نخستین واکنش‌های جمعی به مساله محیط‌زیستی که ابعاد رسانه‌ای بسیار زیادی را هم ایجاد کرد، مربوط به واقعه کشتن یک خرس مادر به همراه دو توله‌اش در سال ۱۳۹۰ بود که به فجیع‌ترین و غیراخلاقی‌ترین حالت ممکن کشته شدند. در این ماجرا که در استان اصفهان و شهرستان سمیرم و در ارتفاعات زاگرس جنوبی- زیستگاه خرس قهوه‌ای- اتفاق افتاد، خرس مادر با سلاح گرم کشته شده و بعد از آن شکم توله‌های این خرس نیز در حالی که زنده بودند، با چاقو دریده شده و به پرتگاه انداخته می‌شود!(۳) که بعد از آن واکنش‌های گسترده‌ای را در فضای مجاز و شبکه‌های اجتماعی به راه انداخت. این واقعه را شاید بتوان نخستین واکنش عمومی به ماجرای کشته شدن خرس دانست.

بر اساس اخبار و گزارش‌های رسانه‌ای، از سال ۱۳۹۰ تا به امروز تعداد ۶۶ قلاده خرس قهوه‌ای و سیاه در ایران به دست انسان کشته شدند که جدول ذیل پراکندگی و تعداد آن‌ها را به درستی نشان می‌دهد:

اطلاعات این جدول نشان می‌دهد در ۱۰ سال گذشته یعنی از سال ۱۳۹۰ تاکنون، سالی ۶ خرس کشته شده که به عبارتی هر دو ماه یکبار یک قلاده از بین رفته است. البته باید در نظر داشت که هیچ‌گونه آمار دقیق و مشخصی از تعداد خرس‌های کشته شده وجود ندارد که بزرگ‌ترین معضل در حفظ حیات این موجودات است. این آمار و ارقام فقط مربوط به گزارش‌های منتشر شده در فضای رسانه است. بنابراین اگر آمار رسمی و دقیقی از این فاجعه در دسترس باشد، به احتمال زیاد مساله بسیار بغرنج‌تر و فاجعه‌آمیزتر خواهد بود!