بانویی که قدر حمایت‌های شیخ الوزرای دولت را ندانست!
عصرخبر؛ بابک میرزایی – برکناری نادره رضایی از معاونت امور هنری چند پیام تلخ دارد که با بررسی کارنامه یکساله حضور او در وزارت فرهنگ می توان آن را دریافت.
1. از ابتدای مطرح شدن نام نادره رضایی، یک بانوی کم تجربه و بدون سابقه اداری و هنری برای معاونت مهم وزارت فرهنگ، نهادهای نظارتی برای مخالفت با جدیتی عجیب وارد شدند. سید عباس صالحی اما ایستاد و استدلال کرد و میدان داد. او که شیخ الوزرای دولت چهاردهم است -سابقه وزارت و تاکید مستقیم رهبر انقلاب برای بازگشت به وزارت فرهنگ- همه هزینه‌های مستقیم و غیرمستقیم حمایت از نادره رضایی را پرداخت کرد و لب به شکایت نگشود.
2. وزیر آرام و اخلاق مدار فرهنگ، بخاطر نادره رضایی کارت زرد مجلس را هم دریافت کرد اما بازهم دست از حمایت معاون جوان و کم‌تجربه‌اش برنداشت.
3. حواشی جشنواره موسیقی سال گذشته، جشنواره عروسکی تهران، جشنواره پرحاشیه کوچه، اعتراض هنرمندان تئاتر به انتصابات غیر صنفی، کنسرت شجریان و…نشان داد او در یکسال گذشته حتی قصد جبران هزینه‌های ایجاد کرده برای وزارت فرهنگ و مردم آرام کابینه را ندارد. تا آنجا که هیچوقت او خودش را برای وزارتخانه و وزیر هزینه نکرد؛ حتی بعد از کارت زرد مجلس!
4. نامه عجیب 170 نماینده به وزیر برای نارضایتی و استارت استیضاح هم او را مجاب نکرد که حداقل برای کاهش هزینه‌ها علیه دولت و وزارتخانه ارشاد، حرکتی ولو نمایشی انجام دهد، گویی از حاشیه و مطرح شدن در اذهان و افکار عمومی خرسند می شده است.
5. حملات و انتقادات تند دو جناح سیاسی کشور از کیهان و فارس تا هم میهن و ایسنا نشان از اجماع بر سر کم توانی مدیریتی نادره رضایی داشت، نکته‌ای که در دولت نیز بارها مطرح شده بود؛ مانند یادداشت یکی از اعضای شورای اطلاع رسانی دولت و یا حمایت کمرنگ سخنگوی دولت در موضوع لغو کنسرت شجریان….
حالا پرونده نادره رضایی که برای تغییر فضای مدیریتی و هنری کشور به وزارت ارشاد رفته بود، بسته شد اما پرونده مدیران زن تحت الشعاع این تغییر قرار خواهد گرفت.
ای کاش نادره رضایی همچون «جوانمردان کاربلد» در این روزهای پرتنش و پرحاشیه، عذرخواهی واقعی را از وزیر و وزارتخانه انجام می داد و خودش با استعفا، اخلاق مدیریتی ایثارگرانه را زنده می‌کرد نه اینکه با سیاسی کاری، به جای یک خداحافظی باشکوه، در دقیقه 90 هم با حاشیه سازی برای وزارتخانه و وزیری که تمام قد در حمایت از او ایستاد، صندلی معاونت هنری را ترک کرد.
قطعا «برکناری» برای او برگ برنده و کارت ویژه بازی مدیریتی نیست، اما این شائبه را تقویت می کند که برنامه اصلی او در یکسال گذشته «حاشیه سازی و حکمرانی» بوده و نه مدیریت آرام و منطقی…
