اینک یک ماه و یک هفته از آن روز می گذرد و مردم ایران، همچنان درگیر “ اینترنت افتضاح ” هستند و بخشی از جنگ اعصاب روزانه شان مربوط به شاهکار دولتمردانی است که زمام اینترنت را در دست دارند و هر جور که دل شان می خواهد رفتار می کنند.

حال سوال این است که چه بر سر دستور شخص اول دولت آمده است؟
این احتمالات را می توان تصور کرد:

– احتمال نخست این است دستور هنوز به مرکز و وزارت مربوطه نرسیده؛ بالاخره هر چیزی روالی دارد و این طور نیست که رئیس جمهور دستوری بدهد و همان لحظه به مخاطبش برسد. تا نامه ، تایپ و غلط گیری و پرینت و امضا و شماره شود و از این دبیرخانه به آن دبیرخانه برود و به رئیس دفتر مربوطه برسد و در کارتابل قرار گیرد و مشاهده شود و … کلی زمان می برد که طبیعی است.

حتی ممکن است دهها سال هم طول بکشد که این هم پیش می آید؛ همین چند سال پیش بود که نامه یک سرباز انگلیسی‌ در جنگ‌ جهانی‌ اول‌ که برای‌ نامزد خود نوشته‌ بود با 92 سال تاخیر به‌ مقصد خود در جنوب‌ انگلیس‌ رسید ولی ‌چون مخاطب نامه به رحمت خدا رفته بود، آن را به دختر 86 ساله اش تحویل دادند.

بنا بر این اگر این دستور هم مثلا بعد از 50 سال به مقصد رسید و مسوولان اینترنت آن زمان دریافتش کردند، جای هیچ گونه تعجبی نیست و ترتیب اثر می دهند. مهم این است که دیر و زود دارد ولی سوخت و سوز ندارد. بالاخره نوادگان ما هم اینترنت پر سرعت می خواهند و نصیب آنها بشود هم خوشحال می شویم. (خدا نوه های همه را حفظ کند!)

– احتمال دوم این است که نامه رسیده و در نوبت اجراست؛ مثلاً مسوولان مربوطه فعلاً درگیر فیلترینگ و فیلتر شکن و توسعه زیر ساخت های فنی تطبیق چهره شهروندان با عکس کارت ملی و مصاحبه و تکذیب کندی اینترنت هستند و نوبت این نامه که رسید، روی چشم می گذارند.
پس باز هم جای نگرانی نیست.

– سوم احتمال، این است که بررسی کرده اند ولی چیزی به ذهن شان نرسیده است. واقعاً از کجا بدانند که چطور باید سرعت اینترنت را افزایش دهند؟ آنها یک عمر در کار کاستن سرعت بوده اند، حالا یکهو دستور می رسد سرعت را زیاد کنید! هر که باشد قاطی می کند خب!

اگر این گونه است، خبر خوشی برایشان داریم. وزیر سابق ارتباطات در دولت قبلی راهش را نشاند داده است. نوشته کوتاه محمدجواد آذری جهرمی را بخوانید:

فردی که از چاق بودنش ناراضی بود به پزشکی مراجعه کرد و پرسید: چه «بخورم» که وزنم کاهش یابد؟

پزشک پاسخ داد: برای کاهش وزن باید «نخوری».

حالا داستان کیفیت اینترنت است؛ می‌پرسند چه کنیم که کیفیت ارتقا یابد؟ در حالی که برای بهبود کیفیت باید دست از یکسری اقدامات بردارند! بهبود کیفیت اینترنت نیازمند تشکیل کارگروه نیست، نیازمند انحلال برخی کارگروه های جدید التاسیس است!

– احتمال چهارم این است که اصلاً دستور رئیس جمهور را جدی نگرفته اند؛ مگر این همه دستور که رئیس جمهور در این دو سال داده است عملی شده که این یکی هم الّا و بلّا باید اجرا شود؟ و اصلاً مگر قرار است هر چه رئیس جمهور گفت اجرا کنند؟ اگر آقای رئیسی گفت خودتان را از پشت بام بیندازید پایین باید بیندازند؟ معلوم است که نه. آدم باید خودش سبک و سنگین کند! دوستان هم سبک و سنگین کرده اند دیده اند به نتیجه رسیده اند که بی خیال! شتر دیدی ندیدی!

– احتمال پنجم هم این است که اصلاً دستوری در کار نبوده و باز هم رسانه ها اشاعه اکاذیب و تشویش اذهان عمومی کرده اند و اصلاً سرعت اینترنت که پایین نیست که دستور افزایش سرعت را بدهند!

پس لطفا متفرق شوید، بگذارید دولت کارش را بکنید!

برای خود رئیس جمهور بد است که دستورش در مجموعه های تحت امرش، روی زمین بماند!