اختلال بیش فعالی در بزرگسالان!
آوریل سال2000، همه ی مشکلات در خانواده ی جیسون از بین رفته است، زیرا تنها یک ماه پس از تشخیص اختلال کمبود توجه یا بیش فعالی، او دیگر اشتباهات بی ربط را در ریاضیات انجام نمی دهد و پروژه های خود را دیگر نیمه کاره رها نمی کند.
همچنین او در نهایت توانسته غذایش را تا آخر، نشسته بر روی میز تمام کند. جیسون مردی 42 ساله است. دکتر هوارد هوز شوبینر استاد پزشکی اطفال و روانپزشک دانشگاه وین می گوید که داستان جیسون یک بیماری در حال رشد است که خیلی کم تشخیص داده شده و تحت درمان قرار گرفته است.
اختلال بیش فعالی یا کمبود توجه در بزرگسالان
اختلال بیش فعالی یا کمبود توجه، اغلب در کودکان زیر 7 سال به راحتی و توسط پزشک تشخیص داده می شود، اما تشخیص این بیماری به راحتی می تواند نادیده گرفته شود و مورد توجه قرار نگیرد.
زمانی که این اتفاق می افتد، نتیجه ی آن یک انسان بالغ است که برای همیشه در زندگی شکست خورده است. دکتر شوبینر می گوید که نیمی از بیماران او نوجوان و بقیه بزرگسالان در سنین مختلف هستند.
از آنجایی که احتمال دارد اختلال کمبود توجه یک اختلال ارثی در بین اعضای خانواده است، غالبا با تشخیص این بیماری در پسر یا دختر خانواده، در افراد بزرگسال خانواده نیز تشخیص داده می شود. دکتر شوبینر معتقد است که 5% افراد مبتلا به اختلال بیش فعالی، هنوز از بیماری خود خبر ندارند و این مشکل در آنها ناشناخته مانده است.
برخلاف اینکه اختلال بیش فعالی در کودکان به دلیل رفتارهای ناخوشایند و افسار گسیخته تشخیص داده می شود و اولین بار با نام هایپرکینزی یا بیش فعالی شناخته شد، در افراد بالغ، سطح فعالیت و انرژی بدن کاهش می یابد. دکتر شوبینر بر این باور است که ناتوانی در نشستن و بی قراری به احتمال زیاد، ادامه خواهد داشت.
بزرگسالان مبتلا به اختلال کم توجهی یا بیش فعالی، اغلب افرادی هستند که سابقه از دست دادن شغل، اقدامات تکان دهنده و یا سوء مصرف مواد دارند. علاوه بر این اگر این بیماری درمان نشود می تواند اثرات ویرانگری بر ازدواج و روابط زناشویی داشته باشد. دکتر شوبینر می گوید: ما توانستیم بسیاری از ازدواج ها را نجات دهیم اما نمی توانیم از فروپاشی همه ی آنها جلوگیری کنیم.
هنگامی که یک بیمار به دکتر مراجعه می کند به پزشک می گوید که او مشکلات کوچکی در تشخیص دارد. دکتر شوبینر بیان می کند که افرادی که به من مراجعه می کنند دارای لیست مشخص از مشکلاتی مانند: مشکل در شنیدن، به راحتی پریشان شدن، بی دقتی، مشکل در سازماندهی کارها هستند.
همچنین این بیماران مشکلاتی در انجام دادن برخی فعالیت ها مانند: بی قراری، مشکل در نشستن، آرام نبودن دارند.
خبر خوبی که محققان برای مردم دارند این است که پس از تشخیص این بیماری درمان های موثری برای آن وجود دارد. بزرگسالان همانند کودکان، با داروهای محرک مانند ریتالین درمان می شوند. آنها می گویند: معمولا یک ماه یا بیشتر طول می کشد تا دوز داروها را تنظیم شود به طوریکه پس از آن شما متوجه تفاوت ها در رفتار و تفکر خود خواهید شد.
علاوه بر این در افراد بزرگسال، اختلال کمبود توجه اغلب همراه با علائمی از افسردگی است. دکتر شوبینر می گوید: خوشبختانه داروهای ضد افسردگی مانند پروزاک می توانند با ریتالین یا سایر محرک ها به راحتی مصرف شوند.
اگرچه در بسیاری از بزرگسالان تشخیص این اختلال ممکن است برای چندین دهه یا چندین سال طول بکشد، اما پس از آنکه اختلال بیش فعالی به درستی تشخیص داده شد و درمان های لازم شروع شوند، نتایج می تواند تقریبا معجزه آسا باشد.
دکتر شوبینر می گوید: من یک بیمار داشتم که مهندس بود. در واقع اختلال بیش فعالی در او از دوره ی کودکی تشخیص داده شده بود و دارو را از طریق مدرسه دریافت می کرد. اما زمانی که فارغ التحصیل شد مصرف دارو را متوقف کرد، زیرا به اشتباه تصور می کرد که او دیگر بزرگسال است و به دارو نیاز ندارد. 10 سال پس از آنکه این مرد از دانشگاه فارغ التحصیل شد، او نمی توانست کارش را به درستی انجام دهد و شکست خورد.
پس از آنکه دارو را دوباره دریافت کرد، او موفق شد و در نهایت رئیس سازمان ملی محیط زیست شد. همچنین او از معلم کلاس سومی که در کارش شکست خورده بود می گوید که از من برای قبول کردن و کمک به او در کنترل و تدریس به دانش آموزانش تشکر می کرد.
موارد مهمی که لازم است در مورد این اختلال بدانید:
اختلال کمبود توجه یا بیش فعالی در صورتی که در سنین پایین تشخیص داده نشود، تشخیص آن در بزرگسالی اغلب مشکل است و برای بسیاری از افراد بالغ که به این بیماری مبتلا هستند، این اختلال بر روی کیفیت زندگی آنها بسیار تاثیر گذار است.
علائم اختلال کمبود توجه یا بیش فعالی در بزرگسالان عبارتند از: مشکلات در گوش دادن، به راحتی پریشان شدن، بی دقتی، ناتوانی در سازماندهی کارها و بی حوصلگی.
در بزرگسالان اغلب زمانی این بیماری تشخیص داده می شود که در یکی از فرزندان آنها تشخیص داده می شود. زیرا اختلال کمبود توجه ریشه ارثی دارد. والدین می توانند با استفاده از داروهای محرک، به همان شیوه ای که فرزندانشان درمان می شوند، درمان شوند.
