تاثیر قابل توجه یک داروی سرطان بر سمی‌ترین پروتئین‌های کرونا ویروس
ویروس کروناپژوهشگران آمریکایی در بررسی جدید خود دریافتند دارویی که برای درمان سرطان تجویز می‌شود، می‌تواند بر سمی‌ترین پروتئین‌های کروناویروس تاثیر بگذارد.
به گزارش ایسنا و به نقل از نیوزوایز، پژوهشگران “دانشکده پزشکی دانشگاه مریلند، بالتیمور” (UMSOM)، سمی‌ترین پروتئین‌هایی را شناسایی کرده‌اند که توسط کروناویروس تولید می‌شوند و سپس از یک داروی سرطان که به تایید “سازمان غذا و داروی آمریکا” (FDA) رسیده است، استفاده کردند تا اثرات مخرب پروتئین ویروسی را کاهش دهند. آنها در آزمایش‌های خود که روی مگس‌های میوه و سلول‌های انسانی انجام شدند، یک فرآیند سلولی را کشف کردند که کروناویروس آن را می‌رباید. این پژوهش می‌تواند داروهای جدیدی را نشان دهد که می‌توان آنها را برای درمان بیماران مبتلا به نوع شدید کووید-۱۹ مورد آزمایش قرار داد.
دکتر “ژه زیون هان” (Zhe Zion Han)، از پژوهشگران این پروژه گفت: پژوهش ما نشان می‌دهد که برای پیشگیری از آسیب رسیدن به بافت‌های بدن در اثر کووید-۱۹، راهی وجود دارد. در حال حاضر مؤثرترین دارو در برابر کووید-۱۹، “رمدسیویر” (Remdesivir) است که فقط ویروس را از تکثیر بیشتر بازمی‌دارد اما سلول‌هایی را که آلوده شده‌اند، در برابر آسیب‌های ناشی از پروتئین‌های ویروسی محافظت نمی‌کند.
دکتر “هان” پیش از شیوع کروناویروس، از مگس‌های میوه به عنوان مدلی برای بررسی ویروس‌های دیگر مانند “اچ‌آی‌وی” (HIV) و “زیکا” (Zika) استفاده می‌کرد. “هان” و گروهش در فوریه سال ۲۰۲۰، بررسی در مورد کروناویروس را آغاز کردند.
کروناویروس پس از آلوده کردن سلول‌ها، آنها را به ساخت پروتئین‌های مورد نظر خود وادار می‌کند. دکتر “هان” و گروهش، ژن‌های کروناویروس را به سلول‌های انسانی وارد کردند و میزان سمی بودن آنها را مورد بررسی قرار دادند. آنها همچنین گروهی از مگس‌های میوه را مورد بررسی قرار دادند که پروتئین‌های کروناویروس را تولید می‌کردند.
پژوهشگران دریافتند که یک پروتئین ویروسی موسوم به “Orf6″، سمی‌ترین نوع پروتئین است که حدود نیمی از سلول‌های انسانی آزمایش را از بین برده است. دو پروتئین دیگر موسوم به “Nsp6” و “Orf۷a” نیز پروتئین‌های سمی بودند و حدود ۳۰ تا ۴۰ درصد از سلول‌های انسانی را از بین بردند. مگس‌های میوه مبتلا به کروناویروس نیز با مشکلاتی مانند کاهش منابع تولید انرژی در سلول‌های عضله رو به رو شدند.
پژوهشگران در سایر آزمایش‌ها، تنها بر سمی‌ترین نوع پروتئین تمرکز کردند و بدین ترتیب توانستند فرآیند سلولی را که طی عفونت توسط ویروس ربوده می‌شود، شناسایی کنند. آنها دریافتند که پروتئین Orf6 طی روند عفونت، به پروتئین‌های انسانی که کار آنها انتقال مواد به بیرون از سلول است، می‌چسبد.
“هان” و گروهش دریافتند که می‌توان یکی از این پروتئین‌ها را که مورد هدف ویروس قرار می‌گیرد، با داروی موسوم به “سلینکسور” (Selinexor) که برای درمان سرطان تجویز می‌شود، متوقف کرد. پژوهشگران به آزمایش سلینکسور روی سلول‌های انسان و مگس‌های میوه‌ای که پروتئین ویروسی سمی را تولید می‌کردند، پرداختند تا ببینند آیا دارو می‌تواند به برطرف کردن آسیب کمک کند یا خیر.
داروی سلینکسور مانند بسیاری از داروهای سرطان، سمی است؛ اما به رغم سمی بودن توانست نجات سلول‌های انسانی را تا حدود ۱۲ درصد بهبود ببخشد. این دارو توانست از مرگ زودرس حدود ۱۵ درصد از مگس‌های میوه که پروتئین ویروسی سمی را تولید می‌کردند، پیشگیری کند. سازمان غذا و داروی آمریکا، سلینکسور را برای درمان سرطان‌های ویژه خون تایید کرده است.
این پژوهش در مجله “Cell & Bioscience” به چاپ رسید
