مانور سهام عدالت تمام شد

با روی کارآمدن دولت نهم و پیروزی محمود احمدی نژاد تعداد زیادی وعده داده شد که نهایتا همه آنها در حد وعده باقی مانده است و هیچکدام آنچنان که باید عملی نشدند ، وعده هایی که دسته ای از آن ها به فراموشی سپرده شد ، برخی وعده ها که با کف زدن ایجاد شده بود (به خصوص وعده های سفرهای استانی حتی برخی می گفتند وقتی رئیس جمهور صحبت می کند و مردم برای او کف می زنند رئیس جمهور به ازای هر کف و سوت یک وعده جدید می دهد که اصطلاحا وعده توخالی می گویند).

به گزارش خبرنگار عصر خبر ، از جمله این وعده ها به طرح هدفمند سازی یارانه ها و ایجاد عدالت، طرح مسکن مهر، طرح سهام عدالت و خصوصی سازی و اصل 44 قانون اساسی اشاره كرد که هیچکدام به خوبی اجرا نشد.

طرح مسکن مهر که با آن وضعیت وحشتناک و خانه های غیر استاندارد بود که وزیر راه و شهر سازی آن را خلاف دانست ، طرح هدفمند شدن یارانه ها که منجر به سقوط آزاد اقتصادی  و تورم 40 درصدی و رشد منفی اقتصادی و ترویج فرهنگ گدا پروری همراه شد و طرح سهام عدالت که چند مرحله سود آن داده شد و به فراموشی سپرده شد. سهام عدالت به اعتقاد دولت نهم و دهم یارانه ای است که از شرکت ها و تعاونی عدالت استانی به منظور بهبود زندگی مردم به خصوص اقشار کم درآمد ، کارگران و کارمندان مستمری بگیران با بنیه معیشتی ضعیف و … انجام شد اما هدف اصلی دولت نهم که مثل سایر اهداف و برنامه های آن کاملا محقق نشد تقویت بخش تعاونی اقتصاد بود.

طبق نظر صاحب نظران عرصه اقتصادی ایران ، اقتصاد ایران از 4 بخش کشاورزی، نفت و گاز ، صنعت و معدن و خدمات تشکیل شده است که برای پیشرفت اقتصادی، باید هر 4 پایه قوی باشد. اما سوالی که مطرح است اینجاست ؟ آیا فقط بخش تعاون در اقتصاد باید در نظر گرفته شود و نسبت به تقویت و بهبود آن مبادرت ورزید یا پایه های دیگر مثل کشاورزی، نفت و گاز و صنعت و معدن  هم باید تقویت شوند؟ آیا اینقدر سهام عدالت و سایر طرح های غیر اجرایی مهم بودند که باید به خاطر آن چرخ صنعت از هم باز می ایستاد؟ اگر نگاهی اجمالی به موضوع داشته باشیم می بینیم که سهام عدالت هیچ نقشی در زندگی مردم نداشته است و آنچنان که دولت نهم و دهم روی آن مانور تبلیغاتی داشت مهم نبود . مثلا عدد 1 یا 2 میلیون تومان چقدر می تواند تاثیر بگذارد یا سود هفتاد و هشتاد هزار تومان  آن هم در هر 6 ماه. این موضوع انسان را یاد جمله معروف سوزنی در انبار کاه است (که استعاره از تاثیر اندک) را در خاطرات و اذهان زنده می کند.

اما از سال 1384 به بعد که دولت با شعار توزیع نرمال و عادلانه ثروت قصد داشت که اذهان را متوجه این نکته بکند که ما آمده ایم تا عدالت را برقرار کنیم اما در عمل بی فایده و بی نتیجه بود و تنها امیدواری کاذب بدون پشتوانه ایجاد کرد ، بیش از 42 میلیون نفر از اصناف و اقشار مختلف از جمله مدد جویان کمیته امداد، رزمندگان فاقد شغل، ایثارگران، زنان کارگر سرپرست خانوار، خدام مساجد، طلاب، قالیبافان، کارکنان نهادهای مستقل، کارگران فصلی، تاکسیرانان، اتوبوسرانان، افراد کم درآمد، بیماران هموفیلی، بازنشستگان و مستمری بگیران لشگری و کشوری و …. بیش از 42 میلیون نفر سهام عدالت را دریافت کرده اند و یا ثبت نام شده اند و در شرف سهام عدالت هستند که بیش از 16 میلیون روستایی و عشایر، 8 هزارو 198 خبرنگار، بیش از 13 میلیون نفر از بازنشستگان لشگری و کشوری و بیش از 11 هزار نفر از بیماران هموفیلی بودند. البته پرداخت سود سهام فقط در چند دوره پرداخت و آن هم نهایتا به فراموشی سپرده شد و مانند سایر طرح های نیمه کاره رها شد و بعد هم که کلا از یاد و خاطرات خارج شد.

چون شاکله عظیم مردم بالاخره این طرح را در معیشت خود هرچند کم تاثیر دادند و قطعا تکلیف آن باید مشخص شود و همچنین تکلیف سود سهام عدالت و عرضه سهام عدالت در بورس تا تکلیف داد و ستد آن مشخص شود. اما نکته اینجاست آیا بهتر نبود این طرح که چندان هم قابل مانور نبود و در نیمه های مسیر رها شد و هزینه سنگینی هم داشت ، هزینه های آن صرف تولید می شد تا کارخانه ها رونق بگیرند ، در این صورت با رونق گرفتن کارخانه ها ، تولید و ایجاد اشتغال رونق می گرفت و قطعا نرخ بیکاری کاهش می یافت. یا هزینه آن صرف ترمیم 4 پایه اقتصادی کشاورزی، نفت و گاز ، صنعت و معدن و خدمات میشد و تا هرچهار بخش با هم در مسیر توسعه گام بردارند و نه فقط بخش تعاون. مثلا یکی از استعداد های ایران سد سازی، سیمان سازی و صنعت پتروشیمی است که اگر روی این بخش سرمایه گذاری شود قطعا تولیدات افزایش خواهد یافت و خود می تواند نویدی برای افزایش صادرات و کاهش یافتن تراز تجاری منفی با کشورهای قابل تعامل اقتصادی شود که بسیار مفید است.