این همه پول نفت کجا رفته است؟

عصر ایران نوشت: “این همه پول نفت کجا رفته است؟” ؛ این سوالی است که مردم
در هنگام مواجهه با رکود اقتصادی و گرانی ها و مشکلات معیشتی روزافزون ،
مدام مطرح می کنند و گاه درآمدهای ارزی کشورمان را با برخی کشورهای عربی
مقایسه می کنند که “آنها چگونه این درآمدها را مدیریت می کنند و ما
چگونه؟!”
 
هر چند برخی سوء استفاده ها و اختلاس های کلان ، مشخص
کننده تکلیف بخشی از درآمدهای کشور است اما امروز ، احمد توکلی با آمار
تکان دهنده ای که در صحن علنی مجلس ارائه کرد ، خواسته یا ناخواسته ، به
این سوال جواب داد که “این همه پول نفت کجا رفته است؟”
 
بخوانید: «
مصرف سرانه ارز به قیمت های ثابت در دوران جنگ به ازای هر ایرانی ۶۰۸ دلار
بود و این رقم در زمان دولت بعدی به ۳۸۴ دلار به ازای هر ایرانی به طور
سالانه رسید؛ در دولت قبل از دولت احمدی نژاد به ازای هر ایرانی ۳۶۴ دلار
سالانه اختصاص یافت و در دولت احمدی نژاد این میزان ارز به ازای هر ایرانی
۸۲۴ دلار شد. »
 
اعداد را یک بار دیگر بخوانید:
 
– در
دوران دفاع مقدس ، به ازای هر ایرانی ، 608 دلار در سال ارز از کشور خارج
می شد. وضعیت جنگی کشور و نیاز به خریدهای تسلیحاتی و نیز واردات اقلام
عمومی این رقم را توجیه می کرد.
 
– در دوران سازندگی که هاشمی
رفسنجانی ریاست جمهوری را عهده دار بود ، برغم آن همه ساخت و ساز و بازسازی
مناطق جنگی و ایجاد کارخانه و سد و نیروگاه و …، میزان خروج ارز به نحو
قابل ملاحظه ای مدیریت شد و کاهش یافت به گونه ای که از 608 دلار سرانه به
384 دلار رسید.
 
– در زمان ریاست جمهوری خاتمی نیز روند مدیریت
خروج ارز از کشور همچنان ادامه یافت و به ازای هر ایرانی در سال ، 364 دلار
ارز از کشور خارج و صرف واردات شد تا بقیه در آمدهای ارزی ، در حساب ذخیره
ارزی پس انداز و صرف امور زیربنایی شود.
 
– اما روند کاهشی مصرف
ارزی کشور ، در دوران ریاست جمهوری احمدی نژاد ، ناگهان منفجر شد و مصرف
سرانه ارز ، حتی از شرایط جنگی هم بیشتر شد و به عدد بی سابقه 824 دلار به
ازای هر نفر رسید!
 
معنی کاهش خروج ارز از کشور ، این است که چرخه
اقتصاد ملی ، قادر به تأمین عرضه و تقاضا در داخل است و نیاز کمتری به
واردات وجود دارد.
 
اما هر گاه مدیریت کلان اقتصادی کشور دچار ضعف
شود ، نظام تولید و توزیع در داخل آسیب می بیند و نمی تواند نیازهای معیشتی
مردم را برآورده کند.
 
در چنین شرایطی ، دولت برای حفظ آبروی خود و
کتمان سوء مدیریتش ، به ذخایر ارزی کشور دست درازی می کند و با فروش
سرمایه ای به نام نفت ، “سیل” واردات را به سمت کشور هدایت می کند و البته
در مقابل “سونامی” خروج ارز از کشور را رقم می زند!
 
همین اعداد و
ارقام به تنهایی خط بطلانی است بر همه آنچه  ماشین عظیم تبلیغاتی دولت می
خواهد به مردم القا کند و این باور را به وجود بیاورد که هم اکنون
کارآمدترین دولت تاریخ ایران بر سر کار است!
 
نکته تلخ ماجرا این
است که برغم این همه خروج ارز از کشور و این همه واردات ، اوضاع اقتصادی
کشور به حدی نامناسب است که معیشت مردم ، در مقایسه با دوره های قبل ، نه
تنها بهبود نیافته ، بلکه قدرت خرید نیز همچنان سیر نزولی به خود گرفته
است.

به بیان دیگر ، اگر با این همه ولخرجی ارزی ، وضع مردم بهتر
می شد ، باز می شد موضوع را توجیه کرد ولی قضیه این است که هم پول مملکت ار
دست رفته و هم اوضاع اقتصادی مردم درست نشده است!
 
“این همه پول
نفت کجا رفته است؟” ؛ جواب مشخص است: به چاه بی تدبیری مسوول دولتی ریخته
شده است ؛ چاهی که اگر برای ملت ایران آب نداشته ، برای مافیای واردات و
البته برای چینی ها و اماراتی ها و دیگران ، عجب نان های خوش خوراکی  داشته
است!