وقتي با تور جسد صيد مي‌كردند

عصر خبر: به گزارش اقتصادنیوز،  شب گذشته در جاده‎های فرعی منتهی به تهران از جمله جاده سنگان، کوه ریزش کرده بود و مردم محلی سنگ و خاک را از وسط جاده خارج می‎کردند. ولی ترافیک سنگین از بسیار بالاتر از این مسیر شروع شده بود.
 از همان عصر تا نیمه شب گذشته در مناطق بالایی جاده انگار خبری از نیروهای امدادی نبود. اغلب نیروهای امداد در قسمت‎های ابتدایی جاده و نزدیک تونل مستقر بوده یا تردد می‎کردند.
شدت خسارات خیلی بالا به نظر می‌رسید. در مناطق مختلف جاده اما کسی برای امدادرسانی در مناطق بالایی وجود نداشت و تنها کارگران چینی که در محدوده کارگاهی مشغول به کار بودند برای کمک به مردم سیل زده و با دست خالی می‎رفتند.
این سیل در محدوده امامزاده قاسم (منطقه فرعی در جاده امامزاده داوود که یک روستای بزرگ هم در اطرافش است) بسیار زیاد به نظر می‌رسید، به گونه‌ای که گویا مناطقی از روستا به شدت آسیب دیده و در آن منطقه هم تعداد زیادی مسافر و خانواده‎ها مستقر شده بودند.
در این شرایط بود که خودروها سوار بر آب به نظر می‌رسیدند و مشخص نبود چه تعداد از مردمی که کنار رودخانه امامزاده قاسم کمپ زده بودند، توانستند نجات پیدا کنند،‌آن هم با کمک کارگران چینی، چرا که در آن منطقه خبری از نیروهای امداد، پلیس، مسئولان اداره راه، اورژانس ، آتش نشانی و … به نظر نمی‌رسید که باشد.
به هر ترتیب جاده از حدود ساعت چهار نیمه شب با حرکت بسیار کند باز شد.
آمار کشته‌شدگان به احتمال خیلی زیاد به مراتب بیشتر از تعدادی است که در رسانه‎ها اعلام شده، چرا که وقتی سیل راه می‎افتد از یک طرف در رودخانه بود که خانواده‎های بسیار زیادی کنارش نشسته بودند و از طرف دیگر در محدوده بعد از تونل، سیل در جاده اصلی هم راه افتاده بوده (از بالای کوه سیل سرازیر شده در جاده اصلی و خودروها و موتورها رو با خودش می‎برد) در همان منطقه سیل که قدرت زیادی داشته تنه درختان و سنگ‎ها را از کوه کنده و وارد جاده کرد .
به این ترتیب بخشی از مردمی که نتوانسته بودند تا پیش از آن خودشان را نجات بدهند و کنار رودخانه بودند با شرایطی مواجه شدند که از یک طرف رودخانه طغیان کرده و از سوی دیگر بالای سرشان در جاده سیل راه افتاده بود. تعداد ماشین‎های موجود در جاده هم بسیار زیاد به نظر می‌رسید.
به گزارش اقتصادنیوز،‌در زمانی که برای پاکسازی جاده آمده بودند، یکی از لدرها که برای پاکسازی جاده آمده بود به علت شدت سیل در رودخانه واژگون شد.تجهیزات اداره راه در محدوده‎ای که ما دیدیم بسیار کم بود. در محدوده پایینی جاده که احتمال غرق شدن افراد در آنجا خیلی بیشتر بود، از زمان تاریکی هوا تقریبا عملیات گشت برای پیدا کردن مجروحان یا غرق شدگان متوقف بود.
منطقه به شدت تاریک بود و هیچ تجهیزاتی برای روشنایی وجود نداشت، ضمن اینکه دکل برق منطقه سولقان قطع شده بود.
در اطراف جاده از بعد از تونل به شدت گل آلود بود و پر از لاشه موتور و چند خودرو که زیر سنگ‌ها له شده بودند و تیکه هایی از بدنه چند خودرو مشخض بود.
در انتهای جاده که به منطقه شهری (کوهسار) وارد می‌شدیم، پر بود از مردم و خانواده‎هایی که در کنار ماموران پلیس و آتش نشانی منتظر خبری از خانواده‎ها و آشنایان خود بودند.
در این زمان بیش از هر چه وضعیت کارگران چینی متفاوت بود. آنها حتی نمی‌توانستند با مردم صحبت کنند، حتی زبان مردم را نمی دانستند اما از کارگاه‎های خود بیرون آمده بودند و به دنبال این بودند که به مردم کمک کنند.
محیط خیلی تاریک بود. هیچ نوری وجود نداشت و مردم به خاطر ترس از اینکه در آن شرایط بنزین نداشتند و وسط جاده می‌ماندند نگران بودند، برای همین هم چراغ‌های ماشین‌های خود را خاموش کرده بودند.
برخی از مردم در پائین‌تر جاده می‌گفتند چون شدت سیل خیلی شدید بوده نمی‌دانند آب چند نفر را با خودش برده است. یک سری نیروها هم که مشخص نبودند به کدام ارگان وابسته هستند،‌ به سمت پارک نهج البلاغه (که آب رودخانه امامزاده داوود به رودخانه وسط آن پارک می‌ریزد) رفتند و در داخل آب تور انداختند تا احیانا جنازه‎هایی که آب با خودش برده را بگیرند.
در این فاصله هرچه با شماره 120 پلیس راهور تماس می‌گرفتیم که گفته می‌شد: ” اطلاع داریم و مربوط به راهنمایی رانندگی است “.
شماره‌های راهنمایی تهران بزرگ هم جواب نمی داد. با 118 هم تماس گرفتیم که گفت مربوط به راه و شهرسازی می‌شود.اما کسی پاسخگو نبود و تلفن راه و شهرسازی به اپراتور وصل نمی شد. گویا یک بخشی از خاک‎هایی که مربوط به پروژه آزادراه بود هم ریزش کرده بود. در میان راه شنیده‌ می‎شد که چند تن از کارگرهای چینی هم در آب آفتاده بودند .در همه این ساعت‌ها که نیروی امداد کمی بود،‌ آنتن تلفن‌های همراه به سختی یاری می‌کرد و ایرانسل و همراه اول کاملا وصل نبودند.