چند سطر درباره روش ها و سیاست های اشتباه در آموزش و پرورش

عصر خبر- دکتر حمید هنرجو : برخلاف نگاه رسمی و البته سُنتی مسئولین، مدرسه های ما سالهاست که دیگر محیطی ویژه یا مُنفک از کلیت جامعه نیستند.

اینکه صرفا درس و مشق و بحث را از دانش آموزان امروز انتظار داشته باشیم، تصوری خوش بینانه اما غیر واقعی است؛ خیلی از پِچ پچه های سیاسی اجتماعی، خبرهای مَگو! و حتی برخی موضوعات که تجزیه و تحلیلشان در محافل بزرگسالانه هم نمی گنجد، این سالها در کلاسهای درس و بین دانش آموزان دهان به دهان می شود و این اتفاق، معلول تکثر رسانه ها و شرایط خاص جامعه ماست که در مقاطعی با شتاب و در موقعیت هایی نیز لنگان لنگان در حال گذر از سُنت به مدرنیته است.
اعتراض نایب رئیس مجلس دهم به خواندن آهنگی سطحی و غیرمیهنی در مدارس، شاید به مذاق گروه های سیاسی یا منتقدان سیستم فعلی آموزش و پرورش خوش آید، اما پرسش بزرگ مردم این است که چرا معترض محترم در حوادث آتش سوزی و آسیب دیدن دانش آموزان مناطق محروم و ده ها حادثه تلخ دیگر در مدارس کشور خاموش بود؟!
از سویی، نقش و میدانداری کمیسیون فرهنگی خانه ملت در راستای آسیب شناسی فرهنگی مدارس و خانواده های ایرانی [با رویکرد علمی و رفتار فارغ از تحکم و شتابزدگی] چیست یا به چه میزان است؟ آیا از بروز و رصد این مسائل، عبرت می گیرند یا مایلند آن را به چماقی سیاسی تبدیل کرده و بر سر منتقدان خود بکوبند؟!
یک پرسش دیگر؛ چرا درب مدارس ما به روی هنرمندان داخل کشور و ظرفیت ها و نوآوری هایشان در انواع هنرها منجمله موسیقی بسته است؟! آیا این روش ها و سیاست های اشتباه، راه را برای نفوذ فرهنگ غریبه و نامانوس با جامعه نجیب ایرانی هموار نمی کند؟!
مدارس ما از همان برحه ای به دست غفلت سپرده شدند که هسته تاثیرگذار امورتربیتی به طرز مشکوکی از آموزش و پرورش کشور حذف شد! تفکر ریشه مندی که رجایی و باهنر و کارشناسان آموزشی و تربیتی ِ آن دوره، برای پاگرفتنش خون دلها خورده و برای شکل گیری اش وقت گذاشته بودند!
حرف آخر اینکه: هرچقدر توان و هزینه داریم برای نشاط سالم و خوشحالی فرزندانمان در مدارس به کار بگیریم، بگذاریم دانش آموزان ما مدرسه را حریم امن خودشان بدانند، خوشبختانه در فرهنگ و هنر ایران خودمان، هیجان مثبت، مضمون انسانی و الهی و نشاط سازنده موج می زند، فقط اراده و مدیریت نداریم… همین!