آپراکسی، اختلال گفتاری که به اختلالات مغزی می‌انجامد
آپراکسی، که در آن در روند برنامه‌ریزی تکلم فرد اختلالاتی به وجود می‌آید می‌تواند به از بین رفتن عصب‌ها بیانجامد و باعث ایجاد مشکل در عصب‌های مغز انسان شود. آپراکسی گفتار می‌تواند کم کم دستخوش تغییر شده و به اختلال عصب‌شناختی تبدیل شود و در نتیجه در حرکت چشم، یا به کار گرفتن اندام‌ها تأثیر گذاشته و راه رفتن یا افتادن را به مرور زمان بدتر کند. این بیماری با یک واژه‌ی ساده آغاز می‌شود که فرد نمی‌تواند آن را تلفظ کرده و طی یک بازه‌ی شش ساله باعث می‌شود که فرد نتواند صحبت کرده و راه برود.
برخی بیماران به مرور بعد از نخستین مراحل پیشرفت آپراکسی، کم‌حرف و ساکت می‌شوند. علائم ناشی از آپراکسی در اینگونه افراد عبارت است از کم شدن سرعت حرف زدن، اشتباهات ناهماهنگ مانند ادای درست یک کلمه یا آوا در پاره‌ای موارد و نه همیشه، ایجاد اختلال در تکلم، ور رفتن با دهان برای ایجاد صدا.
از آنجایی که بیماران و حتی متخصصان در این زمینه نمی‌توانند آپراکسی را تشخیص دهند، درمان آن معمولا در مراحل انتهایی بیماری انجام می‌شود. در شرایطی که گفتاردرمانی باعث تغییر یا بازگشت وضعیت آپراکسی نمی‌شود، تنها می‌تواند خسارت‌های ناشی از تولید صداهای بهتر را جبران کند. محققان می‌گویند افرادی که دچار آپراکسی هستند می‌توانند از کامپیوترها یا با فرستادن پیام به عنوان جایگزین در قالب ابزاری برای برقراری ارتباط استفاده کنند.
محققان می‌گویند تکلم یکی از فعالیت‌های پیچیده‌ی مغز و بدن انسان است. این فعالیت در وهله‌ی نخست به انتخاب واژه‌های مناسب و تبدیل آنها به پیامی سامان‌یافته نیاز دارد. این پیام باعث فعال شدن ۱۰۰ عضله بین ریه‌ها و لب‌ها می‌شود تا بتواند حداقل ۱۴ صدای واضح و متمایز را در ثانیه تولید کند که قابل درک توسط شنونده باشد.
