لطفا مزاحم «آرمیتا» و «علیرضا» نشوید!

چندی است که چرخ زمانه روزگار حضور جوانان رشید این مرز و بوم را از ما دریغ می کند.ُروز و روزگاری بود رشیدان ایران اسلامی برای دفاع از مرز جغرافیایی و اعتقادات خود در مبارزه ای رو در رو با دشمن سر و جان خود را فدا کردند اما امروز حکایت این جانفشانی ها طور دیگری رقم می خورد که یکی از پیامدهایش آشنایی مردمان امروز با ترکیب واژگانی با نام «شهدای هسته ای» .

شهدایی که خود و خانواده هایشان مصایب و مشکلاتی را تحمل کرده و خواهند کرد که نشاید بیان کرد.

اما مسئله ای که در این میان ، مهم به نظر میرسد مراسم ها و جلسه هایی است که از سر لطف و مهربانی مردم و مسئولین جهت تجلیل و تقدیر از این عزیزان برگزار می شود .مراسمهای رنگارنگی که شاید در برخی مواقع بدون در نظر گرفتن تناسب برنامه با نفس تجلیل از خانواده های شهدای هسته ای برگزار می شود.

اگر اخبار چند ماه اخیر مرور شود دیده خواهد شد که از حضور برنامه های سیاسی گرفته تا فرهنگی و غیره از این خانواده ها دعوت به عمل آمده است.

حضور آرمیتا رضایی نژاد در برنامه روز جهانی کودک

حضور آرمیتا رضایی نژاد در اختتامیه جشنواره فیلم کودک

حضور آرمیتا رضایی نژاد در مراسم روز دختر در نمایشگاه نشریات خانوادگی

حضور آرمیتا رضایی نژاد در اجلاس سران کشورهای عضو جنبش عدم تعهد در تهران

حضور آرمیتا رضایی نژاد در جمع فعالان سایبری

حضور آرمیتا رضایی نژاد در افتتاحیه مسابقه ملی مهارت

و حضورهایی از این دست برای تقدیر و تشکر از خانواده های شهدای هسته ای .

«علیرضا» هم در کنار «آرمیتا» در اکثر این برنامه ها حضور داشت.حضوری کودکانه از سر نیتی بزرگ .نیت مقدس معرفی و زنده نگاه داشتن یاد پدران نام آور خود که در اوج گمنامی بودند .

«این تقدیر ها برای چیست؟»

به اعتقاد نگارنده اکثر و یا شاید همگی این تقدیرها و مراسمها با نیتی خیرخواهانه و از سر احساسی پاک  برگزار شده است اما آیا باید در هر مراسمی و به هر بهانه ای از این عزیزان تقدیر کرد؟ فرض کنیم آرمیتا و علیرضا را 2 الی 3 ساعت هم در مراسم سرگرم کردیم و سعی کردیم عدم حضور پدرانشان را برای چند ساعتی فراموش کنند. بعدش چه؟

اگر دعوت از آرمیتا و علیرضا برای بیان نوعی تشکر از این عزیزان است بهتر نیست طور دیگری عمل کنیم که مزاحم کودکی شان نشویم و آنها را شعار زده نکنیم؟«آرمیتا» و «علیرضا» در اوج گذران دوران کودکانه خود هستند باید برای حضور در هر مراسم یا جلسه ای کمی از کودکی خود فاصله بگیرند. اگر این رخداد ادامه پیدا کند آیا آرمیتا و علیرضای زیبا روی خوش سخن و شیرین بیان همچنان در یادها خواهد ماند و یا فقط این مراسمها ، گذری بوده اند برای ثبت در تاریخ؟

بهتر نیست برای تشکر از آرمیتا کتابی ، فیلمی – البته نه در عرض 24 ساعت- از زندگی و مرام پدران علیرضا و آرمیتا و پدران علیرضاها و آرمیتاهای دیگر تهیه کرد که بشود به مردمان امروز فهماند برای خدمت به مملکت و حضور فعال در عرصه علمی و جان را پای علم و آبروی مملکت گذاشتن احتیاج به شاخ غول شکستن ندارد.

بهتر نیست آرمیتا به وظیفه کودکانه خود برسد و ما به وظیفه بزرگانه خود؟

بهتر نیست بنشینیم و کمی فکر کنیم برای تقدیر و تشکر از خانواده های «شهدای هسته ای» چه باید کرد و چگونه می شود قدردان پایداری و صبر خانواده های شهدای زنده هسته ای بود.اما نکته ای که نباید هیچگاه فراموش شود این است که این صبوران برای معامله ای که با خدای خود داشته اند جوانان رشیدشان را در جمع گرم خود نمی بینند نه چیز دیگر!

پس لطفا وظایف بزرگانه خودمان را فراموش نکنیم و مزاحم کودکی آرمیتا و علیرضا نشویم!