پرسپولیس-تراکتورسازی؛ سرآغازی بر پایانِ تفرقه‌افکنی در زمین فوتبال
عصر ایران؛ رضا کدخدازاده - پس از گذشت مدت‌زمان قابل توجهی از آلوده شدن ورزشگاه‌های ایران در برخی از رقابت‌ها به نفرت‌پراکنی نسبت به اقوام ایرانی، بالاخره گویا عده‌ای پیدا شدند که بدون ترس و واهمه در مقابل این پدیده زشت و البته خطرناک برای کشور بایستند. امری که در سال‌های اخیر، اغلب از بیم اینکه با پرداختن به این موضوع و موضع گرفتن علیه آن، ممکن است وضعیت به مراتب بدتر شود و به قول معروف بنزینی روی آتش باشد، مسکوت می‌ماند و برخورد چندانی با آن نمی‌شد.
حالا اما نه توسط مسئولان بلکه در بهترین و مشروع‌ترین شکل ممکن یعنی توسط بازیکنان و خود هواداران فوتبال، قرار است این اتفاق نیک انجام گیرد. به نتیجه رسیدن این کنش پسندیده، قطع به یقیین نه تنها آنهایی که کشور را فراتر از هر چیزی از جمله فوتبال دوست دارند خوشحال می‌کند بلکه انگشت‌شمار افرادی را که فوتبال را حتی از میهن خویش هم بیشتر دوست دارند نیز خوشحال می‌کند! چراکه قطعاً هیچ فوتبال‌دوستی از رقابتی که در فضای مسموم و آلوده به نفرت‌پراکنی انجام شود، لذت نمی‌برد.
باید این حرکت پسندیده و در راستای وحدت و یکپارچگی کشور را به فال نیک گرفت و دست مریزاد گفت به کاپیتان‌های باشعور پرسپولیس و تراکتورسازی که دست به کار شدند تا دست در دست یکدیگر، خطر بسیار مهمی که تاکنون مسئولان کشور از آن غفلت کردند را از میدان فوتبال دور کنند.
پدیده‌ای که در سال‌های اخیر در ورزشگاه‌های کشور رخ نمایان کرده و عده‌ای که به قول علی دایی «هیچ یک از آنها اهل فوتبال نیستند و در محیط ورزشگاه‌ها صرفاً به دنبال اهداف دیگری هستند» و متاسفانه فوتبال را به محملی برای نفرت‌پراکنی به اقوام ایرانی تبدیل کرده‌اند، به واکنشی شجاعانه و البته از سوی افرادی با حس «مسئولیت‌پذیری ملی» نیاز داشت.
به نظر می‌رسد این کنش مهم و خطیر را کاپیتان‌های دو تیم سرخپوش تهران و تبریز روی دوش خود قرار داده‌اند و امیدواریم که رویه‌ای که این دو فوتبالیست محبوب، محجوب و مردمی آغاز کردند تا زمانی که فضای ورزشگاه‌های ایران مانند گذشته، عاری از هرگونه نفرت‌پراکنی به اقوام ایران شود، ادامه داشته باشد.
باید توجه کرد که الان دیگر اصلاً مهم نیست دنبال کشف این باشیم که اول، هواداران کدام تیم باعث ایجاد این فضای مسموم و چندش‌آور در فوتبال ایران شدند. الان مهم این است که کدام تیم بیشتر سعی خواهد کرد فضای آلوده و خطرناک سال‌های اخیر ورزشگاه‌های ایران را از نفرت و کینه‌توزی قومیتی و شعارهای نژادپرستانه بزداید. الان مهم این است که «با احترام و در کنار هم از فوتبال لذت ببریم».
مگر در این سال‌ها که اغلب هواداران فوتبال مدام درگیر این بحث بی‌ثمر بودند که چه تیمی اول شروع کننده این ماجرا بوده چه چیزی حاصل شده است؟! هیچ! جز اینکه برخی مصرانه بر این رویه غلط پافشاری کردند که جواب «های»، «هوی» است و هواداران فلان تیم به خاطر اینکه پیش‌تر از تیم مقابل توهین شنیدند، توهین می‌کنند! این دور باطل قرار است کی تمام شود؟!
بازی‌های لیگ فوتبال در ایران یک دیدار رفت دارد و یک دیدار برگشت؛ اما حکایت برخی از هواداران تیم‌های باشگاهی فوتبال ایران بیشتر شبیه رقابت‌های لیگ بسکتبال آمریکا (NBA) شده است! احتمالاً در اخبار ورزشی بارها دیده و شنیده‌اید که فی‌المثل می‌گویند دو تیم فینالیست NBA برای مشخص شدن قهرمان، هفت بار باید مقابل هم صف‌آرایی کنند؛ حالا شده حکایت هواداران تیم‌های ما! بازی برگشت امسال، به تلافی بازی رفت امسال، بازی رفت سال بعد، به تلافی بازی برگشت سال قبل، و این چرخه باطل و دون شان ایرانیان همین‌طور ادامه می‌یابد و هیچ انتهایی هم تاکنون دست کم نداشته است.
پرسپولیس، استقلال، تراکتورسازی، سپاهان، ملوان و …؛ یا تهرانی، تبریزی، اهوازی، رشتی، اصفهانی و … ندارد. جملگی کم یا زیاد در این پلشتی‌ای که در برخی از ورزشگاه‌های کشور بار آمده، سهم دارند. نگارنده این سطور خودش را یک پرسپولیسی به اصطلاح «دوآتشه» می‌داند، اما می‌خواهد از هست و نیست ساقط شود اگر قرار باشد به خاطر آنچه که محبوب اوست، خدایی ناکرده خدشه‌ای بر «وحدت ملی» و «امنیت ملی» این سرزمین وارد شود.
پس، رقابت فردای پرسپولیس تهران و تراکتورسازی تبریز را که در یک عید عزیز هم برگزار می‌شود، به فال نیک می‌گیریم و آن را سرآغازی بر پایانِ همیشگی نفرت‌پراکنی و تفرقه‌افکنی در محیط فوتبال ایران می‌دانیم. تا با احترام و در کنار هم، از فوتبال لذت ببریم و بس…!
