پیام “پایتخت” برای جامعه چیست؟

 عصر خبر- حمید هنرجو : در خلال فکاهیات و جوکهای سریال «پایتخت» و برخی رفتارها که پهلو به پهلوی لمپنیزم می زند و البته لایه هابی از جوامع سنتی ما را نمایان می کند، به نظر می رسد این مجموعه به محل دعوا و تسویه حساب نهادهای حاکمیتی با یکدیگر تبدیل شده است.
آیا تلویزیون [رسانه] در مقام دیکته است یا اصولا کارگردان و گروه سازنده با همین نگرش به صحنه ورود کرده؟ پرداختن به جواب، نه موضوع بحث من است و نه خود را در جایگاه قضاوت می بینم.

اینکه در شرایط کرونایی کشور، خنده و نشاط از قاب سیما به خانه ها سرریز کند اتفاق بدی نیست، زیرا هنوز شمار قابل ملاحظه ای از شهروندان به تلویزیون ملی پایبندند و منویات آن را جدی می گیرند.
از این فرصت، البته باید برای پاسخگویی به نیاز مخاطبان – از هر گروه و طیف و سلیقه فرهنگی و رسانه ای – استفاده مناسب کرد که متاسفانه کلیت رسانه ملی در این بخش، ضعف جدی دارد و نخبگان کشور را به هم افزایی نمی طلبد. مجموعه پایتخت از ۱ تا ۶ با وجود همه فراز و نشیب ها و زحمات پشت صحنه اش، اگر چه رضایت سطوحی از جامعه و مسئولین را برانگیخته و لبخند رضایت بر لب آنها نشانده است، با نقطه مطلوب و مورد توقع، فاصله و حتی تعارض دارد! 
نمایش ناهنجاری های فرهنگی، اجتماعی و ریاکاری های رایج در جامعه ما – هم سنتی و هم جدید – در این سریال، با زبان فکاهی و طنز، به نمک آن افزوده و مخاطب نسبت به آنها احساس بیگانگی نمی کند… که البته اگر چیزی غیر از این بود، جای نقد و گله داشت.
هر سریال تلویزیونی و فیلم و… که از عنصر «واقعگرایی» غفلت کند، حتما از قافله جا خواهد ماند.اما دست آخر بعد از ساخت ۶ سری از این مجموعه، باید پرسید حرف و پیام پایتخت برای آحاد جامعه چیست یا چه بوده؟