ما و فرهنگی پوسیده

عصر خبر- دکتر حمید هنرجو : هیچ جا برای یک دختر انباشته از عواطف، امن تر از آغوش پدر نیست.
پدرها طبقه بندی نمی شوند و با هر موضوع یا مناسبتی که پدرها را ارزشگذاری کند، نباید کنار آمد، پول، نژاد، نگرش سیاسی، ملیت، رنگ پوست، حتی آئین و باور و دین تهیه سقف و سکون و آب و انار و کفش و کلوچه برای فرزند که در روزگار ما آسان هم نیست، یک طرف قضیه است که البته قرن جدید، «گوشی اندرویدی» را هم به این لیست افزوده وظیفه مهم تر، ایجاد تعامل راحت و صمیمی با او از سوی والدین، مخصوصا «پدر» است که تقریبا در کشور ما یک لطیفه و جوک یا رویایی دست نیافتنی است.

حاکمیت ها به قدری سرشان شلوغ شده که کاری به موضوعات اجتماعی و خانوادگی ندارندانجمن های تخصصی، تشکیلات مردم نهاد – به قول غرب NGO ها و روانشناسان و… فعالند که درستش نیز همین است.
متاسفانه در کشور ما این چرخه ارتباط، دچار نارسایی جدی است، وزارتخانه متولی آموزش هم با وجود ادعاها و شعارهای دولتی، در همان کابین اول گیج مانده و بی خیال «پرورش» است، چرا که هنوز در  چنبره بدنه سنتی جامعه و قرائت های رسمی و خشک است.
اظهارنظر درباره حادثه تلخ رومینا را به اهلش واگذار می کنم اما مثل همه ایرانی ها اظهار تاسف شدید را حق خود می دانم.
یک پدر، همیشه و در همه صحنه ها «پدر» است، حتی اگر در مقابل امواج مسموم و تهوع آور کسانی قرار بگیرد که لفظ «بی غیرت» و «بی حیثیت» و… را نثار او کنند! اینجاست که باید نشان بدهد [ یا می داد! ] که تسلیم حرف باطل و طعنه دیگران نمی شود و برای حل موضوعی اجتماعی و عاطفی، از «داس» کمک نمی گیرد!
یکبار در جایی حرفی زدم و تاوان سختی هم برایش دادم… اما باز هم می گویم که متاسفانه ما ایرانی ها برای خودمان زندگی نمی کنیم، بلکه عملی کننده آرا و نظرات دوست و فامیل و همسایه هستیم و تصورات، حدسیات، نکوهش ها و زخم زبان آنها می تواند فرم و سبک زندگی های ما را شکل بدهد! یا حتی ویران کند!
مرتب در فیلمها و سریالها شنیده ایم که «مردم چی میگن!»یک تسلیت بزرگ! نه به خاطر فاجعه ای که تمام شدنی هم نیست؛ به خاطر اسارت در فرهنگ پوسیده ای که هیچ وقت قصد به روز کردنش را نداریم! خلاص