با بیماری کرون آشنا شوید

بیماری کرون یک بیماری التهابی در لوله ی گوارشی است. افرادی که مبتلا به بیماری کرون هستند دوره های عود و بهبود را پشت سر می گذارند که ممکن از هفته ها یا سال ها طول بکشد. علایم این بیماری به این بستگی دارد که کدام قسمت روده را درگیر کرده است و شدت این درگیری چقدر است.

به طور کلی علایمی که در این بیماران وجود دارند شامل:

-اسهال مزمن که اغلب خونی است و در آن موکوس و چرک و عفونت وجود دارد.

-کاهش وزن

-تب

-درد شکم

-احساس توده در شکم

-خونریزی رکتوم( انتهای روده )

بسته به میزان پیچیدگی شرایط ممکن است علایم دیگری هم ایجاد شود. برای مثال افرادی که فیستول هم در آن ها ایجاد می شود درد ناحیه ی مقعد را نیز تجربه می کنند. التهاب شدید و انسداد قسمت های مختلف روده می تواند باعث علایم دیگر از جمله سوراخ شدن روده، تورم شکمی، درد شدید و تب شود. این علایم می توانند مرگ آور باشند.

کرون بیماری است که علت اصلی آن مشخص نیست. اغلب تصور می شود که این بیماری از دسته ی بیماری های خود ایمنی است اما تحقیقات نشان می دهند که التهاب مزمن به واسطه ی سیستم ایمنی به بدن حمله نمی کند بله با حمله به باکتری ها و ویروس ها یا غذای موجود در روده باعث ایجاد التهاب می شود که می تواند باعث آسیب روده شود. بیماری کرون می تواند نواحی دیگر مثل مفاصل، چشم ها و پوست را به علت فعالیت های التهابی درگیر کند. سنگ صفرا و سنگ کلیه نیز به علت بیماری کرون ایجاد می شود.

کودکانی که به این بیماری مبتلا می شوند دچار اختلال در رشد و همچنین تاخیر بلوغ جنسی می شوند.

چه کسانی در خطر ابتلا به کرون هستند؟

این بیماری اغلب ارثی است، حدود 20 درصد از افراد مبتلا به کرون در افراد نزدیک خانواده نیز این بیماری را مشاهده می کنند. جودایی ها در اروپا در خطر بیشتری برای ابتلا به این بیماری هستند.

بیماری کرون تقریبا تمامی سنین را درگیر می کند اما اغلب در افراد جوان دیده می شود. اغلب این بیماری قبل از 30 سالگی و گاهی هم در سنین 50، 60، 70 و حتی بالاتر هم تشخیص داده می شود.

این بیماری چگونه تشخیص داده می شود؟

راه های متفاوت و آزمایش های گوناگونی برای تشخیص بیماری کرون وجود دارد که به تشخیص افتراقی آن از سایر بیماری ها مثل زخم روده، کمک می کند. پس از تاریخچه گیری ارزیابی هایی مثل کولونوسکوپی و سیگموییدوسکوپی برای آنالیز بافت روده انجام می شود. روده ی کوچک هم توسط کپسول اندوسکوپی که از طریق یک دوربین و لوله ای باریک انجام می شود، مورد بررسی قرار می گیرد.

آزمایش خون ( گلبول سفید زیاد که نمایانگر التهاب است و گلبول قرمز کم که نمایانگر آنمی است ) و مدفوع( برای بررسی عفونت )هم به تشخیص کمک می کنند. همچنین عکسبرداری هم برای بررسی لوله ی گوارش انجام می شود.

چه چیزی علایم بیماری را تشدید می کند؟

این بیماری دوره های عود و بهبودی دارد که هر کدام ممکن است از هفته ها تا سال ها طول بکشد.

عواملی که کرون را تشدید می کند شامل:

-عفونت (حتی سرماخوردگی ساده)

-سیگار کشیدن

-بررخی داروهای ضد التهاب مثا آسپرین و ایبوپروفن

این بیماری چگونه درمان می شود؟

درمان هایی که وجود دارند نمی توانند بیماری را بطور کامل برطرف کنند اما به فرد کمک می کنند که زندگی طبیعی تری داشته باشد.

درمان دارویی:

خط اول درمان آن دارو درمانی است.

-داروهای ضد التهابی مثل سالیسیلات ها

-کورتیکواسترویید ها که ضد التهاب های قوی تری هستند( پردنیزون ). این دارو ها عوارض بسیاری دارند.

-دارو های تنظیم کننده ی سیستم ایمنی مثل آزاتیوپرین. 6 ماه طول می کشد تا این دارو ها اثر کنند. این دارو ریسک عفونت را افزایش می دهد.

-آنتی بیوتیک ها مثل سیپروفلوکساسین

-دارو های ضد اسهال

پاسخ به درمان طی چند هفته بررسی می شود. طول مدت بهبودی و زمان شروع عود بررسی می شود. اگر به درمان دارویی پاسخ نداد از درمان های تهاجمی تر استفاده می شود. گاهی پزشک مکمل غذایی نیز تجویز می کند.

جراحی:

حدود دو سوم تا سه چهارم افراد مبتلا به کرون نهایتا جراحی می شوند. جراحی در واقع عوارض آن مثل فیستول، همورویید و .. را درمان می کند.

گاهی قسمت آسب دیده ی روده را میبرند و دو قسمت سالم را بهم وصل می کنند. این درمان سال ها بیمار را از علایم کرون دور نگه می دارد اما امکان عود کرون در نقطه ی وصل روده هنوز وجود دارد. گاهی جراحی های زیاد منجر به سندروم کوچک شدن بیش از حد روده می شود که باعث کاهش سطح لازم برای جذب مواد غذایی می شود.

گاهی رکتوم( انتهای روده) آسیب دیده و مجبور به انجام ایلیوستومی می شوند که طی آن مواد زاید از طریق یک کیسه که در خارج بدن است دفع می شود.

این بیماران باید از متخصص تغذیه نیز برای بهبود شرایطشان کمک بگیرند.