در اینجا باید به تفاوت بین مذاکره مستقیم به‌عنوان یک راهبرد کلان و بدون محدودیت با مذاکره مستقیم تاکتیکی محدود در مراحل پایانی یک توافق دقت کرد.

روشن است که بین مذاکره مستقیم به‌عنوان یک راهبرد کلان با دولتی که تاکنون از هیچ دشمنی با ملت ایران فروگذار نکرده و آسیب‌هایی که از ناحیه این تلقی به عزت و اعتبار ملی زده می‌شود و نیز طمعی که برای فزون‌طلبی دشمن در حوزه‌های امنیتی-دفاعی ایجاد می‌کند با مذاکره مستقیم به‌عنوان یک تاکتیک مقطعی، محدود و از موضع بالا تفاوت ماهوی وجود دارد.

 اگر فرضاً مذاکره مستقیم محدودی هم به‌ضرورت و در زمان منطقی خود صورت پذیرد، به معنای پایان خصومت با سلطه‌گران نیست. همان‌گونه که حتی گفت‌وگوی بدون اجازه تلفنی و یا قدم زدن در ژنو از سوی دولتمردان سابق، بزرگمردانی، چون شهید سلیمانی را از ایستادن در برابر زیاده‌خواهی‌های کاخ‌سفید باز نداشت، احیای توافق نیز خونخواهان حاج قاسم را از عمل به وظیفه انقلابی خود باز نخواهد داشت. چه توافق به نتیجه برسد و چه نرسد، آرمان‌های امام و انقلاب تعیین‌کننده اصلی حرکت ماست. منطق انقلابی و عقلانی در سیاست بین‌الملل ایجاب می‌کند که بدانیم مسئله ما با رژیم ایالات‌متحده امریکا، چالشی بنیادین و گفتمانی است که با یک توافق سیاسی در یک موضوع پایان نمی‌پذیرد. گاه برای کند شدن حربه دشمن باید به توافقی روی آورد، اما بر اصول و آرمان‌های خود ایستاد و همین توافق را زمینه‌ای برای تضعیف و شکستن دشمن نمود و گاه عدم توافق، دل‌ها را بیدار می‌کند و نسبت به خوی استکباری دشمن آگاه می‌سازد