در جام ۲۰۲۲ و حضور ایران و نتایجش دو گروه به‌وضوح در آفساید ماندند.

یک گروه در داخل فکر کردند می‌توانند بار وزارت مسکن و رفاه و بانک مرکزی و مجلس صیانت محور و… را هم بیندازند گردن طارمی و آزمون و بیرانوند و… و از آنها انتظار داشتند در رقابت با هری‌ کین و گرت بیل و پولیشیچ انتظارات جامعه درخصوص شعارهای محقق‌نشده نجومی دولت و مجلس و… را تعدیل کنند.

از اینها آفسایدتر براندازان آلبانی‌نشین بودند که اساسا زیر میز فوتبال به‌عنوان امر ملی زدند و بعد از رونمایی از ایده تجزیه‌طلبی و زیر بلیت سعودی رفتن در حوزه رسانه، این‌بار خود را در جبهه مقابل یک امر عمومی قرار دادند و به جمهوری اسلامی باز هم این گارانتی را دادند که همچنان با یک اپوزیسیون عقب‌مانده طرف است.

ورای این دو دیدگاه ایرانیان بسیاری بودند که تلاش کردند تیم فوتبال ایران را در حد یک امر اجماعی و فراجناحی با کارکرد ملی نگه دارند و تلاش کردند به بازیکنان تیم هم در این مسیر کمک کنند، این جبهه از بسیاری از حزب‌اللهی‌ها تا ایرانیان خارج از کشور و حتی کارلوس کی‌روش را شامل می‌شد