در شب یلدا فال پوست هندوانه بگیرید

شب
یلدا یا شب چله آخرین روز آذرماه، شب اول زمستان و درازترین شب سال است.
ایرانیان باستان با باور اینکه فردای شب یلدا با دمیدن خورشید، روزها
بلندتر شده و تابش نور ایزدی افزونی می یابد، آخر پاییز و اول زمستان را شب
زایش مهر یا زایش خورشید می خواندند و برای آن جشن بزرگی برپا می کردند.

به
گزارش ایسنا، یلدا و جشن هایی که در این شب برگزار می شود، یک سنت باستانی
است. این جشن مراسمی آریایی است و پیروان میتراییسم آن را از هزاران سال
پیش در ایران برگزار می کرده اند. یلدا روز تولد میترا یا مهر است. این جشن
به اندازه زمانی که مردم فصول را تعیین کردند کهن است.

برای در
امان بودن از خطر اهریمن، در این شب همه دور هم جمع می شدند و با برافروختن
آتش از خورشید طلب برکت می کردند. آیین شب یلدا یا شب چله، خوردن آجیل
مخصوص، هندوانه، انار و شیرینی و میوه های گوناگون است که همه جنبه نمادی
دارند و نشانه برکت، تندرستی، فراوانی و شادکامی هستند. در این شب هم مثل
جشن تیرگان، فال گرفتن از کتاب حافظ مرسوم است. حاضران با انتخاب و شکستن
گردو از روی پوکی و یا پری آن، آینده گویی می کنند.

جشن شب یلدا
جشنی است که از ۷ هزار سال پیش تاکنون در میان ایرانیان برگزار می شود. ۷
هزار سال پیش نیاکان ما به دانش گاه شماری دست پیدا کردند و دریافتند که
نخستین شب زمستان بلندترین شب سال است.

آیین های شب یلدا

یکی
از آیین های شب یلدا در ایران، تفال با دیوان حافظ است. مردم دیوان اشعار
لسان الغیب را با نیت بهروزی و شادکامی می گشایند و فال دل خویش را از او
طلب می کنند.

در برخی از نقاط ایران نیز شاهنامه خوانی رواج دارد.
بازگویی خاطرات و قصه گویی پدربزرگ ها و مادربزرگ ها نیز یکی از مواردی است
که یلدا را برای خانواده ایرانی دلپذیرتر می کند. اما همه اینها ترفندهایی
است تا خانواده ها گرد یکدیگر آیند و بلندترین شب سال را با شادی و خرسندی
به سپیده برسانند.

در سراسر ایران زمین، جایی را نمی یابید که
خوردن هندوانه در شب یلدا جزء آداب و شیوه آن نباشد. در جاهای گوناگون
ایران، گونه های تنقلات و خوراکی ها به تبع شیوه زندگی مردم منطقه بهره
برده می شود اما هندوانه میوه ای است که هیچ گاه از قلم نمی افتد، زیرا
شمار زیادی به این باورند که اگر مقداری هندوانه در شب چله بخورند در سراسر
چله بزرگ و کوچک یعنی زمستانی که در پیش دارند سرما و بیماری بر آنها غلبه
نخواهد کرد.

مردم در شب یلدا به شب زنده داری می پردازند و برخی
نیز بسیاری از دوستان و بستگان خود را دعوت می کنند. آنها در این شب
سفره ای می گسترانند که بی شباهت به سفره هفت سین نوروز نیست و در آن آینه
را جای می دهند. گونه‌های بی شمار آجیل و تنقلاتی چون نخودچی، کشمش،
حلواشکری، رنگینک و خرما و میوه‌هایی چون انار و به ویژه هندوانه
خوراکی‌های این شب را تشکیل می‌دهند.

یلدا جشن کهن ایران باستان

در
این جشن، طی شدن بلندترین شب سال و به دنبال آن بلندتر شدن طول روزها در
نیم‌کرهٔ شمالی، که مصادف با انقلاب زمستانی است، گرامی داشته می‌شود. یلدا
به زمان بین غروب آفتاب از ۳۰ آذر(آخرین روز پاییز) تا طلوع آفتاب در اول
ماه دی (نخستین روز زمستان) گفته ‌می‌شود.

«یلدا» برگرفته از واژهٔ
سریانی به معنای «زایش» و «تولد» است. ابوریحان بیرونی از این جشن با نام
«میلاد اکبر» نام برده و منظور از آن را «میلاد خورشید» دانسته ‌است. در
آثارالباقیه بیرونی، ص ۲۵۵، از روز اول دی ماه، با عنوان «خور» نیز یاد شده
‌است و در قانون مسعودی نسخه موزه بریتانیا در لندن، «خُره روز» ثبت شده،
اگرچه در برخی منابع دیگر «خرم روز» نامیده شده است.

چلّه، دو
موقعیت گاه‌شمارانه در طول یک سال خورشیدی با کارکردهای فرهنگ عامه، یکی در
آغاز تابستان (تیرماه) و دیگری در آغاز زمستان(دی ماه)، هر یک متشکل از دو
بخش بزرگ(چهل روز) و کوچک(بیست روز) است. واژه چلّه برگرفته از چهل و مخفف
«چهله» و صرفاً نشان‌دهنده گذشت یک دوره زمانی معین(و نه الزاماً چهل
روزه) است.

پیشینه یلدا

چله
و جشن‌هایی که در این شب بر‌گزار می‌شود، یک سنت باستانی است. مردم
روزگاران دور و گذشته که کشاورزی، بنیان زندگی آنان را تشکیل می‌داد و در
طول سال با سپری شدن فصل‌ها و تضادهای طبیعی خوی داشتند، بر اثر تجربه و
گذشت زمان توانستند کارها و فعالیت‌های خود را با گردش خورشید و تغییر فصول
و بلندی و کوتاهی روز و شب و جهت و حرکت و قرار ستارگان تنظیم کنند.

آنان
ملاحظه می‌کردند که در بعضی ایام و فصول روزها بسیار بلند می‌شود و در
نتیجه در آن روزها، از روشنی و نور خورشید بیشتر می‌توانستند استفاده کنند.
این اعتقاد پدید آمد که نور و روشنایی و تابش خورشید نماد نیک و موافق
بوده و با تاریکی و ظلمت شب در نبرد و کشمکش‌اند. مردم دوران باستان و از
جمله اقوام آریایی، از هند و ایرانی – هند و اروپایی، دریافتند که
کوتاه‌ترین روزها، آخرین روز پاییز و شب اول زمستان است و بلافاصله پس از
آن روزها به تدریج بلندتر و شب‌ها کوتاهتر می‌شوند، از همین رو آنرا شب
زایش خورشید نامیده و آنرا آغاز سال قرار دادند. بدین‌سان در دوران کهن
فرهنگ اوستایی، سال با فصل سرد شروع می‌شد و در اوستا، واژه «سَرِدَ» یا
«سَرِذَ» به مفهوم «سال» است و این به معنی بشارت پیروزی اورمزد بر اهریمن و
روشنی بر تاریکی است.

فال پوست هندوانه

پوست
هندوانه را می‌برند و چهار قسمت می‌کنند و در یک دست می‌گیرند و نیت
می‌کنند و از جلو به پشت می‌اندازند: اگر 2 قطعه سبز و دو قطعه سفید بیفتد –
خیر است، اگر 3 قطعه سبز و یک قطعه سفید بیفتد – خوب است، اگر یک قطعه سبز
و 3 قطعه سفید بیفتد – باطل است و سرانجام اگر هر 4 قطعه سبز باشد خیلی
خوب است.