قلب‌های مکانیکی بهترند یا دریچه‌های بیولوژیکی؟

جایگزینی دریچه آئورت از سال ۱۹۶۰ تا کنون انجام می‌شود. این پروسه درمانی از آغاز تا کنون با پیشرفت‌های قابل‌توجهی همراه بوده است. عمل جایگزینی دریچه آئورت با کمترین سطح تهاجم انجام می‌گیرد. سالانه در حدود ۲۸۰ هزار عمل جایگزینی دریچه آئورت در سراسر جهان انجام می‌شود.
دلایل بسیاری برای جایگزینی دریچه قلب وجود دارد. شایع‌ترین دلیل، تنگی دریچه آئورت است. این عارضه باعث می‌شود که جریان خون از بطن چپ به آئورت محدود شود. تنگی دریچه آئورت خطر ابتلا به نارسایی قلبی را افزایش می‌دهد.
نارسایی آئورت نیز یکی از شایع‌ترین دلایل جایگزینی دریچه آئورت است. به عنوان مثال، سوراخ شدن دریچه آئورت باعث می‌شود که خون به جای پمپاژ به سایر نقاط بدن به سمت قلب برگشت کند. در این شرایط، قلب برای پمپاژ خون تحت فشار مضاعفی قرار می‌گیرد که در نهایت منجر به نارسایی قلبی می‌شود.
جراحان برای جایگزینی دریچه قلب از دو دریچه‌ی مکانیکی و بیولوژیکی استفاده می‌کنند که هر یک از مزایا و معایب مخصوص به خود برخوردارند. دریچه‌های مکانیکی از مواد مقاوم مانند کربن و تیتانیوم ساخته می‌شوند؛ این دریچه‌ها دوام بالایی دارند و گفته می‌شود که تا ۵۰ هزار سال کار می‌کنند.
دریچه‌های بیولوژیکی از بافت‌های منعطف حیوانی یا بافت‌های اهدایی انسان ساخته می‌شوند. عمر این دریچه‌ها در حدود ۱۰ تا ۲۰ سال برآورد شده است. دریچه‌های مکانیکی دوام بیشتری دارند، اما در صورت انعقاد خون با مشکل مواجه می‌شوند. لخته شدن خون ممکن است عواقب جدی به دنبال داشته باشد. از این رو، بیمارانی که دریچه‌های مکانیکی دارند، تا پایان عمرشان از داروهای رقیق‌کننده خون مانند وارفارین استفاده می‌کنند.