جای تأسف دارد که فقط می‌توانید نمونه‌های خارجی برای این موضوع پیدا کنید، از روزه‌داری بازیکنان حرفه‌ای فوتبال گرفته تا اقدامات فرهنگی باشگاه‌های بزرگ فوتبال جهان در ماه مبارک رمضان. هرچه هست، همه مربوط به خارج از مرزهای کشوری است که نام اسلامی بر آن نهاده‌ایم و مدعی هستیم که ورزشمان با استعانت از شهید این ماه مولای متقیان علی (ع)، سردمدار اخلاق‌مداری و پهلوانی است، اما حتی بلد نیستیم ادای آن را هم دربیاوریم و جای تأسف بیشتر دارد که اگر هم قرار باشد کاری انجام دهیم با زرق و برق و صرفاً برای آدم‌های خاص انجام می‌دهیم و خبری از سادگی در آن نیست.

این روزها و در اواسط ماه مبارک رمضان تا دلتان بخواهد تصویر و کلیپ از اقدامات ورزشکاران مسلمان جهان و باشگاه‌های معتبر در ماه مبارک رمضان پخش می‌شود. از افطار کردن بازیکنان روزه‌دار در میانه بازی و کنار زمین گرفته تا برگزاری مراسم افطار در باشگاه بزرگی، چون کوئیز پارک رنجرز در لندن. بازیکنانی که صراحتاً عنوان می‌کنند «می‌دانیم فوتبال بازی کردن با زبان روزه سخت است، اما اگر قراراست از انجام وظایف شرعی خودمان لذت ببریم این دشواری‌ها برایمان آسان می‌شود» یا وقتی پل موریس، مدیر بخش رسانه‌ای باشگاه کوئینز پارک رنجرز به مسلمان و میهمانان مراسم افطار باشگاه خوشامد می‌گوید و سپاسگزاری می‌کند که به باشگاه اجازه داده شده در مراسم افطار میزبان آن‌ها باشند.

گروهی از دانشجویان مسلمان در انگلیس از سال ۲۰۱۳ اقدام به این کار در ماه مبارک رمضان کردند و موفق شدند باشگاه‌های فوتبال را هم با خود همراه کنند. هدف چیزی نیست جز اینکه ویژگی‌های ماه مبارک رمضان و اسلام به همه نشان داده شود. اینکه چرایی و چگونگی روزه‌داری برای غیرمسلمان‌ها تعریف شود و آن‌ها بدانند چرا ماه رمضان برای مسلمان‌ها مهم است. چند سالی می‌شود که باشگاه لندنی در ایام ماه مبارک اقدام به برگزاری مراسم افطار می‌کند. قبل از اذان، مسلمان و غیرمسلمان (که می‌آیند تا ببینند ماهی که مسلمانان دم از آن می‌زنند، چیست) روی صندلی‌های ورزشگاه می‌نشینند و اذان از بلندگوهای ورزشگاه به صورت زنده پخش می‌شود و بعد همه کنار سفره می‌نشینند و افطار می‌کنند.
ماه رمضان فرصت کار فرهنگی است و چه عرصه‌ای بهتر و تأثیرگذارتر از عرصه ورزش برای این کار. آن‌ها که پا در این راه گذاشته‌اند خود می‌گویند هر سال مراسم پرشورتر از سال قبل برگزار می‌شود که خود از برکت رمضان است، اما ….
اما اینجا در فوتبال ایران و باشگاه‌هایی که میلیاردمیلیارد از بیت‌المال ارتزاق می‌کنند، باشگاه‌هایی که اتفاقاً بخش رسانه‌ای فعالی هم دارند و حقوق می‌گیرند که بیانیه صادر کنند، حقوق می‌گیرند که به هم توهین کنند و تهمت بزنند و متأسفیم که باید عنوان کنیم شدت این همه بی‌اخلاقی و فساد با فرارسیدن ماه مبارک رمضان بیشتر از قبل هم می‌شود. نمونه‌هایش را در همین نیمه اول ماه مبارک به وضوح دیدیم که نقش بخش فرهنگی و رسانه‌ای باشگاه‌ها چقدر در آن پررنگ بود.

جای تأسف است در روزها و شب‌هایی که حتی لندن‌نشینان با همت عده‌ای دانشجو و کمک باشگاه‌های فوتبال با اسلام و راه و رسم روزه‌داری آشنا می‌شوند، اینجا در فوتبال ایران همه درگیر بیانیه صادر کردن، توهین و تحقیر و تهمت‌زنی به هم هستند. تاسف‌بار است که فوتبال و ورزش ایران کوچک‌ترین سهمی از کار فرهنگی خوب و مؤثری که می‌شود در این ماه انجام داد، ندارد. تردیدی نیست که سهم بخش فرهنگی باشگاه‌های فوتبال از بودجه آن‌ها بخش قابل توجهی است، اما این بودجه صرف چه کارهایی می‌شود؟
اینکه نه بازیکن تعهد آنچنانی دارد و نه باشگاه اصلاً متوجه می‌شود که ماه رمضانی آمد و رفت، نشان از آن دارد که متولیان فرهنگی باشگاه‌ها مثل مدیران و بقیه اعضا تنها به نتیجه گرفتن می‌اندیشند و حیف‌ومیل بیت‌المالی که مفت در اختیار آن‌ها قرار می‌گیرد که اگر غیر از این بود با این حجم عظیم بی‌اخلاقی و افسارگسیختگی در فوتبال و ورزش روبه‌رو نبودیم. چقدر خوب بود که راه آموختن را هم یاد می‌گرفتیم. قرار بود ما فوتبال را از آن‌ها بیاموزیم، اما حالا باید نوع رفتار و کردار در ماه رمضانی را که متعلق به ماست هم از آن‌ها یاد بگیریم. فقط باید آرزو کنیم حرکت قشنگ باشگاه لندنی موجب این نشود که از فردا سفره‌های پرزرق و برق باشگاه‌ها برای مدیران و آدم‌های نزدیک‌شان به اسم افطاری و کار فرهنگی در ماه رمضان پهن شود و هزینه گزاف دیگری به بیت‌المال تحمیل کنند. یادمان نرود که افطاری آنها، افطاری ساده و بی‌آلایش بود