سفر به برزیل مهم‌تر بود یا تامین هزینه‌ درمان بیماران؟

عصر خبر :مجید بهرامی؛ بازیگر جوان تئاتر و سینمای کشور که حالا چهار سال از آغاز پیکارش با سرطان می‌گذرد، این روزها در خانه به دور از هیاهو و توجه به مشکلات خود نگران همکاران هنرمندش مثل بهرام ریحانی و مصطفی عبدالهی است.

به گزارش خبرنگار ایلنا، بهرامی درباره اوضاع و احوال این روزهای خود گفت: به دلیل کاهش ایمنی بدن کمتر از خانه خارج می‌شوم و به شدت تحت تاثیر دارو هستم چون توموری هر دو کلیه‌ام را درگیر کرده و پزشکان با تزریق داروهایی مانند کورتون در حال کنترل این تومور هستند که متاسفانه عوارض زیادی دارد. طی یک هفته گذشته تب داشتم اما امروز حالم بهتر است.

وی همچنین از دریافت ایمیل پزشکان آلمانی برای انجام عمل پیوند سیستم ایمنی خبر داد و اظهار داشت: به دلایل مختلف نمی‌توانستم برای سفر به آلمان و انجام این پیوند پاسخ مثبت بدهم چون علاوه بر هزینه‌های بسیار زیاد احساس می‌کنم شرایط جسمی هم چنین امکانی را از من سلب می‌کند. به همین دلیل اعلام کردم نمی‌توانم عمل پیوند سیستم ایمنی را در آن کشور پی‌گیری کنم.

بازیگر نمایش «سیاه‌ها» افزود: خلاصه هر چند وقت یک بار بیماری تازه‌ای خود را نشان می‌دهد که ناچارم علاوه بر سرطان آن را نیز کنترل کنم؛ مثل عمل آب مروارید که چند هفته قبل انجام شد تا مشکلات بینایی به وجود آمده برطرف شود.

بهرامی در ادامه احوال دوستان و همکاران خود مانند بهرام ریحانی و مصطفی عبدالهی را پی‌گیر شد که مدتی است با بیماری سرطان دست و پنجه نرم می‌کنند. این هنرمند جوان به هزینه‌های بالای درمان بیماران خاص اشاره کرد و از بی‌اعتنایی مسئولان کشور نسبت به این عزیزان – ریحانی و عبدالهی – که مدت‌ها برای هنر نمایش زحمت کشیدند؛ گلایه داشت.

بازیگر فیلم سینمایی «بدرود بغداد» خاطرنشان کرد: طی چند سال گذشته بارها با این مسئله مواجه شدم و می‌دانم دوستانم برای تامین داروها با مشکلات زیادی مواجه می‌شوند. مثلا برای ادامه درمان باید قرص‌هایی مصرف کنم که رو به اتمام است و وقتی از حلال احمر قیمت گرفتیم گفتند باید برای هر عدد 120هزار تومان بپردازیم؛ این در صورتی است که بیمه طلایی دارم. حالا طلایی بودن این بیمه چه تاثیری برای درمان بیماران دارد در تامین دارو که مشخص نیست.

گفته‌های بهرامی در حالی عنوان می‌شود که طی روزهای پس از آغاز جام جهانی فوتبال هزینه‌های بسیار زیادی برای سفر تشریفاتی جمعی از هنرمندان به کشور برزیل صورت گرفت؛ در صورتیکه حتی یک دهم این مبالغ می‌توانست به تامین هزینه‌های درمانی هنرمندان مبتلا به بیماری‌های خاص یا دیگر بیماران اختصاص یابد.

شاید مجموع همین عوامل بود که واکنش‌های منفی مردم و رسانه‌ها را به انجام این سفر در پی داشت. به قول معروف چراغی که به خانه رواست… اما این امر نافی کم توجهی مسئولان – به ویژه مدیران فرهنگی و مسئولان وزارت بهداشت و درمان – نخواهد بود و جا دارد دقت نظر بیشتری برای همراهی با بیماران کشور از خود نشان دهند.