محمدرضا عارف، رئیس فراکسیون امید در مجلس دهم، در ارزیابی اینکه مجلس یازدهم یک‌دست اصول‌گرا تا چه اندازه می‌تواند، دولت سیزدهم را پاسخگو کند؟ گفت: مجلس قبل از اینکه بخواهد دولت را پاسخگو کند باید خودش را پاسخگو کند. اولویت‌های کشور مشخص است، چه در چارچوب اسناد بالادستی مثل سیاست‌های کلی و سند چشم‌انداز، چه در چارچوب قوانین رایج. لذا با توجه به اینکه در نیمه دوم عمر مجلس هستیم، بهترین فرصت است که مجلس عملکرد خودش را ارزیابی کند که چقدر به راهبردها و اولویت‌ها پرداخته و چه اندازه برخوردهای شعاری داشته است.

وی افزود: متأسفانه این مجلس بیش از همه مجالس برخوردهای شعاری دارد؛ نمونه‌اش هم در تذکرها و سؤال‌هایی که از وزرا می‌شود، می‌توان پیدا کرد. برخوردهای شعاری و سطحی و طرح‌هایی که داده می‌شود هیچ‌کدام عمق کارشناسی لازم را ندارند، حتی بعضاً درمرکز پژوهش‌های مجلس کنار گذاشته می‌شوند و اگر این مجلس با این روند ادامه پیدا کند، مطمئن هستم که کارنامه‎ قابل قبولی نخواهد داشت.

عارف ضمن ابراز امیدواری نسبت به اینکه مجلس یازدهم در نیمه دوم عمر متحول شود، تصریح کرد: البته این امکان وجود دارد که مجلس یازدهم در نیمه دوم عمر خودش که کم‌کم به آن وارد می‌شویم، ارزیابی کند و به چارچوب اولویت‌ها بازگردد. در شرایط فعلی مهم‌ترین مسئله مردم، موضوع معیشت و بحث اقتصادی است. مجلس تا چه اندازه به این مسائل به عنوان دغدغه اصلی می‌پردازد؟ آیا مسئولانی که سر کار هستند را در این مسیر کمک می‌کند؟ یا عموماً مسئولانی که آورده‌اند الان گرفتار پاسخ به سؤالاتی هستند که از درون این سؤال‌ها هم هیچ چیزی درنمی‌آید لذا مجلس باید رفتار خودش را اصلاح کند.

رئیس بنیاد امید ایرانیان با اشاره به عملکرد مجلس یازدهم در خصوص طرح‌ شفافیت خاطرنشان کرد: اساساً شفافیت طرحی است که باید در همه امور اتفاق بیافتد. مبنای شفافیت آرای نمایندگان مجلس در این است که مردم رأی نمایندگان را بدانند یا ندانند. بنده نمی‌دانم آیا این مسئله اصلی و مهم کشور است که بخواهم موضع بگیرم یا خیر لذا هر اتفاقی در این مسئله شکل بگیرد می‌تواند، اثراتی داشته باشد اما قطعاً اثرات درازمدت و ماندگاری ندارد چراکه باید شفافیت را در کل نظام و در راستای پاسخگویی مطرح می‌کنیم.

عارف در رابطه با اظهار نظرات تند برخی از نمایندگان علیه مرکز پژوهش‌ها یادآور شد: قطعاً تقابل بین مرکز پژوهش‌ها و مجلس به ضرر مجلس است. نگاهی که باید نمایندگان به مرکز پژوهش ها داشته باشند، نگاه یک مرکز راهبردی است که باید مشاور اصلی مجلس باشد. این یک فرض است اما مدیریت مرکز پژوهش‌ها هم باید این ظرفیت را داشته باشد. اگر شما مدیریت توانا، نخبه و کاردان را گذاشتید، به‌طور طبیعی نگاه مجلس هم در همین امور است اما اگر در مدیریت مرکز پژوهش‌ها، یک مدیریت سیاسی بود، به‌خصوص اگر شایستگی‌های کارشناسی و راهبردی را نداشته باشد، طبیعتاً شاهد تضاد بین کمیسیون‌ها و مرکز خواهیم بود و نتیجه‌اش بی‌تأثیری و بیهوده بودن مرکز پژوهش‌ها می‌شود