پاسخگویی به وجدان با کار و تخصص!؟
تقوا در پیشانی کبود معنا نمی شود، بلکه اگر مسئول و منتخبی توانست چشم در چشم یک کودک محروم و بی گناه بدوزد و با خدمات واقعی اش پاسخگوی وجدان خود باشد، حتما افکار عمومی به تقوای او گواهی می دهد.
عصر خبر؛حميد هنرجو – یک سال از رای گیری انتخابات مجلس ۹۸ گذشت… وارد جزئیات و حاشیه هایش نمی شوم؛ خوب است راه یافتگان به خانه ملت، صادقانه و از سر تکلیف انسانی، نگاهی به عملکرد خود در راستای صیانت از حقوق موکلان داشته باشند و بینی و بین الله تناسب توانایی و تخصص خود را با مسئولیت خطیری که اختیار گرفته اند، بسنجند! مسئولیتی که اعتبارش را – دربست – مدیون و مرهون مجاهدت شهدا و اعتماد عمومی است.
بهارستانی ها بعد از یک سال، فارغ از هر گونه سوگیری جناحی و قبیله ای یا هر موضوع حاشیه ای، معدل خود را از مردم دریافت کنند، اگر قبولی گرفتند که با خرسندی، خدماتشان را ارتقا بدهند و اگر مورد نقد مشفقانه و گلایه مردم بودند، با تمام قوا در پی اصلاح خود باشند و از سوال و نقد نترسند، دست به شکایت نشوند و آن را به فال نیک بگیرند.لسان الغیب، «حافظ» ایرانی که بسیاری از ابیاتش به کار وعاظ دینی و مبلغان و متکلمان سیاسی – اجتماعی می آید و اتکای کلامش به قرآن مورد تائید و تمجید است، می فرماید:
میان عاشق و معشوق، هیچ حائل نیست تو خود حجاب خودی حافظ! از میان برخیز
مردانگی و عقل حکم می کند اگر واقعا نماینده ای در کرانه صندلی های سبز، خود را موثر ندید و تحول محسوسی در فعالیت هایش بعد از راهیابی به مجلس احساس نکرد و متوجه شد که توان و تخصص کافی را برای ادامه راه ندارد به جز اینکه بلندگوی گروه یا حزبی خاص شود، با شهامت تمام، صحنه را به کسی یا کسانی واگذار کند که قدرت کار و خدمت دارد و نمایندگی را «ماموریت» تلقی می کند نه «شغل» و «جایگاه سیاسی» که همین معضل، متاسفانه آسیبی بزرگ به کشور ما وارد ساخته است .این نگاه، البته در قامت یک آرمان مطرح می شود، چرا که امروز حجمی سنگین از مشکلات و آسیب های اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، شهروندی و … بر سر مردم آوار شده و تذکارهایی از این دست، ضرورتی است انکارناپذیر. شهید دکتر چمران (ره) چه زیبا می گوید: «تقوا از تخصص لازم تر است، آن را می پذیرم، اما می گویم آن کس که تخصص ندارد و کاری را می پذیرد، بی تقواست».امروز، تقوا در پیشانی کبود معنا نمی شود، بلکه اگر مسئول و منتخبی توانست چشم در چشم یک کودک محروم و بی گناه بدوزد و – بدون بازی با کلمات و دخالت بعضی رسانه های مجیزگو – با خدمات واقعی اش پاسخگوی وجدان خود باشد، حتما افکار عمومی به تقوای او گواهی می دهد.