امین تارخ: ارتباط پدرم با کائنات قوی بود/ زن‌ها برادر را حتی به همسر و فرزند ترجیح می‌دهند
می‌‌گوید در یکی از قدیمی‌ترین محله‌های شیراز متولد
شده‌ام، هم‌محله‌ای داش‌آکل هستم. امین تارخ پیشکسوت بازیگری و استادی که
بازیگران زیادی را به سینما و تلویزیون معرفی کرده است، درباره پدر و
خانواده اعتقادات زیبایی دارد.
او معتقد است روز پدر، بهانه خوبی است تا جشن خانواده برگزار
شود. با امین تارخ به گفت‌وگو نشستیم تا نظراتش را درباره خانواده بشنویم.
درباره پدرتان برایمان بگویید؛ یک پدر شیرازی چه ویژگیهایی داشت که آنها را به شما منتقل کرد؟
بزرگ‌ترین خصیصه پدرم مهربانی‌اش بود؛ اگر من قدری مهربانم، این خصوصیت
را کاملا از پدرم دریافت کرده‌‌ام. ایشان بشدت مسئولیت‌شناس و مسئولیت‌پذیر
بودند و از همه مهم‌تر اصرار داشتند مهربانی را به ما آموزش بدهند. پدرم
سواد خواندن و نوشتن نداشت، اما شعور بسیار بالایی داشت. معتقدم شعور با
سواد تفاوت‌‌های اساسی دارد و من صاحب پدری فهیم بودم. بزرگ‌تر که شدم به
این نتیجه رسیدم ارتباط پدرم با کائنات و آن چیزی که اسمش را ما نیروی برتر
می‌گذاریم، آن‌قدر غنی و قوی بود که نیازی به سواد خواندن و نوشتن نداشت.
چه‌بسا اگر سواد می‌داشت، مناسبات اجتماعی مهربانانه و ارتباط شخصی عارفانه
او کمتر می‌شد. پدرم صفات برتر زیادی داشت که من به همه آنها افتخار
می‌کنم.
از کی به این صفات متفاوت پدرتان پی بردید؟ از زمانی که مستقل شده و از خانواده جدا شدید یا از همان کودکی؟
از همان بچگی پدرم را متفاوت می‌دیدم. نکته مهم‌تر این‌که ما زمانی پدر
را بدرستی درک می‌کنیم که از دستش می‌دهیم. آن‌وقت است که متوجه می‌شویم
تکیه‌گاهمان را از دست داده‌ایم. تازه می‌فهمیم که پدر و مادر باعث شده‌اند
تا بتوانیم به این کره خاکی چنگ بیندازیم و خودمان را حفظ کنیم. واقعیت
این است، وقتی والدینت را از دست می‌دهی، در این دنیا رها می‌شوی، آن‌وقت
است که تنهایی مطلق را تجربه می‌کنی و احساس بغض و گریه تا ابد رهایت
نخواهد کرد.
ما آدم‌ها معمولا وقتی چیزی را از دست می‌دهیم تازه یادمان
می‌آید قدرش را بدانیم به نظر شما چطور می‌شود قدر والدین را تا زمانی که
زنده هستند، دانست؟
کار سختی نیست! فقط باید فهم قدرشناسی آنها را داشته باشیم. به نظرم
علاوه بر پدر و مادر که تکرارناپذیرند، خواهر هم اصلا قابل تکرار نیست…
شما چند تا خواهر دارید؟
پنج تا! بعد از پدر و مادر تکیه‌ام به خواهرهایم است. خواهر همیشه
حواسش به برادر است و طبق حکایت‌های قدیمی که در فرهنگ ما وجود دارد، زن‌ها
معمولا برادر را حتی به همسر و فرزند ترجیح می‌دهند چون معتقدند که برادر
تکرارنشدنی است. من در آستانه روز پدر پیشنهاد می‌دهم در این روز به پدر،
مادر، خواهر، برادر، همسر و فرزندانمان فکر کنیم و قدردان آنها باشیم.
به این بیندیشیم که ما نسبت به همه آنها مسئولیت داریم. این
گفته‌‌‌هایم فلسفی و عرفانی نیست بلکه واقعیت‌هایی است که آنها را فراموش
کرده‌ایم.
معتقدم رسانه‌ها باید روی موضوع تکریم تک‌تک اعضای خانواده کار کنند و
روز پدر بهانه‌ای شود تا جشن خانواده را برگزار کرده و احترام به خانواده
را تبلیغ کنیم چون تنها چیزی که برای ما می‌ماند؛ خانواده است. خانواده
ادامه‌دار است؛ پدر، مادر، خواهر و برادر از دست می‌روند، اما خانواده
ادامه پیدا می‌کند!…
پدر مانند تیرک خیمه عمل می‌کند…
مگر مادر چنین نیست!؟ پدر و مادر هر دو خانواده را حفظ می‌کنند برای
همین است که ما باید احترام و اعتبار خاصی برای والدین قائل شویم. اما بر
این باورم باید به خواهر و برادر هم احترام گذاشت.
ما سال‌هاست شما را در نقش‌های مختلف می‌بینیم؛ صبوری و مهربانی
در اجراهای شما دیده می‌شود که به نظرم اگر در وجود خود بازیگر این صفات
درونی نباشد، نمی‌تواند آنها را باورپذیر به نمایش بگذارد. این صفات را
چقدر از خانواده گرفتید و خانواده چه نقشی در نهادینه کردن این صفات در شما
داشت؟
جرقه اصلی همه رفتارهای ما در خانواده زده می‌شود. اگر ویژگیهایی که
شما ذکر کردید در من دیده می‌شود، ریشه آن را حتما باید در خانواده
جست‌وجو کرد. معتقدم خصوصیات خوبی را که از خانواده دریافت می‌کنیم، باید
در اجتماع هم آنها را بروز دهیم. مثلا اگر مهربان هستیم، همه‌جا باید
مهربان باشیم و فقط به درون خانواده اکتفا نکنیم. همه خصوصیات انسانی برتر
در خانواده شکل می‌گیرد و چقدر خوب است که به این بیندیشیم در هر
خانواده‌ای دو ستون محکم وجود دارد؛ یکی پدر و یکی مادر. این ستون‌ها هستند
که خیمه خانواده را برپا و سپس تلاش می‌کنند با انسانیت و عاطفه این خیمه
را به کشور تبدیل کنند.
معتقدم هر روز، روز پدر و مادر است و امیدوارم هر روز بر آنها مبارک باشد.
