مرثیه‌ای بر مظلومیت کارگران ساختمانی ارومیه؛ زخمی بر پیکره عدالت اجتماعی
چنگيز عمري نايب رئيس كانون انجمن هاي صنفي كارگري استان آذربايجان غربي در یادداشتی برای عصر خبر نوشت:
بار دیگر فاجعه‌ای جانسوز دامن‌گیر خانواده‌ای در این خاک شد؛ دو برادر کارگر نماکار در ارومیه، هنگام تلاش برای لقمه‌ای نان حلال، به دلیل فقدان حداقل ایمنی جان بر سر کار گذاشتند و دل‌هایی را در آتش فرو بردند. یکی، کودکی خردسال را یتیم گذاشت، دیگری آینده‌ای روشن با نامزدش را به وادی غم سپرد. به خانواده‌های داغ‌دیده و تمام بازماندگانشان، عمیق‌ترین تسلیت و همدردی صمیمانه تقدیم می‌کنیم. اما آیا این اندوه را می‌توان با هیچ واژه‌ای تسکین داد؟ این سؤال برای همیشه بی‌پاسخ است.
جای تأسف است که کارگران ساختمانی، این ستون‌های پنهان سازندگی، هنوز از حداقل حمایت‌های اجتماعی و قانونی محروم‌اند. چرا بزرگ‌ترین قربانیان حوادث کار، همان‌هایی هستند که کمترین سهم را از منافع و بیشترین سهم را از مصیبت‌ها دارند؟ چرا هرگاه صحبت از آمار و برنامه‌ریزی به میان می‌آید، کارگران عزیز ما جزو “نیروی مولد جامعه” به شمار می‌روند، اما وقت اختصاص منابع و پرداخت حقوقشان، دیگر نشانی از آنان نیست؟
وجدانِ خفته‌ی نمایندگان مجلس و مسئولان سازمانی ، تا کی باید در مقابل خون‌هایی که بر زمین می‌ریزد، خاموش بمانید
بازرسین و رؤسای سازمان تامین اجتماعی، شما که در آسانسورهای پاک و دفاتر آرام نشسته‌اید، آیا هیچ‌گاه از خود پرسیده‌اید چرا هنوز کارگر ایرانی بیمه ندارد؟ آیا شرم‌آور نیست که این سازمان خود را صرفاً ابزاری برای فشار مضاعف بر بازوان زحمتکش ملت می‌داند و در بزنگاه حق‌طلبی، کارگران را گروگان می‌گیرد؟
همه ما می‌دانیم در استان‌هایی مظلوم مانند آذربایجان غربی، به جای حل مسائل بنیادین این سرزمین، فقط بحث‌های حاشیه‌ای و سطحی جریان دارد و جان‌باختن دو کارگر جوان به زودی به فراموشی سپرده خواهد شد. اینست عدالت در جامعه ما؟
اگر امروز فکری عاجل برای این قشر نشود، فردا دیر خواهد بود و مسئولیت سنگین این خون‌ها بر گردن تمام مدیران بی‌عمل خواهد ماند.
این جنایت اجتماعی باید نقطه‌ی پایان بی‌توجهی به حقوق کارگر ایرانی باشد. سازمان تامین اجتماعی، نمایندگان مجلس، بازرسان و مسؤلان شهری:ایا وقت پاسخگویی فرانرسیده است.
غفلت از جان کارگر خیانت به ارکان جامعه است
بازرسان سازمان تأمین اجتماعی که مآموریتشان باید صیانت از جان کارگر باشد .نه امضا پای کاغذهای بی ارزش وتطهیر وجدان!
پایانی نیست، تا زمانی که بی عملی وفریب ،رسم مسئولیت باشد.
