اخیرا عزت‌الله ضرغامی در اجتماع تعدادی از دانشجویان دانشگاه صنعتی شریف و طی نشستی که برای گرامیداشت سیزدهم آبان‌ماه برگزار شده بود، حرف‌ها و سخنانی را به زبان راند که گویی یک اصلاح‌طلب افراطی در مقام وزیر دولت ایراد کرده است؛ هرچند که این طیف نیز در اتخاذ چنین صحبت‌هایی جانب انصاف را رعایت کرده و با چنین شدت و حدتی به ورطه‌ی افراط نیفتاده و همه‌ی جوانب را رعایت می‌کنند.

ضرغامی در بخشی از این نشست می‌گوید: «امروز دختران جوان و دانش آموز ما بدون روسری در خیابان راه می‌روند؛ چه شد؟ اتفاقی افتاد؟ ما را نترسانند از این که اگر از حدی عقب بروید، نظام نابود می‌شود. اصلاحات نیاز است، الان باید عملیاتی شود».

البته اظهاراتی اینچنین از او مسبوق به سابقه بوده و حدود یک ماه قبل نیز طی توییتی با انتقاد از ستاد امر به معروف و نهی از منکر، به اباحی‌گری و مقاصد شوم شورشیان و محرکان خارجی‌شان جامه‌ی عمل پوشانده و به نوعی آن را درچارچوب قانون به عنوان مجری قانون بازتعریف کرده بود: «مدتی پیش در مورد ستاد امربه معروف توئیت زدم و مورد گلایه قرار گرفتم، که چرا این نهاد مقدس را تضعیف می کنم! امروز که ظاهرا همه ی آن دوستان به همین نتیجه رسیده اند، میگم : باباجون مردم اگر نخوان امربمعروف بشن کیو باید ببینن؟!»(جالب است که پس از دوروز به واسطه‌ی فشار رسانه‌ای حاصله از این توییت مجبور به عقب نشینی شد و نتوانست بر موضع ولو اشتباه خود بایستد و از آن دفاع کند.)

مشخصا علت و پایه‌ی این صحبت‌ها نه نشئت گرفته از عمق گفتمانی وی بوده و نه ربطی به مطالبه‌ی واهی برخی شورشیان درخیابان دارد. علت را می‌توان در همین نشست اخیر او در دانشگاه شریف پیدا کرده و به این جمع‌بندی رسید که عزت‌الله ضرغامی از اتفاقات رخ‌داده در سالهای ۹۶ و ۱۴۰۰ کینه به دل گرفته و آن را به مثابه ترمزی در مسیر رویاپردازی خود می‌داند.

او در بخشی از نشست ضمن انتقاد از شورای نگهبان می‌گوید: «اصلا برای من دلیل عدم احراز مشخص نبود و نیست. حتما باید از انتخابات گذشته درس بگیریم و باید اصلاحات در روش‌های انتخاباتی صورت بگیرد تا شور انتخاباتی بیشتر شود».

استراتژی مورد وثوق این افراد پیرامون اتفاقات اخیر و شورش اقلیت متوحش، تماما در جهت وقیح‌تر شدن این جماعت متوهم بوده که بلاشک درآینده زمینه‌ساز اتفاقات و شورش‌های دیگر نیز خواهد بود.

البته نه فقط ضرغامی بلکه رئیس قوه‌ی مجریه و مشاورانش نیز طی این برهه‌ی حساس با نرمالیزاسیون مماشات صورت گرفته در قبال شورشیان و ایضا مطالبه‌ی بی‌جای اصلاحات، خواهان این هستند که کشور را در این دامی که پهن شده انداخته و شورش‌های جدیدی را به کشور تحمیل کنند.

رئیس مجلس پیرامون لزوم اصلاحات گفت: «امیدوارم هرچه زودتر امنیت در کشور بصورت کامل تثبیت شود تا تغییرات مشروع و لازم به سمت حکمرانی نو در عرصه‌های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی در چارچوب نظام سیاسی جمهوری اسلامی آغاز شود».

البته این را هم باید گفت که این افراد در آرزوی دیرینه‌ی خود سعی دارند تا در مقاطع مختلف با اظهارات اینچنینی به قول خودشان بدنه‌ی خاکستری جامعه راجذب کرده و ایشان را در دامان انقلاب حفظ کنند؛ خواه عقب‌نشینی در برابر خواسته‌های ناحق شورشیان باشد خواه همکاری با ظریف و وزیرخاجه‌ی بالقوه قلمدادکردن وی.

اصلا هم اهمیتی ندارد که در این مسیر و درآینده چه بلایی بر سر کشور خواهد آمد. نئولیبرال‌های اصلاح‌خواه ابایی از افتادن به ورطه‌ی سکولاریسم نیز نداشته و اگر شرایط اقتضا کند این مطالبه را نیز علم کرده و خواهان جدایی دین از سیاست شده و حتی حکومت پارلمانی را نیز مطالبه می‌کنند.

فرقی هم ندارد شومنی چون ضرغامی باشد یا تکنوکراتی چون …