ماجرا از آن قرار بود که به دلیل قاچاق سوخت در این استان، دولت سیاستی متفاوت را از همان آغاز اعمال کرد و سقف سوخت‌گیری روزانه بنزین در این استان را به ۶۰ لیتر در روز محدود کرد و اجازه سوخت‌گیری با نرخ آزاد را نیز از مصرف‌کنندگان گرفت. به همین دلیل عجیب نبود که زیر هر تابلو در شهرهای این استان، «بنزین موجود است»، یک عبارت تکراری باشد.

یک منبع آگاه با اشاره به وسعت این استان و نامتناسب بودن چنین تصمیمی به «هم‌میهن» می‌گوید: «وسعت استان بسیار بیشتر از سایر استان‌هاست؛ شمال تا جنوب استان بیش از ۹۰۰ کیلومتر است و روزانه فقط ۶۰ لیتر امکان سوخت‌گیری (بنزین سهمیه‌ای) وجود دارد. در این حالت، بسیاری از افرادی که در استان قصد دارند فرضاً از شمال استان به چابهار بروند، مجبور هستند پس از تمام شدن سهمیه بنزین روزانه، متوقف شده و پس از ۱۲ شب سهمیه روز بعد را دریافت کرده و به مسیر خود ادامه دهند.»

او در ادامه یادآور می‌شود: «علاوه بر اینکه در استان سیستان‌وبلوچستان، خرید بنزین خارج از سهمیه وجود ندارد و این سبب شده تا هزینه خرید بنزین، با نرخ آزاد و به صورت دبه ۲۰لیتری، سرسام‌آور باشد، قیمت‌ها در شمال و جنوب استان متفاوت است. البته قیمت آن بستگی دارد که چه مقدار بنزین را افراد می‌توانند از مرز جابه‌جا کنند که همین مسئله بر قیمت بنزین خارج از جایگاه‌های بنزین تأثیر می‌گذارد. به‌عنوان نمونه در زابل یک دبه ۲۰ لیتری، ۳۰۰هزار تومان و در چابهار بیش از ۴۰۰هزار تومان است و افراد برای اینکه بتوانند به مسیر خود ادامه دهند مجبور هستند که این ارقام را برای خرید بنزین خارج از سهمیه بپردازند.»
این منبع آگاه که به سیاستگذاری دولت منتقد است، ادامه می‌دهد: «قاچاق سوخت از مرز را بهانه قرار داده‌اند، اما اگر بخواهید به‌طور معمول نیز از بنزین موردنیاز خود استفاده کنید، امکان‌پذیر نیست و تنها استفاده‌ای که می‌توانید از بنزین دولتی داشته باشید، با کارت بنزین خودتان است و به‌هیچ‌وجه به پلاک‌های ثبتی خودرو در سایر استان‌ها در هیچ نقطه‌ای از جایگاه‌های سوخت سیستان‌وبلوچستان، حتی یک لیتر بنزین نمی‌دهند. از همان ابتدا سهمیه‌بندی سوخت در استان همزمان با کل کشور آغاز شد، مردم استان نارضایتی‌های خود را اعلام کردند و حتی این موضوع رسانه‌ای شد و دولتی‌ها وعده افزایش سهمیه سوخت استان را طرح کردند، اما تاکنون این وعده‌ها عملی نشده است.»