اهمیت دادن و به رسمیت شناختن مهاجران، موضوعی است که خواه ناخواه حاکمیت باید با آن مواجه شود. در طول سال‌های گذشته، معمولا مهاجر، مورد بدبینی و سوءظن دستگاه‌های حاکمیتی بوده. از تریبون‌های رسمی او را هوس‌ران و وطن‌فروش خوانده‌اند، غافل از اینکه همین مهاجران در غربت – به جبران کم کاری نهادهای فرهنگی مسوول – چه تلاش بی‌وقفه‌ای برای حفظ آبروی میهن می‌کنند. چقدر ایرانیان خارج از کشور حتی اگر از منتقدان و مخالفان باشند، نسبت به آب و خاک خود تعصب می‌ورزند و بر سر موضوعات میهنی و ملی اندک تسامح و گذشتی را روا نمی‌دانند.

در غربت و تحت فشارهای مختلف با دست خالی و غالبا با فشار اقتصادی، بر هویت ایرانی خود پای فشردن کار راحتی نیست. کسانی که مهاجران را متهم می‌کنند، خبر ندارند که نسل دوم و سوم ایرانیان مهاجر بیش از والدین خود دلبسته ایران هستند. و با تعصب از ایرانی بودن خود و از نام و یاد و تاریخ میهن‌شان دفاع می‌کنند.به سخره گرفتن و تروریست نامیدن بچه‌های ایرانی و عرب در مدرسه‌ها و دانشگاه‌های غربی امری معمول است و چیز غریبی نیست. اما بچه‌های همین مهاجران واکنش نشان می‌دهند و دلبسته ایران عزیزشان هستند