در اواخر دهه 1970 و 80 تمرکز شرکت خودروسازی پورشه بر تولید مدل‌های لوکس
موتورجلو مانند 924، 928 و 944 بود که در کنار خودروی اسپرت افسانه‌ای این
شرکت یعنی مدل 911 عرضه می‌شدند. اما تقاضا برای چنین مدل‌هایی به اندازه
پیش‌بینی‌های پورشه بالا نبود و این مسئله در کنار رکود شدید اقتصاد آمریکا
که بزرگترین بازار محصولات آن شرکت محسوب می‌شد، دوران سختی را برای شرکت
پورشه رقم زده بود. تا اوایل سال 1990 شرکت پورشه با این خودروساز موفقی که
مدل‌های اسپرت و سدان عالی ارائه می‌دهد فاصله زیادی داشت.

در
آن زمان شرکت برای بقای خود نیاز به تغییر داشت و به نظر می‌آمد بازگشت به
ریشه‌های شرکت در تولید خودروی اسپرت می‌تواند بهترین فرصت برای جلوگیری
از حذف توسط رقبا باشد. تیم طراحی پورشه در این شرایط تحت مدیریت جدید به
نام هارم لگای، مدیر طراحی و پینکی لای، مدیر استودیو، شروع به طراحی یک
خودروی مفهومی با سقف تاشو کرد که می‌باید در نمایشگاه خودروی دیترویت در
سال 1993 به نمایش گذاشته می‌شد.

محصول
این تلاش در نهایت با نام پورشه باکستر رونمایی شد که ترکیبی از دو واژه
«باکسر»؛ اشاره به ترکیب موتوری با تقارن افقی مورد علاقه شرکت پورشه در
خودروهای اسپرت، و «اسپیدستر»، نام یکی از مدل‌های مبتنی بر مدل 356 با سقف
تاشو در دهه 1950 بود. این مدل مفهومی با هدف بررسی شرایط بازار و نوع
واکنش مشتریان به نسخه‌ دو سرنشین مدل 911 طراحی شد. روندی که با معرفی مدل
مزدا ام ایکس 5 در سال 1989 آغاز شده بود.

طراحی
بیرونی این خودرو توسط گرانت لارسون، طراح آمریکایی انجام شد که به دنبال
احیای گذشته شرکت – بویژه مدل اسپایدر 550 – بود اما در عین حال نگاهی هم
به آینده داشت. نسبت‌های بدنه این خودرو بسیار شبیه اسپایدر قدیمی بود با
همان اندازه‌ها در برآمدگی‌های انتهایی هر دو محور چرخ که تا حد زیاید
کشیده شده بودند.

همانند
مدل اسپایدر، در اینجا نیز چشم هر بیننده‌ای در لحظه اول به چراغ‌های جلوی
فوق العاده بزرگ این مدل جلب می‌شد، هرچند طراحی بخش‌های دیگر آن را
می‌توان نسخه‌هایی بهینه شده از مدل‌های قدیمی پورشه دانست. ظاهر بیرونی
این خودروی مفهومی بسیار ساده بود. بویژه کاپوت عقب بسیار کشیده و منحی آن
که به چراغ‌های عقب تزئین شده با ال ای دی های کوچک ختم می‌شد. البته پایین
آمدن ارتفاع گلگیرهای عقب و جلوی این خودرو توانست توجه بسیاری به خود جلب
کند و البته جذابیت بصری آن را نیز افزایش دهد.

مدل
مفهومی باکستر با همان رنگ خاکستری مدل‌های مسابقه‌ای پورشه رنگ شد اما
چرخ‌ها، هواکش‌های جلو و دریچه‌های کوچکی که برای هوای موتور طراحی شده
بودند همگی به رنگ برنزی طراحی شد تا اشاره‌ای به فنآوری جدید بکار رفته
شده در آنها باشد.

طراحی
داخلی این خودرو توسط استفان استارک، ترکیبی از مدل‌های قدیمی با تم‌ها
جدید بود. داشبوردی موج مانند که نشانگرهای کیلومتر شمار و غیره زیر آن
قرار گرفته بودند و به دو ستون منتهی می‌شدند که در دور طرف پای راننده
پایین رفته و حس قفس ایمنی رانندگان رالی را به راننده القا می‌کرد.
عقربه‌ها و نشانگرها به همان سبک قدیمی پورشه و ترکیبی از پنج عقربه طراحی
شده بودند که همانند همیشه نشانگر دور موتور در وسط قرار داشت. اما در این
مدل مفهومی، ارقام صفحه‌ها بجای حک روی صفحه، روی شیشه‌ای کنده کاری شده
بود که کل این عقربه‌ها را می‌پوشاند.

ستون
وسط نیز متشکل از یک نمایشگر ال سی دی برای سیستم مسیریابی و تلفن داخل
خودرو بود. همانند دور نشانگرها، ستون وسط نیز از جنس آلومینیوم ساخته شده و
 درنهایت به دنده دستی خودرو می‌رسید که مکانیزم تغییر دنده آن نیز عریان
بود و در کنار آن دو دریچه تهویه‌های بسیار زیبا و مجهز به پروانه قرار
داشتند و با دریچه‌های کار شده روی روکش داخلی درب‌ها تقارن کامل داشتند.
چرم قهوه‌ای متمایل به قرمز در صندلی‌ها برداشتی بود از مدل مسابقه‌ای آر
اس 60 شرکت پورشه در سال 1960 در حالیکه کلیدهای سوئیچی خودرو از جنس لاک
ساخته شده بود.

میزان
استقبال از این خودروی مفهومی به قدری زیاد بود که شرکت را شگفت‌زده کرد و
یک ماه بعد اعلام کرد که مدل باکستر را بصورت یک خودروی مصرفی تولید خواهد
کرد. اولین نمونه مصرفی آن در سال 1996 وارد بازار شد. شرکت پورشه‌ با
همکاری شرکت تویوتا در نصف کردن روند تولید خودرو، توانست باکستر را به یک
مدل ارزان قیمت‌ تبدیل کند و در نتیجه این مدل به پرفروش‌ترین خودروی پورشه
تبدیل شد. البته تا زمانی که در نهایت مدل‌های SUV عرضه شدند و شرکت پورشه
را به سطح موفقیت امروزیش رساندند.