دختران نادیده گرفته شده افغانستان

فرارو در دو دهه گذشته زنان نقش مهمی در ساختن یک افغانستان جدید ایفا کرده‌اند. آنان اعضای قوه قضائیه، کارکنان بخش دولتی و هنرمندانی بودند که باور داشتند هیچ محدودیتی در آن چه می‌توانند به دست آورند وجود ندارد.
به گزارش فرارو به نقل از یورونیوز، بسیاری می‌گویند که با بازگشت طالبان به قدرت در ماه آگوست گذشته همه چیز تغییر کرد. برای اکثر دختران نوجوان در افغانستان یک سال است که آنان پا به کلاس درس نگذاشته‌اند و هیچ نشانه‌ای از این که چه زمانی آن‌ها اجازه بازگشت به مدرسه داده خواهد شد وجود ندارد.
یک زن افغان به “آنیلیس بورخس” خبرنگار بین المللی “یورونیوز” می‌گوید: “هدف من این بود که روزی رئیس جمهور یا معاون رئیس جمهور افغانستان شوم”.
سازمان بشردوستانه در امور کودکان Save the Children با نزدیک به ۱۷۰۰ پسر و دختر بین ۹ تا ۱۷ سال در هفت ولایت مصاحبه کرد تا تاثیر محدودیت‌های آموزشی را ارزیابی کند.
این نظرسنجی که در ماه مه و ژوئن انجام شد نشان داد که بیش از ۴۵ درصد از دختران افغان به مدرسه نمی‌روند در حالی که این میزان در پسران ۲۰ درصد است. هم چنین، مشخص شد که ۲۶ درصد از دختران در مقایسه با ۱۶ درصد از پسران علائم افسردگی را نشان می‌دهند.
تقریبا کل جمعیت افغانستان در فقر فرو رفته‌اند و میلیون‌ها نفر قادر به تامین غذای خانواده‌های خود نیستند، زیرا جهان در واکنش به تسلط طالبان کمک مالی خود را قطع کرد.
معلمان، والدین و کارشناسان همگی هشدار می‌دهند که بحران‌های متعدد در آن کشور به ویژه برای دختران مضر هستند. طالبان کار زنان را محدود کرده، آنان را به ماندن در خانه تشویق کرده و قوانین سخت گیرانه‌ای را برای پوشش لباس آنان صادر کرده است.
صد‌ها تن از اعضای زن دستگاه قضایی افغانستان می‌گویند که اکنون هدف حمله قرار گرفته‌اند. آنان توسط کسانی که زمانی محکوم شان کرده بودند شکار می‌شوند. بسیاری از بازداشت شدگان طالبان در زمان حکومت پیشین اکنون توسط آن گروه از زندان آزاد شده‌اند.
زنی که در دستگاه قضایی افغانستان کار کرده بود به بورخس می‌گوید: “این وظیفه من بود. طبق قانون افغانستان، آنان مجرم بودند. طبق قانون افغانستان من به پرونده‌های آنان رسیدگی کرده بودم. با این وجود، امروز دولت سقوط کرده و چیزی باقی نمانده است و ما متهم محسوب می‌شویم”.
او می‌افزاید: “من بخشی از ظروف خانه‌ام را فروختم و بخشی دیگر را اهدا کردم و اکنون از جایی به جای دیگر نقل مکان می‌کنم حتی به خانه اقوام ام می‌روم، اما آنان راضی به میزبانی از من نیستند. حتی دوستان عزیزم هم حاضر به میزبانی از من نیستند. آنان دوست ندارند به من پناه دهند چرا که من تحت تعقیب هستم. آنان نمی‌خواهند اعضای خانواده‌های شان به خاطر من دچار مشکل شوند”.
جامعه بین‌المللی از طالبان می‌خواهد که مدارس را برای همه دختران باز کند و ایالات متحده و اتحادیه اروپا برنامه‌هایی را برای پرداخت مستقیم کمک مالی به معلمان افغانستان ایجاد کرده‌اند و این بخش بدون پرداخت بودجه به طالبان مورد حمایت قرار می‌گیرد. در طول اولین باری که طالبان در دهه ۱۹۹۰ میلادی بر افغانستان حکومت کردند زنان عملا هیچ حقی نداشتند. آنان نمی‌توانستند کار یا تحصیل کنند یا بدون داشتن خویشاوند مرد از خانه خارج شوند. طالبان با به دست گرفتن کنترل مجدد اوضاع در افغانستان در سال گذشته به افغان‌ها اطمینان دادند مشابه گذشته سخت گیری نخواهند کرد.
در ماه مارس درست پیش از آغاز سال تحصیلی وزارت معارف طالبان اعلام کرد که همه اجازه بازگشت به مدارس را خواهند داشت، اما در روز بازگشایی در تاریخ ۲۳ مارس این تصمیم به طور ناگهانی لغو شد.
اکنون بسیاری از زنان در افغانستان نسبت به تکرار وضعیت سال دهه ۱۹۹۰ میلادی بیم دارند.