اهدا پوست؛ بخششی به وسعت زندگی

هربار که از سوختن خبری منتشر می‌شود، خواه سوختن براثر بی‌مهری بخاری غیراستاندارد مدرسه یا حادثه‌ی تصادف باشد، یا بخار آب و … تصویر آینده برای فرد حادثه دیده ترسیمی مبهم پیدا می‌کند.
 
به گزارش ایسنا، سال‌هاست هر خبری از سوختن منتشر می‌شود، خواه کودک باشد یا بزرگسال، اهالی فارس با تصور چهره آنها که مورد جفای روزگار قرار گرفته‌اند و سوخته‌اند، کودکانی را به یاد می‌آورند که در روستای درودزن، در سال‌های نوجوانی و هنگام سوادآموزی، تا قیامت آتش به جانشان اضافه شد‌ یا بچه‌های مدرسه‌ شین‌آباد و… که آتش بخاری‌های نفتی، بلای جانشان شد و زیبایی را از چهره‌هایشان گرفت و حتی تا مرز جدالی سخت با مرگ پیش بردشان، یا بچه‌های دیگری در دور و نزدیک، حتی آنها که بیرون از این مرزها، آتش‌به‌جان پوستشان افتاده است.
 
امروز بچه‌هایی که در فاصله‌ی چندده کیلومتری از شیراز، طی این سال‌ها قد کشیدند و حالا به جوانی شده‌اند، شاید بیشتر از هر کس اهمیت پوست سالم و زیبا را می‌دانند.
 
بچه‌هایی که حالا کمتر عکس‌های گذشته را با تصویر امروزشان در آینه به مقایسه می‌نشینند تا کمتر دلشان ریش شود، آنها که مانده‌اند پشت دیوار وعده‌ها و نمی‌دانند زیبایی از دست رفته‌شان را از چه کسی طلب کنند.
 
به گزارش ایسنا، در شرایطی وضعیت اهدا‌ پوست را بررسی کرده‌ایم که مردم نیاز به این دستاورد را بیش از گذشته احساس می‌کنند.
 
در ابتدای دستیابی به این علم، از نزدیکان بیمار درخواست می‌شد تا برای بهبود و درمان، چند سانتیمتر از پوست پشت ران، ساق و کمر خود را به ضخامت 2 میلی متر دراختیار پیوندزنندگان قرار دهند.
 
بیمارانی مورد این گونه مداوا قرار می‌گرفتند که میزان سوختگی‌شان بیش از 60 درصد اعلام و در صورت تعویق در زمان جراحی، به فوت منتهی می‌شد.
 
این روش سنتی که برای جلوگیری از افزایش سوخت و ساز و عفونت بدن انجام می‌شد، کمتر از 2 سال است جای خود را به روش‌های نوین پیوند پوست داده است.
 
امروز در زمان کوتاهی از وقوع سانحه، فرد بیمار به اتاق عمل منتقل و پیوند پوست انجام می‌شود.
 
دکتر مهدی ایاز، یکی از پیشگامان عرصه پیوند پوست در ایران به‌شمار می‌رود، او دستیابی به علم پیوند پوست در دانشگاه علوم پزشکی شیراز را ارزشمند می‌داند و در خصوص بانک پوست در این شهر، می‌گوید: خوشبختانه طی دو سال گذشته در این زمینه منطبق با استانداردهای دنیا پیش رفته‌ایم، اما ضعف در اطلاع‌رسانی موجب ساکن ماندن آمار پوست در بانک مربوط شده است.
 
این عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی شیراز با اشاره به اینکه پوست افراد مبتلا به مرگ مغزی در صورت رضایت خانواده به بیماران سوختگی پیوند زده می‌شود، در خصوص تسهیل پیوند پوست می‌گوید: امروزه با این عمل در کاهش هزینه و دوران نقاهت موثر بوده‌ایم، به طوری که در سراسر ایران رتبه قابل قبولی را به خود اختصاص داده‌ایم.
 
دکتر ایاز خواستار اطلاع‌رسانی گسترده‌تر توسط رسانه‌های جمعی شد و ادامه داد: بسیاری از خانواده‌هایی که یکی از اعضای آن دچار مرگ مغزی می‌شود تا اندازه‌ای نسبت به موضوع بی‌اطلاع هستند که گمان می‌کنند پوست عزیزشان غلفتی کنده می‌شود!
 
وی اضافه می‌کند: در 2 سال گذشته 45 نفر به اندازه یک کف دست، پوست خود را اهدا‌ کرده‌اند که این رقم در مقایسه با جمعیت مبتلایان مرگ مغزی آماری نگران کننده است.
 
رئیس کمیته سوختگی فارس از هنرمند درگذشته، عسل بدیعی به عنوان یکی از اهدا‌کنندگان پوست یاد کرده و می‌گوید: این بازیگر ارزشمند با اقدام خداپسندانه خود در زمان حیات، رضایت داده بود که ضمن اهدای اعضای معمول، از پوستش نیز برای بهبود وضعیت درمانی بیمار دیگری استفاده شود.
 
وی یادآور شد: اغلب حادثه دیدگان جوان هستند و با پیوند به موقع پوست زنده مانده و نیازی به سپری کردن مراحل درمانی پیوسته ندارند.
 
دکتر ایاز، مرکز آموزشی سوختگی قطب الدین شیراز را با دیگر مراکز درمان سوختگی در سراسر جهان مقایسه کرده و بیان می‌کند: ماهیانه به طور میانگین 41 نفر در این مرکز بستری می‌شوند که میزان سوختگی 12 نفر از آنها بالای 80 درصد است.
 
او از شهروندانی که با پر کردن کارت اهدا‌ عضو، زندگی بخشیدن به دیگری را پس از مرگ مد نظر قرار داده‌اند، خواست مقابل چهارخانه تمایل به اهدا‌ی پوست را نیز «تیک» بزنند، بی آنکه از یکسره کنده شدن پوستشان وحشتی داشته باشند!
 
در بانک پوست مرکز پزشکی قطب‌الدین، 4 هزار سانتی متر پوست ذخیره شده اما طبق نظر این متخصص شرایط ایده‌آل، افزایش این رقم به 50 هزار سانتی‌متر است.
 
اما آنچه مشخص است این که با اهدا‌ء پوست می‌توان جان حداقل یک نفر دیگر را نجات داد و زندگی را به او هدیه داد.