آیا کسانی که سکته مغزی می کنند، باز هم می توانند بخندند؟!
خنده نوعی بیان احساسات بدون کلام است و وقتی درگیر احساسات قوی هستیم، صداهایی که از خودمان در می‌آوریم، بیش‌تر شبیه سر و صدای حیوانات است تا حرف زدن عادی خودمان؛ و برخلاف حرف زدن، این صداها را خیلی ساده می‌سازیم و کنترل آن‌ها نیز با سیستم قدیمی مغز است، سیستمی که صداسازی در همه پستانداران را تحت کنترل دارد.
به همین دلیل است که سکته مغزی می‌تواند قدرت حرف زدن را بگیرد اما بیمار هم چنان می‌تواند بخندد یا گریه کند.
وقتی یک نفر سکته مغزی می‌کند، بخش‌هایی از مغزش آسیب می‌بیند که توان صحبت کردن را در کنترل دارد ولی سیستم قدیمی احساسات، هم چنان بی عیب مانده و کارش را انجام می‌دهد.
خود این احساسات هم به عنوان احساسات «پایه» در نظر گرفته می‌شوند، چون هم در تمام گروه‌های انسانی و هم در همه پستانداران وجود دارند.
این مساله توضیح می‌دهد که چرا بیان بعضی از احساسات در بین گونه‌های مختلف کاملاً مشابه است؛ برای نمونه، به شباهت‌های بین صورت یک انسان خشمگین و یک گرگ خشمگین فکر کنید.
به همین منوال، آدم‌ها همیشه خنده را تشخیص می‌دهند، حتی اگر توسط یک نفر از یک فرهنگ کاملاً ناآشنا تولید شده باشد.
