‍ درود بر ایران؛ شعار یا عمل؟!

عصر خبر:  دکتر حمید هنرجو : ارکستر ملی ایران به رهبری فریدون شهبازیان این روزها شاهکاری عاشورایی از “عمان سامانی” را برای مردم به تصویر می کشد… خبرهای آن در رسانه قابل تعقیب است.
استاد را تا همین چند روز قبل، به ندرت می شد در اتاق کارش پیدا کرد امّا مهربانی کرد و با آغوش باز، پذیرای من و دوستی هنرمند شد و در پایان ملاقات دوستانه نیز با افتخار، کنار پیانو عکس گرفتیم، به جلسه خصوصی تمرین ارکستر ملی هم دعوت شدیم…
در راه برگشت، با خودم فکر می کردم که پیانوی او و تلاطم شورآفرین و حرکت انقلابی دستهایش هنگام رهبری ارکستر، می تواند خط بطلانی بر موسیقی غیرایرانی تلقی شود… چرا یک بار هم که شده، ما جرات تحریم واردات ناهماهنگ با فرهنگ خودمان را نداشته باشیم؟
شخصا باور دارم که گردش چرخ کارخانه ها، فعالیت بنادر و حرکت کشتی ها، رشد کار و تولید و صنعت، تلاش بی وقفه بانک ها در اعطای تسهیلات به مراکز صنعتی، تولیدی و مردم، رشد علمی دانشگاه ها و بلوغ علمی و اجتماعی دانشجویان و… در عمل، درود به ایران و مرگ قطعی برای همه قدرت هایی است که ما را منفعل، عبوس، سردرگم و گرسنه می خواهند و می پسندند…
باور دارم که افزایش سرانه مطالعه در کشور، تجدید قوا در فهم و فرهنگ عمومی، کارآمد شدن مدیریت ها در حوزه های مختلف اقتصاد و سیاست، رهایی از حیطه های محدود جناحی، پایبندی به اهداف کلان ملی و فریب نخوردن از حزب بازان تردست و عوام فریبان محلی و منطقه ای که با خرید رای وارد جایگاه های غصبی می شوند، عظمت و جایگاه ما ایرانی ها را احیاء و تضمین می کند.
پس با صدای بلند می گوئیم: درود بر خودمان، سلام بر ایران و مرگ بر همه دشمنان ایران… اما نه با شعار؛ بلکه با  اقدام و عمل!