سونامي جراحي پلاستيک در افغانستان
يکي از مراجعه کنندگان که براي عمل بيني خود رجوع کرده بود، مبلغ 300 دلار براي اين عمل پرداخته. مبلغي که بسيار بيشتر از حقوق بسياري از شهروندان افغان است.
برغم اينکه همچنان بسياري از زنان افغانستان پوشش برقع را رها نکرده اند، مراجعه به مراکز جراحي زيبايي و پلاستيک رو به افزايش است. اين امر بيانگر تغيير قابل محسوس در ارزشها و سنت ها است.
در مراجعه به کلينيک «همکار» در کابل که از معدود مراکز اين نوع جراحي ها در افغانستان بشمار مي رود، دختران زيادي را مي بينيم که براي عمل بيني، صورت و ابرو صف کشيده اند.
کمبود «سيليکن»از مسائل عمده و محدود کننده اين جراحي هاست، با اين وجود متقاضيان حاضرند که از ساير نقاط بدن خود بکنند تا اين جراحي ها انجام شود.
يکي از مراجعه کنندگان که براي عمل بيني خود رجوع کرده بود، مبلغ 300 دلار براي اين عمل پرداخته. مبلغي که بسيار بيشتر از حقوق بسياري از شهروندان افغان است.
با اين وجود بعد از طالبان که حتي تحصيل، کار و حضور زنان در جامعه را بر نمي تافتند و سرازير شدن کمک هاي نيروهاي غربي، طبقه متوسطي در افغانستان در حال شکل گيري بوده است، اقليتي از افغان ها که از اين کمک ها منفعت برده اند، زندگي هاي مرتبي براي خود درست کرده و به سير و سفر نيز مي پردازند.
اين کشور همچنين مورد هجوم سيلي از برنامه هاي و مجموعه هاي تلويزيوني غربي، ترکي، هندي و حتي کلمبيايي قرار گرفته است.
طبيعي است که جامعه اي تشنه و تهي شده مانند افغانستان از اين هجمه فرهنگي تاثير مي پذيرد. اين امر موجب اختلاط فرهنگي و اجتماعي نيز شده است.
جراحي پلاستيک اما در کشور ايران، همسايه افغانستان که شمار بسيار زيادي از اتباع اين کشور در آن زندگي مي کنند، رونق بسيار گسترده اي دارد و موجب تاثيرپذيري بيشتري از جانب جوانان افغان شده است.
با اين وجود، اين جراحي ها چنان که در ايران عادي تر تلقي مي شود، در افغانستان همچنان با ديدگاه هاي متضاد به آن نگريسته مي شود. در جامعه اي مانند اين کشور، بايد بيش از پيش در انتظار تناقضات و تضادهاي فرهنگي و اجتماعي بود.
