخی ذرات وجود دارد. تعداد کمی از زن ها از قطع موقت یا حتی دائمی کارکرد تخمدان شکایت می کنند.احتمال این امر پس از سنین 45 سالگی افزایش می یابد. در برخی موارد بافت کنده شده، فیبروئید در دهانه رحم گیر می افتد که می بایست با جراحی خارج گردد.روش آمبولیزاسیون شریان رحمی برای زنی که نمی خواهد یا نمی تواند جراحی داشته باشد، مناسب است.

این روش عموما برای زنی که پس از درمان قصد حامله شدن دارد توصیه نمی گردد، چراکه پس از آمبولیزاسیون شانس بارداری کمتر و عوارض آن بیشتر از میومکتومی خواهد بود.آمبولیزاسیون برای فیبروییدهای بدون پایه موثرتر است. بررسی ها نشان می دهد که 85 تا 90 درصد زنان تا سه سال پس از انجام این روش راضی هستند. این روش سریع تر از هیسترکتومی بوده و نیاز به زمان کوتاه تری برای بستری شدن در بیمارستان دارد. در ضمن دوران نقاهت آن هم کوتاه تر است.

کیفیت زندگی در هر دو شیوه مانند هم است. اما پیگیری ها نشان داده است که 20 تا 24 درصد زنانی که با روش آمبولیزاسیون درمان می شوند، در طول دو سال آینده نیاز به هیسترکتومی یا میومکتومی خواهند داشت. برخی متخصصین به دنبال روشی هستند که بدون نیاز به تزریق ماده مصنوعی مانع از خونرسانی به فیبروئید شود. در انسداد شریان رحمی با روش لاپاراسکوپی، پزشک یک گیره کوچک را به شریان رحمی وارد می کند. در روش دیگری که هیچ نیازی به برش ندارد، جراح از راه واژن وارد شده و یک گیره را در محل قرار می دهد. این گیره برای چند ساعت در محل مانده و با ممانعت از خونرسانی، فیبروئید را چروکیده می کند. با برداشتن گیره خون مجددا در شریان جریان می یابد.