.

دکتر مژگان ناقل اظهار کرد: بسیاری از فرزندان از ابتدای تولد خود اتاق مشترکی با خواهر و برادرهای دیگر داشته و با این شرایط بزرگ می‌شوند. از این رو این موضوع را به راحتی پذیرفته و مشکلی با آن ندارند، اما در عین حال ممکن است تمایل به داشتن اتاق مجزا در دوران بلوغ و نوجوانی بروز کند چراکه در آن هنگام بچه‌ها بالغ شده و نیاز به داشتن حریم خصوصی در آنها بیشتر احساس می‌شود.

وی با تاکید بر اینکه والدین باید تخت و کمدی مجزا برای فرزندانی که اتاق مشترک دارند تهیه کنند، تصریح کرد: بهتر است تخت و کمد فرزندان دارای اتاق مشترک با خواهر و برادرهای دیگر مجزا و محل نوشتن تکالیف هر کدام از آنها نیز مشخص باشد. هر فرزندی باید کشوی جداگانه‌ برای لباسهایش داشته باشد تا اتاق مشترک به نوعی مانع حریم خصوصی آنها نشود.

ناقل با بیان اینکه والدین باید برخی عادات رفتاری مهم در خصوص حفظ حریم خصوصی را به فرزندان خود یاد دهند، افزود: برای مثال والدین باید از همان کودکی به فرزندان خود یاد دهند که هنگلم تعویض لباس هر فردی، از اتاق خارج شوند و این موضوع برایشان الگو شود، یا هنگامی که خواهر و برادر آنها با دوستان خود در اتاق هستند، اگرچه این اتاق مشترک است اما کودک و نوجوان باید خواهر و برادر خود را درک کرده و در آن هنگام در اتاق حاضر نباشند.

این روانشناس زمان خواب هر فرزند را مصداق حریم شخصی دانست و با بیان اینکه بهتر است زمان خواب فرزندانی که در اتاق مشترک هستند مشخص و هماهنگ با هم باشد، افزود: بهتر است وقتی یکی از فرزندان خواب است فرزند دیگر در اتاق حاضر نباشد تا  حریم خصوصی فرزند حفظ شود. این شرایط فرصت خوبی است تا والدین به فرزندان خود بسیاری از مسائل اجتماعی و ملاحظات اخلاقی و احترام به یکدیگر را بیاموزند.

وی در عین حال با بیان اینکه اگر والدین امکان تهیه اتاق مجزا برای فرزندان را دارند خوب است این کار را انجام دهند، خاطر نشان کرد: باید در نظر داشت که داشتن اتاق  مجزا نباید منجر به منزوی شدن بچه‌ها شود چراکه ممکن است فرزندان با داشتن اتاق مجزا از یکدیگر دور شده و ارتباطات آنها کمتر شود، از این رو والدین باید حواسشان به این موارد باشد.

ناقل در ادامه سخنان خود درباره فرزندانی که اتاق‌ مجزا دارند به والدین توصیه کرد: والدین باید فرزندان خود را تشویق کنند تا در زمانهایی کنار هم جمع شوند چراکه حضور فرزندان در اتاق‌های مجزا باعث ایجاد فاصله ‌بین آنها شده و منجر به این می‌شود که فرزندان کمتر تمرین حل مساله و تضاد دارند و اینگونه چالشهای بیشتری را در بزرگسالی داشته باشند. در این راستا حتی می‌توان وسایل و ابزار سرگرمی مشترک فرزندان را در جایی قرار داد تا مجبور شوند برای انجام بازی‌ها و سرگرمی‌های مشترک از  اتاق خود خارج شوند