چه کسانی آلزایمر می گیرند؟

آلزایمر بیماری است که در آن سلول‌های مغزی کارکرد خود را به مرور از دست می‌دهند و فرد در حافظه‌ نزدیک خود دچار مشکلات زیادی می‌شود.
بیماری آلزایمر به مرور زمان بدتر شده و میزان تحلیل مغز بیشتر می‌شود، اما سرعت این تحلیل در بیماران مختلف متفاوت است.
این بیماری می‌تواند بر روی صحبت کردن، فکر کردن و انجام فعالیت‌های روزانه تاثیر گذارد. بروز این بیماری در سنین بالای ۶۰ سال بیشتر بوده و البته ممکن است در برخی افراد در سنین جوانی نیز این بیماری بروز پیدا کند، هم عوامل محیطی و هم عوامل ژنتیکی می‌توانند زمینه‌ساز آلزایمر باشند.

سلول‌های مغزی عملکردهای تعریف شده‌ای دارند، ناحیه هیپوکامپ مرکز حافظه‌ مغزی است و بیماری آلزایمر تاثیر زیادی بر روی این قسمت مغزی می‌گذارد.

خطر ابتلا به آلزایمر با بالا رفتن سن افزایش می‌یابد ولی نمی‌توان ادعا کرد که تمام افراد مسن به آلزایمر مبتلا ‌می‌شوند.
داشتن یک خویشاوند مبتلا به آلزایمر می‌تواند خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهد، اما بسیاری از افراد مبتلا هیچ گونه سابقه خانوادگی ندارند.

این افراد مراقب آلزایمر باشند

ممکن است عوامل مداخله‌گر در بروز آلزایمر دقیقا شناخته نشود، اما دانشمندان برخی عوامل را در بروز این بیماری موثر دانسته‌اند:

سن: آلزایمر معمولا در افراد بالای 65 سال بروز می‌کند، اما بندرت ممکن است در افراد جوان‌تر از 40 سال نیز مشاهده شود.

وراثت: خطر بروز آلزایمر در صورتی که یکی از بستگان درجه یک مانند والدین، خواهر یا برادر مبتلا باشند کمی افزایش می‌یابد.

جنس: زنان تقریبا بیشتر از مردان به این بیماری مبتلا می‌شوند، زیرا عمر زنان طولانی‌تر است.

سبک زندگی: ابتلا به بیماری قلبی، فشار خون بالا، افزایش کلسترول و دیابت می‌تواند احتمال کلی ابتلا به آلزایمر را افزایش دهد. حفظ فعالیت ذهنی در تمام طول زندگی بخصوص در سال‌های پایانی ریسک بیماری آلزایمر را کاهش می‌دهد.

سطح تحصیلات: مطالعات بیانگر یک ارتباط بین تحصیلات پایین و خطر ابتلا به آلزایمر است.

مسمومیت: قرارگیری بیش از حد در معرض فلزات معین یا مواد شیمیایی.

ضربه مغزی: صدمات ضربه‌ای جدی به سر (ضربه همراه با کاهش سطح هوشیاری طولانی‌مدت) ممکن است عامل خطر برای آلزایمر باشد.

ابتلا به پارکینسون و دیگر بیماری‌های مغزی – عروقی می‌تواند به دمانس تبدیل شود.

افسردگی نیز می‌تواند موجب زوال حافظه شود. به علاوه بسیاری از افراد مسن داروهای چندگانه دریافت می‌کنند که می‌تواند موجب آسیب و کاهش توانایی آنها برای تفکر روشن شود.
یافته های عجیب درباره آلزایمر

نتایج یک مطالعه کوچک توسط محققان دانشگاه ویسکانسین نشان می‌دهد افراد در معرض ریسک بالاتر از حد عادی ابتلا به آلزایمر که دارای کیفیت خواب بدتر، مشکلات خواب بیشتر و خواب آلودگی در طول روز هستند، دارای نشانگرهای بیشتر بیماری آلزایمر در مایع نخاعی شان در مقایسه با کسانی هستند که مشکلات خواب ندارند.

نشانگرهای مشخص شده توسط محققان شامل علائم پروتئین‌های آمیلوئید و تاو، آسیب و التهاب سلول مغزی، همگی با احتمال ابتلا به آلزایمر مرتبط بودند. آمیلوئید پروتئینی است که موجب تشکیل و چند برابر شدن پلاک‌ها می‌شود. تاو پروتئینی است که ریزلوله‌ها را تثبیت می‌کند.

این دو پروتئین در مغز افراد مبتلا به آلزایمر یافت شده و نشانگر اصلی این بیماری تلقی می‌شوند. باربارا بندلین، سرپرست تیم تحقیق، در این باره می‌گوید: «مطالعه ما نشان می‌دهد خواب فاکتور پرخطری برای ابتلا به آلزایمر است. حال باید تحقیقات بیشتری در این مورد انجام شود که آیا بهبود خواب دارای تاثیر مفیدی بر مغز خواهد بود». این امکان وجود دارد تغییرات در مغز مرتبط با آلزایمر می‌تواند بر خواب تاثیر گذارد. این مطالعه شامل ۱۰۱ فرد با میانگین سنی ۶۳ سال بود. در شروع مطالعه، تمامی شرکت کنندگان دارای مهارت‌های فکری و حافظه نرمال بودند. اما همه آن‌ها در معرض ابتلا به این بیماری قرار داشتند چراکه یا والدین شان دچار این بیماری بود یا حامل ژن افزایش دهنده این بیماری موسوم به apolipoprotein E. یا APOE بودند. بندلین تاکید می‌کند با وجود تشخیص رابطه قوی بین مشکلات خواب و نشانگرهای آلزایمر در اکثر افراد، همه افراد دارای مشکل خواب دارای نشانگرهای بیماری در مایع نخاعی شان نبودند.