هر تخت 135‌تا350 هزار تومان؛ هزينه ميهمان 10 تا 20 هزار تومان+جدول

شرق نوشت: خرید‌و‌فروش
مسکن اگرچه در رکود فرو رفته اما تا دلتان بخواهد بازار اجاره‌بها،
داغ‌داغ است. خانه‌های 40‌متری که تا هشت سال پیش کسی رغبت دیدن آنها را
نداشت الان به یکی از مهم‌ترین گزینه‌های بازار مسکن بدل شده‌اند. تقاضا
برای این واحدهای مسکونی کوچک چنان بالا رفته که هم در ردیف اول خرید قرار
دارند و هم در ردیف نخست اجاره. اگر روزنامه‌ها را هم تورق کنید، لابه‌لای
خبرها و حتی باکس‌های ریز و درشت نیازمندی‌ها بیشترین چیزی که می‌بینید
آگهی اجاره و فروش این خانه‌های کوچک است.
شاید تصورش سخت باشد اگر بدانید
گرانی مسکن حتی کوچک‌ترین آنها، بسیاری از تهرانی‌های مجرد را هم به سوی
اجاره تخت‌هایی برده که در اقامتگاه‌ها (پانسیون) جا خوش کرده‌اند.  این
تخت‌ها بنا به گفته یکی از پانسیون‌داران، ویژه شهرستانی‌هاست اما قاچاقی
محل زندگی تهرانی‌های مجرد هم شده است.
او که اقامتگاه نه‌چندان بزرگی در
تهران دارد، با اشاره به همین موضوع می‌گوید: «بسیاری از تهرانی‌های مجرد
خواهان اقامت در پانسیون هستند چون بی‌تعارف از پس اجاره کوچک‌ترین آنها
حتی سوییت‌ هم بر‌نمی‌آیند. البته این تنها مزیت گرایش مجردها به پانسیون
نیست. اغلب این اقامتگاه‌ها اصلی‌ترین لوازم زندگی مانند تلویزیون، وسایل
پخت‌و‌پز، یخچال، اتو و ماشین لباسشویی را دارد.»
البته نحوه استفاده از
این وسایل از اقامتگاهی به اقامتگاه دیگر فرق می‌کند. اینجا هم بالای شهر و
پایین شهر دارد. بالا‌شهری‌ها استفاده از وسایل موجود در اقامتگاه‌ها را
هر زمان مجاز اعلام می‌کنند و آنهایی که پایین‌شهر هستند استفاده از وسایل
برقی را محدود به روزهای خاصی در هفته کرده‌اند.
یکی از پانسیون‌داران که
در شمال شهر ساختمانی 10 طبقه دارد و آن را به اقامتگاه پسرانه تبدیل کرده،
می‌گوید: «تمامی وسایل برقی این پانسیون اصل است و از بهترین مارک‌های
موجود در بازار تهیه شده. استفاده از این لوازم آزاد است البته هر
استفاده‌ای باید قبل از خاموشی که ساعت 12 شب است، انجام شود.»
دیگری که
صاحب اقامتگاهی در حوالی انقلاب است استفاده از لوازم برقی مانند اتو و
ماشین لباسشویی را دو روز در هفته مجاز می‌داند. علاوه بر این اقامتگاه‌های
شمال شهر لوکس‌تر و مجهزتر به‌نظر می‌رسند. این از لابه‌لای تبلیغات موجود
در نیازمندی‌های روزنامه‌ها هم پیداست. اینترنت رایگان پرسرعت، آسانسور،
داشتن آشپزخانه، حمام و دستشویی مجزا برای هر طبقه از مواردی است که
اقامتگاه‌ها را هر‌چه لوکس‌تر نشان می‌دهد.
این ویژگی‌ها هم در آگهی‌های
پی‌در‌پی این اقامتگا‌ه‌ها ذکر شده و هم زمانی که مدیران آنها با مشتریان
مذاکره می‌کنند، عنوان می‌شود. دوربین مدار‌بسته برای افزایش امنیت
پانسیون، سالن مطالعه مجزا، داشتن پوز (کارتخوان) برای پرداخت الکترونیک
اجاره‌بها، موقعیت جغرافیایی و نزدیکی به مترو و سایر وسایل حمل‌و‌نقل
عمومی هم از مزیت‌هایی است که مدیران اگر در آگهی به آن اشاره نکرده باشند
به‌طور حتم در زمان گفت‌وگو با مشتری حتما به آن اشاره می‌کنند.
یکی از
پانسیون‌داران به مزیت جالبی اشاره می‌کند: «ما به هیچ عنوان تخت به
سیگاری‌‌ها نمی‌دهیم» و این را نکته قابل‌تاملی ذکر می‌کند که خیال
خانواده‌ها را اندکی راحت می‌کند. اما برخی پانسیون‌ها که حیاط دارند،
سیگار کشیدن داخل محیط‌های بسته را ممنوع و در فضای باز آزاد اعلام
کرده‌‌اند.
 البته این تمام ماجرا نیست و همه چیز به آن خوبی که مدیران
می‌گویند، نیست. کم پیدا می‌شوند مدیرانی که در گفت‌وگو با مشتریان، آنان
را به دیدن پانسیون‌ها توصیه کنند. این اتفاق در لابه‌لاهای تماس‌های تلفنی
برای نگارش این گزارش پیش‌ می‌آید.
سوسن علیزاده که شماره موبایلش را در
آگهی درج کرده، می‌گوید: «به مطالب عنوان شده در آگهی‌‌ها بسنده نکنید و
پیش از هر قولی، پانسیون مورد‌نظر خود را ببینید. زیرا در برخی پانسیون‌ها
که اتاق‌‌های کوچکی دارند، تخت‌های چند‌طبقه گذاشته‌اند که فضای داخل
اتاق‌ها را خفه می‌کند. مبلمان به کار گرفته شده در برخی پانسیون‌ها هم
آنقدر کهنه و زهوار‌در‌رفته است که نمی‌شود به آنها مبلمان گفت.»
با تمامی
این حرف‌ها، ‌باز هم اگر راغب به سکونت در پانسیون باشید، اندک ودیعه‌ای
باید به صاحب اقامتگاه بپردازید. اینجا هم سلیقه اعمال می‌شود.
 صاحب هر
پانسیونی مبلغ خاصی را طلب می‌کند. حداقل مبلغ ودیعه چیزی حدود 50 تا
300‌هزار‌تومان است. البته مبلغ ودیعه ارتباط مستقیمی با امکانات و مکان
پانسیون‌ دارد. برخی پانسیون‌‌داران به اندازه نرخ اجاره هر تخت، ودیعه
می‌گیرند.
یکی از صاحبان این اقامتگاه‌ها که ویژه دختران شهرستانی است،
می‌گوید: «ودیعه به اندازه مبلغ اجاره هر تخت است.»
وقتی هم که از او
درخصوص علت این تصمیم می‌پرسم، می‌گوید: «هر پانسیون قانونی دارد و ما هم
به این شکل تصمیم گرفته‌ایم.» البته اینجا هم نوساز بودن ساختمان‌‌ها مطرح
است اما نه به اندازه‌‌ای که تاثیرگذار باشد.  اجاره خود تخت‌‌ها هم متفاوت
است.

 اینجا نیز هر کس نرخی رو می‌کند. باید اول موجودی جیب را سنجید و بعد
به پانسیون‌ها زنگ زد. اگر موجودی کافی ندارید از پانسیون‌های جنوب شهر
شروع کنید. تعداد تخت‌های هر اتاق هم مهم است. هر چه تخت‌‌های بیشتری در یک
اتاق چپانده باشند، اجاره ماهانه آن هم به همان میزان کاهش می‌یابد. 
اتاق‌هایی با تخت دونفره، بیشترین متقاضی را دارند چون دردسرهای این
اتاق‌ها به دلیل همزیستی با غریبه‌ها کمتر است.
بدترین‌ اتاق‌ها که اغلب
خالی مانده‌‌اند، اتاق‌هایی با تخت‌‌های 12‌نفره هستند. حداقل مبلغ اجاره
اتاق‌هایی با تخت‌های دو‌نفره 250 و حداکثر آن 350‌هزار‌تومان است.
تخت‌‌های اتاق‌های 12‌تخته را هم می‌توان حداقل با 135 و حداکثر با
180‌هزار‌تومان اجاره کرد.
هیچ‌یک از پانسیون‌ها زحمت تهیه و تدارک غذا را
به خود نداده‌‌اند. حتی در برابر گرفتن پول هم این کار را نمی‌کنند. برخی
از پانسیون‌داران تهیه و تدارک غذا برای مستاجران را دردسر می‌دانند که
نیاز به استخدام نیرویی برای هماهنگی این کار دارد. 
ساکنان اقامتگاه‌ها
می‌توانند میهمان داشته باشند. البته هر پانسیونی اجازه این کار را نمی‌دهد
اما آنانی هم که اجازه می‌دهند پولش را می‌گیرند و میهمان بیچاره را روی
زمین کنار تخت‌ها می‌خوابانند.
حداقل هزینه اقامت میهمان در پانسیون‌ها
چیزی حدود 10تا 20‌هزار‌تومان به‌ازای هر شب است. برخی پانسیون‌‌ها این
امکان را فراهم کرده‌اند تا اگر میهمانی خواست بیش از 10‌شب بماند، هزینه
کمتری بدهد که آن هم چندان قابل‌توجه نیست و تخفیف آن در حد یک‌هزار‌تومانی
است.  برای اینکه ساکن یکی از این پانسیون‌ها شوید، اول باید شرط سنی لازم
را داشته باشید. حداقل سن اقامت در این پانسیون‌ها 18 تا 38 سال است.
فرقی
هم نمی‌کند که متقاضی دختر باشد یا پسر. کارمند و دانشجو را روی هوا
می‌گیرند. بیکار و پیکی و امثال اینها جایی در پانسیون‌ها ندارند، مگر
پانسیون‌هایی که چندان شیک نباشند و به همین دلیل هم تخت‌‌هایشان برای
مدت‌های طولانی خالی می‌ماند. بعد از احراز این شرایط کافی است کارت
شناسایی خود را به اضافه ودیعه به صاحبان پانسیون‌‌ها ارایه کنید. البته
برخی هم آوردن پتو و ملحفه را ضروری می‌دانند اما این بیشترین چیزی است که
باید با خود ببرید و ساکن شوید. باقی وسایل به نظر خودتان بستگی دارد. 

آنگونه که پیداست این پانسیون‌ها به امان خدا رها شده‌اند. هر‌از‌چند گاهی
برخی با عناوین متفاوت برای سرکشی به پانسیون‌ها می‌روند. احمدرضا
سوادزاده، مدیر پانسیونی در هفت تیر می‌گوید: «ماموران وزارت بهداشت
گه‌گاهی سری به پانسیون می‌زنند تا وضعیت بهداشتی را رصد کنند. گه‌گاهی هم
مامورانی از اداره نظارت بر اماکن عمومی ناجا می‌آیند و موارد ضروری را
بررسی می‌کنند. بعضی اوقات هم میزبان ماموران سازمان میراث فرهنگی و صنایع
گردشگری هستیم.
از اتحادیه هتلداران هم سری به ما می‌زنند با این حال
سختگیری چندانی وجود ندارد.» البته قاعده و قانون است چرا که یکی از
پانسیون‌داران می‌گوید: «براساس قانون باید اطلاعات تمامی ساکنان وارد
سیستمی شود تا برای اماکن قابل رصد باشد. اما در این‌باره سختگیری نمی‌شود و
اگر اطلاعات کسی وارد سیستم نشده باشد، مواخذه و اخطاری در پی ندارد.»او
توضیحات خود را تکمیل می‌کند و می‌گوید: «برخی اوقات هم ماموران اماکن به
صورت نامحسوس می‌آیند که این نیز مشکلی ایجاد نمی‌کند.»
اینجا نیز برخی از
افراد بدون آنکه مجوزی گرفته باشند، پانسیونی علم کرده‌اند و کسب درآمد
می‌کنند. صاحبان این اقامتگاه‌ها با چراغ خاموش حرکت می‌کنند تا بی‌گدار به
آب نزنند. برای نمونه آگهی منتشر نمی‌کنند زیرا هستند افرادی که از طرف
اتحادیه هتلداران با عنوان مشتری تماس می‌گیرند و پس از گرفتن آدرس به
سراغشان می‌روند و به تخلفشان رسیدگی می‌کنند. 
با تمامی قوانین و مقررات،
تهرانی‌ها هم ساکنان این پانسیون‌ها شده‌اند اما‌ به صورت غیرقانونی زیرا
این پانسیون‌‌ها ویژه شهرستانی‌هاست و تهرانی‌‌ها زمانی می‌توانند ساکن این
پانسیون‌ها شوند که اداره اماکن بی‌خانمان بودن آنها را تایید کند و
نامه‌ای هم به همین مضمون به دستشان دهد. فرقی هم نمی‌کند خانم باشید یا
آقا. تنها تفاوت قوانین مردان و زنان شهرستانی مقیم این اقامتگاه ساعت ورود
است که برای آقایان 12 شب و برای زنان 10:30 شب اعلام شده است.