انتقاد از مواضع مولوی عبدالحمید درباره جیش الظلم /مگر گروه های تروریست که به روی ملت آتش می گشایند قابل مذاکره اند؟/حجت تمام شده است

روزنامه فرهیختگان نوشت:

امام جمعه مسجد مکی در سخنرانی روز جمعه خود بدون اینکه جمله‌ای در محکومیت گروهک تروریستی جیش‌الظلم بگوید صرفا ناامنی را مضمون دانست و دو طرف درگیری(حاکمیت و تروریست‌ها) را دعوت به گفت‌وگو کرد.

وی گفت:«ما به طرفین توصیه می‌کنیم به‌جای گلوله و درگیری و خونریزی، با همدیگر بنشینند و با صحبت و گفت‌وگو مسائل و مشکلات‌شان را حل کنند.»

عبدالحمید با این شیوه اظهارنظر سعی داشته از مقامات سازمان‌های بین‌المللی تحت سیطره غربی‌ها تقلید کند. سازمان‌هایی که پس از انبوهی از جنایات رژیم‌صهیونیستی هنوز در اعلام اینکه رژیم‌صهیونیستی دست به نسل‌کشی زده است یا نه تردید دارند و بدون اینکه رژیم‌صهیونیستی مجهز به سلاح‌های کشتار جمعی را مهار کنند طرفین را دعوت به گفت‌وگو می‌کنند. طنز تلخی که این‌بار عبدالحمید آن را تکرار کرده است.

علاوه بر زیر سوال بودن ماهیت گفت‌وگو با تروریست‌ها، استدلالی که عبدالحمید آن را دستاویز توجیه کردن تروریست قرار می‌دهد نیز جالب توجه است. عبدالحمید بدون اینکه به سرنوشت ابوجهل و فرعون و ابولهب اشاره کند معتقد است باید با حرف درست آنها را نیز روی چشم قرار داد: «اما اگر طرف مقابل ما ابوجهل و ابولهب و فرعون هم باشد باید حرفش را بشنویم. حضرت موسی علیه‌السلام حرف فرعون و حضرت رسول صلی‌الله‌علیه‌وسلم حرف ابوجهل و ابولهب را شنید. لذا اگر ابوجهل‌های زمان‌تان هم با شما حرفی دارند حرف‌شان را بشنوید و ببینید چه می‌گویند؛ جایی که حرف‌شان اشتباه است به آنها بگویید که اشتباه است، اما حرف درست را باید روی چشم گذاشت.»

این استدلال درحالی مطرح می‌شود که نزاع بین موسی و فرعون به غرق شدن فرعونیان در نیل انجامید، ابوجهل در جنگ بدر در مقابل پیامبر به هلاکت رسید و ابولهب نیز که در جنگ بدر بیمار و زمین‌گیر بود پس از جنگ به طرز شنیعی به هلاکت رسید.

درمورد هیچ‌کدام از سه شخصیت مذکور از ابتدا بنایی بر این نبوده است که حضرت موسی و حضرت محمد اظهارات کفار را روی چشم قرار بدهند. گفت‌وگویی نیز اگر صورت گرفته صرفا با هدف اتمام حجت بوده و پس از آن نیز نیل و شمشیر نزاع را تعیین‌تکلیف کرده‌اند. درمورد گروه‌های تروریستی که هر چند روز یک بار آتش به سمت سینه حافظان امنیت نشانه می‌روند نیز حجت تمام شده و چاره‌ای جز تیغ عدالت باقی نمانده است.