مسئولان فرهنگی silent ما!

عصر خبر-  دکتر حمید هنرجو : دوستی دست اندرکار و مقیم بهارستان را دیدم (البته این دست خیابانِ منتهی به میدان، که وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بنا شده را می گویم) و بعد از چاق سلامتی، پرسیدم: وزیر ارشاد درباره فلان موضوع و بهمان مورد، چه نظری دارد؟ گفت: برکات گیر ندادن به موضوعات، بیشتر از حرف زدن است! زیرا کم کم فراموش می شوند، حاشیه و حرف و حدیثی هم به وجود نمی آید!
از جوابش حقیقتا به هم ریختم و متوجه شدم سکوت ها و موضع نگرفتن ها، نوعی سیاست ِ کاری است!

پرسش ها درباره فرهنگ و امور فرهنگی از مسئولان بلند پایه فرهنگی کم نیست؛ مثل اعضاء کمیسیون کاملا آرام و بی تفاوت فرهنگی مجلس! و … و همه، بدون پاسخ!
اما در خیابانهای شهر که قدم می زنیم، جنب و جوش فرهنگی واقعی را در خود مردم می بینیم! مردمی که نه بودجه های کلان از مجلس می گیرند نه از تسهیلات وزارتخانه ای کلان استفاده می کنند.
نمی دانم دختران و پسران ِ گیتار به دست در شهر را وزیر ارشاد، اعضای کمیسیون فرهنگی مجلس و شورای عالی انقلاب فرهنگی می بینند؟ اگر دیده اند عکس العملشان چه بوده؟ اصلا برایشان مهم است؟ پیگیر علت اند یا طبق معمول، درگیر ِ معلول؟ 
آیا ریشه – که فقر معیشیتی و بی توجهی مسئولان فرهنگی و اجتماعی به جوانان و حال و هوای آنهاست – لاک گرفته شده و مسائل ظاهری و… را محل اِشکال می دانند!
چرا کسانی که به مردم تعهد داده اند، از پاسخگویی به شهروندان، نگران یا عاجزند؟! آیا حرف زدن، هزینه ساز است؟ آیا گفتگو منجر به اقدام و عمل می شود؟یا مشکل، عدم وقوف و تسلط به موضوعات کلان فرهنگ است؟آیا برای احیاء کارهای تعطیل شده و فرهنگساز، مجوز روسای بالادستی نیاز است؟
هرکدام از این گزینه ها درست باشد، معلوم می شود کار خیلی خراب است!فرهنگ قوی و جذاب، پویایی اجتماع را در پی دارد و اقتصاد فرهنگ هم بازیافت خواهد شد.چه باید کرد! وقتی فامیل دور! روسای دوایر و مدیران کل فرهنگ می شوند!؟چه باید گفت! وقتی که صندلی در کمیسیونهای دهن پُرکن مجلس کم می آید و افراد به ناچار، مهمان کمیسیون فرهنگی می شوند! 
بلند پایه گان و روسای فرهنگی!لطفا حرف بزنید، قول ِصادقانه بدهید، کار بکنید و مطالبه هم داشته باشید، اگر نارسایی هست به افکار عمومی و اهل فرهنگ گزارش بدهید. مردم قدرت تشخیص بالایی دارند و از سکوت شما که به رخوت فرهنگی جامعه دامن می زند، سخت دلخورند؛ والسلام